Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn. Laat staan er iets van weten. Felicia weet er alles van sinds haar schoonmoeder steeds meer hulp nodig heeft. Ze wil best mantelzorger zijn op één voorwaarde: dat haar schoonmama Rita dichter bij komt wonen. “En dat vertikt ze. Ze wil niet weg uit de veel te grote villa waarin ze nu woont.”
Toen de schoonouders van Felicia vijftien jaar geleden besloten een villa in het noorden van het land te kopen, waren de regelmatige koffiebezoekjes over. “Mijn man Karel en ik vonden het echt heel jammer dat ze zo ver weg zijn gaan wonen. Het was fijn om ze in de buurt te hebben, ook voor onze kinderen die zelfstandig naar opa en oma konden gaan; ze woonden immers om de hoek. Mijn schoonvader kon met vervroegd pensioen en omdat mijn schoonmoeder terug naar haar roots wilde, hebben ze een prachtige villa in Groningen gekocht. Hartstikke leuk voor ze, maar voor ons jammer. Twee uur heen en twee uur terug is gewoon best een lange rit. Dan ga je niet voor alleen maar een bakkie, dan maak je er gelijk een dag van. En die tijd hebben we niet altijd.”
Het liefst namen we haar in huis
In het begin kwamen de schoonouders regelmatig naar Felicia toe gescheurd, maar toen haar schoonvader begon te kwakkelen, werden de bezoekjes minder. “Begrijpelijk temeer mijn schoonmoeder geen auto meer durft te rijden. Zo vaak we konden sprongen we met z’n vieren in de auto, op naar het noorden. De kinderen vonden dat eerst nog wel leuk, maar elke twee weken naar opa en oma waar verder niet zo heel veel is te beleven, werd steeds minder aantrekkelijk.” Helaas ging het met schoonpapa niet goed en toen hij heenging, bleef Felicia’s schoonmoeder alleen achter. “Gelukkig ging ze niet bij de pakken neer zitten en zorgde ervoor dat ze onder de mensen bleef. Het liefst hadden we haar in huis genomen, maar dat wilde ze niet. Ze vond dat ze ook zonder haar man haar draai weer moest zien te vinden. Het is een sterke vrouw, ik heb bewondering voor haar.”
Soms gingen we weken niet
Zeker in het begin reed Karel wat vaker richting het noorden om te checken hoe het met zijn moeder ging. “Karel is enig kind en dol op zijn moeder, dus hij vond het geen probleem. Soms nam hij een van de kinderen mee, vaker tufte hij alleen op en neer.” Als Karel het drukker krijgt op zijn werk, nemen de bezoekjes aan zijn moeder af. “Daarover klaagde Rita nooit. Wij voelden ons vaak schuldig omdat het veel te lang was geleden dat we even bij haar langs waren gegaan.” De jaren verstrijken en schoonmama heeft haar draai in Groningen gevonden. Totdat ook zij met haar gezondheid begint te kwakkelen. “Dat is nu zo’n twee jaar geleden. Ze viel van de trap, brak haar heup, werd geopereerd en sindsdien kwakkelt ze. De leeftijd gaat nu ook een rol spelen; ze wordt een beetje vergeetachtig.”
Waarom verkoopt ze haar villa niet?
Om de haverklap belt Rita Felicia. “Ze heeft dan bijvoorbeeld boodschappen nodig, of ze moet naar de dokter worden gebracht. Vooral met doktersbezoeken heeft ze ons nodig. Boodschappen kan de buurvrouw nog wel doen, hoewel die heeft aangegeven geen mantelzorger te willen zijn, wat ik goed snap. Dus stapt Karel maar weer in de auto om zijn moeder te helpen.” Maar die tijd heeft Karel eigenlijk helemaal niet. “We hebben een druk gezin, jonge kinderen, werken allebei, hebben hobby’s en vrienden en weten soms echt niet waar we de tijd vandaan moeten halen om naar Groningen op en neer te rijden. Dus ik bedacht een plan: waarom verkoopt Rita haar villa niet en koopt ze er een mooi appartement bij ons in de buurt voor terug? Dan is mantelzorgen voor ons geen probleem, we kunnen boodschappen doen, haar naar afspraken brengen en zijn gewoon lekker in de buurt.”
Ze piekert er niet over
Karel is enthousiast over het idee van Felicia en samen rijden ze naar het noorden om het met Rita te bespreken. “We zagen het helemaal zitten en waren een soort van opgelucht. Als ze weer bij ons in de buurt zou wonen, zou het zoveel makkelijker zijn. Helaas denkt mijn schoonmoeder er anders over: ze piekert er niet over om haar huis te verlaten. Ja tussen zes plankjes, maar niet anders. Ze wil dat we gewoon in de auto stappen en naar haar toe rijden. Hoeveel moeite is dat nou? Dat heb je voor je moedertje toch wel over?”
Belachelijk dat Karel dat doet
Schoonmama Rita is onvermurwbaar en weigert te verhuizen. En dus rijdt Karel nu twee keer per week op en neer. Elke zondag en woensdag zit hij vier uur in de auto. “Ik vind het echt ronduit belachelijk dat hij dat doet. Dat houdt geen paard vol en ik heb geen zin om zo vaak naar Rita te gaan. Ze doet er niks aan om het voor ons makkelijker te maken, sterker het lijkt wel of ze het erom doet om ons te dwarsbomen. Karel moet ook niet twee keer per week naar haar toe gaan, maar hij voelt zich schuldig en doet dat dus wel. Dit kan zo niet langer, we hebben nauwelijks meer gezinstijd, het is belachelijk om zo lang in de auto te zitten terwijl het heel makkelijk anders zou kunnen als Rita niet zo star zou doen.”
Hoe zou jij dit aanpakken? Wat kan Felicia het beste doen? Zich erbij neerleggen en zonder mokken mantelzorgen voor haar schoonmoeder, zelfs als ze daarvoor uren in de auto zit? Het is toch niet erg als haar man heen en weer rijdt? Dan kan Felicia tijd aan haar gezin besteden. Toch, of niet? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Foto door RDNE Stock project via Pexels
Yolanda -
Zij zou gebruik kunnen maken van thuiszorg/buurtzorg
Verder vindt ik haar gedrag best wel egoïstisch.
Haar zoon is druk genoeg met zijn werk en zijn gezin, en dan gaat zij eisen dat hij voor haar steeds zo’n afstand gaat rijden voor boodschappen of n afspraak. Nou sorry ik snap hem ook niet, zij kan thuiszorg krijgen en ze kennen daar ook n vorm van vervoer op maat /Avan, kunnen ze allemaal aanvragen bij de gemeente daar.
En anders zit er niks anders op om dichterbij te komen wonen.
Wij wonen in Arnhem en rijden af en toe naar mijn broer in Dokkum, dan blijven wij daar overnachten, is niet te doen ruim 2uur heen en ruim 2uur terug rijden.
Petje af dat die zoon het tot nu toe 2xperweek doet