Ze weet dat de naam van haar zoon opvalt, en dat veel mensen er een mening over hebben. Toch stond Eva vierkant achter haar keuze. “Mijn man en ik vonden dat vanaf het begin een stoere, krachtige naam. Het past bij hem, al vanaf het moment dat hij geboren werd.” Maar toen hij naar school ging, kreeg Eva onverwacht het advies om zijn tweede naam te gebruiken: Anton. “De juf zei letterlijk: ‘Misschien is het beter als we hem Anton noemen, dat voorkomt problemen.’ Ik was met stomheid geslagen.”
De keuze voor een bijzondere naam
Toen Eva zwanger was, begon ze al vroeg met het bedenken van namen. “Ik hou van namen die iets betekenen, die karakter uitstralen. Mijn man vond het vooral belangrijk dat het geen ‘dertien-in-een-dozijn’-naam zou zijn. Wolf stond allebei hoog op onze lijst.” De keuze was snel gemaakt, al vonden sommige familieleden het wat heftig. “Mijn moeder zei dat het een ‘hondennaam’ was. Mijn schoonvader vond het juist geweldig: krachtig, kort en internationaal. We dachten: iedereen heeft een mening, maar uiteindelijk gaat het erom dat wij het mooi vinden.” Wolf werd geboren op een koude winterdag, met een volle bos donker haar. “Toen ik hem zag, wist ik meteen: hij ís echt een Wolf. De naam klopte gewoon. Niets of niemand kon me op dat moment overtuigen dat het anders had moeten zijn.”
De eerste reacties
In de eerste jaren kreeg Eva vooral leuke reacties op de naam. “Mensen zeiden vaak dat het origineel was. In de opvang noemden ze hem liefkozend ‘Wolfje’, wat ik eigenlijk heel schattig vond. Maar toen hij naar de basisschool ging, veranderde dat ineens.” Al in de eerste week kreeg Eva een telefoontje van de juf. “Ze vroeg of ze even mocht praten. Ik dacht dat het ging over zijn wennen of zijn eetgedrag, maar ze begon over zijn naam. Ze zei: ‘Wolf is een lastige naam voor sommige kinderen. Ze maken er grapjes over. Misschien is het beter om hem voortaan Anton te noemen, dat staat ook op zijn paspoort.’” Eva wist niet wat ze hoorde. “Ik stond met mijn mond vol tanden. Natuurlijk wist ik dat kinderen elkaar kunnen plagen, maar ik had nooit verwacht dat de school zou voorstellen om zijn naam gewoon te veranderen.”
Pesten of plagen?
In de dagen erna vroeg Eva aan Wolf of er iets gebeurd was. “Hij zei dat sommige kinderen ‘Awoe!’ naar hem riepen, alsof hij een wolf was. Hij lachte er zelf om, maar ik zag dat het hem ook een beetje raakte. Hij zei: ‘Mama, waarom vinden ze mijn naam gek?’ Dat brak mijn hart.” Eva en haar man spraken met de leerkracht af om even af te wachten. “Ze bedoelde het goed, dat weet ik wel. Ze wilde voorkomen dat hij zich ongelukkig zou voelen. Maar ik vond het idee dat zijn naam een probleem was, gewoon niet oké.” Toch merkte Eva dat Wolf steeds vaker zelf Anton ging zeggen als mensen naar zijn naam vroegen. “Ik schrok daar best van. Het leek alsof hij zich ervoor schaamde. En dat terwijl we juist wilden dat hij trots zou zijn op wie hij is en hoe hij heet.”
Discussie met de school
Toen de situatie bleef spelen, ging Eva opnieuw in gesprek met de schooldirecteur. “Ik vroeg wat precies het probleem was. Ze zeiden dat Wolf een gevoelige jongen is en dat een ‘gewone naam’ hem misschien zou helpen om wat meer op te gaan in de groep. Ik vond dat eerlijk gezegd een rare redenering. Moeten we kinderen nu allemaal een standaardnaam geven om maar niet op te vallen?” Eva besloot haar standpunt duidelijk te maken. “Ik heb gezegd dat zijn naam Wolf is, en dat we die naam bewust gekozen hebben. Het is niet aan de school om dat te veranderen. Ze kunnen hem helpen om weerbaarder te worden, maar niet door zijn identiteit aan te passen.”
De betekenis van zijn naam
Voor Eva betekent de naam Wolf inmiddels meer dan alleen een mooie klank. “Het is een symbool geworden voor wie hij is. Eigenzinnig, sterk en gevoelig tegelijk. En eerlijk is eerlijk: de kinderen zijn eraan gewend. Na een paar maanden was het plagen voorbij.” Wat haar echter blijft steken, is de reactie van sommige volwassenen. “Een ouder zei eens tegen me: ‘Je maakt het hem wel moeilijk met zo’n naam.’ Dat vond ik zo’n onrechtvaardige opmerking. Alsof een kind alleen gelukkig kan zijn met een doorsnee naam.”
Trots op Wolf
Inmiddels is Wolf zeven en zit hij in groep vier. “Hij gebruikt nu zelf met trots zijn naam. Laatst zei hij tegen een nieuw jongetje: ‘Ik heet Wolf, net als het dier. Dat is cool, toch?’ Toen wist ik dat het goed zat.” Eva is blij dat ze voet bij stuk heeft gehouden. “Het was niet altijd makkelijk. Je wilt je kind beschermen, maar ook leren dat hij zichzelf mag zijn. Als wij hem Anton hadden laten noemen, had dat gevoeld als opgeven.”
Afbeelding: Freepik
Roo -
Jammer zeg voor jullie kind.. zo moeilijk had het niet hoeven zijn voor hem. Dit had je van tevoren kunnen weten met een naam als Wolf. Wat is er mis met een doorsnee naam. Je hoort tegenwoordig steeds meer van die idiote tokkie namen.