Erica woont samen met haar man en twee kinderen in een rijtjeshuis in een rustige wijk. Het is een fijn huis, met een kleine achtertuin waar de kinderen kunnen spelen en fietsen. Het winkelcentrum ligt op tien minuten lopen, de school van haar kinderen op vijf minuten fietsen. Voor Erica voelt het leven overzichtelijk en gebalanceerd, maar er is één ding dat regelmatig haar humeur beïnvloedt: haar zus.
Altijd het beste verhaal
Haar zus heeft een sterke persoonlijkheid en houdt ervan verhalen te vertellen over alles wat ze doet. “Mijn kinderen zijn zo sportief, zo creatief, zo grappig,” hoorde Erica gisteren nog tijdens een telefoongesprek. Erica kon er wel om lachen, maar tegelijkertijd voelde ze iets knagen. Haar zus vertelt de verhalen alsof haar kinderen perfect zijn, en haar ouders geloven het allemaal. “En jij moet echt zien wat ze laatst hebben gedaan,” vervolgt haar zus enthousiast. Het klinkt vriendelijk, maar Erica voelt zich meteen een beetje klein. De verhalen van haar zus lijken eindeloos. Over schoolprestaties, sportwedstrijden, vriendjes en vriendinnetjes, elke dag lijkt een nieuw succesverhaal te bevatten. “Ze hebben gisteren een medaille gewonnen!” roept haar zus uit tijdens een familiediner. Erica glimlacht beleefd, terwijl haar eigen kinderen naast haar zitten, stil en soms onzeker. Het voelt alsof de aandacht altijd naar haar zus en haar kinderen gaat.
Vergelijken is onmogelijk
Thuis probeert Erica het los te laten, maar het is moeilijk. Haar man merkt het ook: “Erica, je maakt je druk om niets,” zegt hij, “je kinderen zijn geweldig op hun eigen manier.” Maar het helpt niet altijd. De verhalen van haar zus lijken een maatstaf te zijn, en haar ouders nemen het voor waar aan. “Jouw kinderen zijn ook leuk hoor, maar ze zijn niet zo atletisch als haar kinderen,” zei haar moeder laatst onbewust. Erica voelde een steek van frustratie. Het voelt niet alleen alsof haar kinderen worden vergeleken, maar alsof ze altijd het onderspit delven. Op verjaardagen is het vaak hetzelfde. Haar zus begint over een nieuw kunstproject van haar oudste kind, een sportwedstrijd of een talentenjacht. Iedereen luistert aandachtig, en Erica hoort zichzelf denken: Waarom is het altijd hun verhaal? Waarom zien ze mijn kinderen niet zoals ik ze zie? Ze probeert zich te concentreren op de mooie dingen van haar eigen kinderen, maar het lukt niet altijd.
Haar ouders geloven alles
Wat Erica het meest frustreert, is dat haar ouders alles geloven wat haar zus zegt. “Ze hebben echt talent voor alles, hoor,” zegt haar vader enthousiast. Erica knikt beleefd, maar vanbinnen voelt ze zich boos en machteloos. Ze weet dat haar kinderen net zo hard hun best doen, net zo veel plezier hebben en net zo creatief zijn, maar het lijkt nooit genoeg om de aandacht van haar ouders te trekken. Haar zus lijkt dit ook bewust te doen. “Ze houdt ervan om indruk te maken, en het lijkt alsof ze er geen kwaad in ziet,” zegt Erica tegen een vriendin. “Maar het knaagt en schuurt. Het voelt soms alsof mijn kinderen er niet mogen zijn zoals ze zijn.” Ze probeert haar gevoelens te relativeren, maar het is moeilijk.
Een constante vergelijking
Elke keer als haar zus iets deelt, voelt Erica de vergelijking automatisch in haar hoofd opkomen. “Mijn kinderen lezen nu boeken, maar haar kinderen hebben al een hele serie uitgelezen,” denkt ze. Of: “Mijn jongste kan nog niet zo goed tekenen, maar haar kinderen maken schilderijen die iedereen bewondert.” De gedachten blijven malen, ook als ze probeert zich te concentreren op het positieve van haar eigen gezin. Erica probeert dit te bespreken met haar man, die vaak zegt: “Je kinderen zijn uniek, het gaat erom dat jij dat ziet.” Maar diep vanbinnen voelt Erica dat het meer is dan alleen een gevoel van vergelijking. Het gaat om erkenning, gezien worden door haar ouders, en eerlijk behandeld worden in de verhalen van haar zus.
Knaagt en schuurt
Het knaagt vooral omdat ze weet dat haar kinderen ook de signalen oppikken. Ze horen de verhalen van hun neefjes en nichtjes en vragen soms: “Mam, kunnen wij dat ook?” Erica probeert dan te zeggen dat ieder kind uniek is, dat iedereen zijn eigen talenten heeft, maar ze ziet dat de kinderen het moeilijk vinden om dit te begrijpen. Het schaadt soms hun zelfvertrouwen, en dat wringt enorm bij haar. Erica voelt zich ook machteloos tegenover haar zus. “Ik kan haar niet veranderen,” zegt ze tegen zichzelf, “maar ik kan wel mijn eigen kinderen steunen.” Ze probeert gesprekken af te wisselen, positieve aandacht te geven en de prestaties van haar kinderen te vieren, ook al is dat niet altijd zichtbaar voor de rest van de familie.
Afbeelding: Freepik
