Elseline: “Ik heb spijt dat ik mijn baan heb opgegeven voor mijn gezin”

Wie Elseline ziet, ziet een verzorgde, rustige vrouw. Ze woont met haar man Nathaniel en hun vier kinderen in een mooi huis aan de rand van de stad. Alles lijkt perfect: een hecht gezin, een goed inkomen en een stabiel leven. “Toch knaagt er al een tijd iets aan mij. Ik heb mijn toga aan de wilgen gehangen toen de kinderen kwamen, en ik vraag me steeds vaker af of dat wel de juiste keuze was.”

Vol idealen

Als jonge twintiger liep Elseline over van ambitie. Ze studeerde rechten en koos bewust voor een richting waarin ze verschil kon maken. “Ik wilde mensen helpen die zelf geen stem hadden. Ik zag mezelf als advocaat van mensen die in de knel zaten: schulden, verkeerde contracten, onrecht. Daar lag mijn passie. Ik was gemotiveerd, werkte hard en voelde dat ik iets bijdroeg.”

Carrière maken

Tijdens haar studie ontmoette ze Nathaniel. Ook hij was rechtenstudent, maar met een heel ander toekomstbeeld. “Nathaniel wilde carrière maken in de advocatuur, maar dan in het commerciële segment. Fusies en overnames, grote bedrijven, deals sluiten. Hij was daar heel ambitieus in. Ik bewonderde dat en vond het mooi dat we samen de juridische wereld zouden gaan veroveren, ieder op onze eigen manier.”

Vier kinderen in zes jaar

Het leven liep anders. “We trouwden en binnen zes jaar kregen we vier kinderen. Dat was intensief, maar ook ontzettend mooi. Nathaniel stelde voor dat ik voorlopig zou stoppen met werken. Hij verdiende meer dan genoeg en vond het zonde als we steeds opvang moesten regelen. Hij zei: ‘Dit is maar een fase, later kun je altijd weer instappen.’ Ik stemde in, want eerlijk gezegd vond ik het ook fijn. Ik wilde er voor de kinderen zijn en geen enkel moment missen.”

Dankbaar

En dat deed ze ook. “Ik heb hun eerste stapjes gezien, zat op de tribune bij alle sportwedstrijden, was degene die ze troostte bij nachtmerries en luisterde naar hun verhalen na school. Ik ben dankbaar dat ik dat allemaal heb meegemaakt. Veel vriendinnen moesten altijd hollen tussen werk en gezin, en ik had het gevoel dat ik er echt helemaal kon zijn.”

Spijt steekt de kop op

Nu de kinderen pubers zijn, is de situatie veranderd. “Ze hebben hun eigen leven, hun vrienden, hun activiteiten. Natuurlijk hebben ze me nog nodig, maar niet meer op dezelfde manier. Ik merk dat ik vaak thuis zit en dat mijn dagen leeg aanvoelen. Ik kijk terug en denk: had ik mijn carrière dan helemaal opgegeven voor dit?”

Onbereikbaar

Het idee om terug te keren in de advocatuur spookt vaak door haar hoofd, maar voelt tegelijkertijd onbereikbaar. “De wereld is veranderd, wetten en regels zijn veranderd, en ik ben er veel te lang uit geweest. Wie zit er nog te wachten op een advocaat die jaren niet heeft gewerkt? En stel dat ik weer zou beginnen, zou ik dan überhaupt nog meekomen met al die jonge, ambitieuze juristen?”

Het verschil tussen ons

Nathaniel heeft zijn carrière intussen flink uitgebouwd. “Hij is partner bij een groot kantoor en reist de wereld over. Hij vindt zijn werk geweldig en praat er vol enthousiasme over. Ik gun hem dat, maar het doet ook pijn. Soms denk ik: waarom heb ik mezelf zo weggegeven? We waren ooit allebei ambitieus en nu ben ik alleen nog ‘de vrouw van’ en ‘de moeder van’.”

Opgeofferd

Hoewel Nathaniel haar vaak zegt dat ze trots mag zijn op wat ze thuis heeft opgebouwd, voelt dat voor Elseline niet voldoende. “Ik weet dat ik een belangrijke rol heb gespeeld in het leven van onze kinderen. Maar ik voel ook dat ik een stuk van mezelf kwijtgeraakt ben. Het is alsof ik mezelf heb opgeofferd voor ons gezin en nu niet meer weet hoe ik mijn eigen dromen terugvind.”

Jaloezie en onrust

Ze merkt dat de spijt haar soms verandert. “Ik kan jaloers zijn op vriendinnen die hun carrière nooit hebben losgelaten. Zij hebben nu pubers én een mooi cv, terwijl ik moet uitleggen dat ik vijftien jaar geleden gestopt ben. Het voelt alsof ik een gat in mijn leven heb dat ik niet meer kan vullen.” De onrust groeit. “Ik merk dat ik sneller geïrriteerd raak en soms bot doe tegen Nathaniel. Niet omdat ik hem iets misgun, maar omdat ik mezelf tekortgedaan voel. Hij zegt dat ik moet kijken naar wat ik wél heb en dat ik altijd nog vrijwilligerswerk kan gaan doen. Maar ik wil geen vrijwilligerswerk. Ik wil terug naar die gedreven jonge vrouw die ik ooit was.”

Wat nu?

Elseline staat voor een dilemma. “Ik wil mezelf opnieuw uitvinden, maar ik weet niet hoe. Moet ik een aanvullende opleiding doen? Een andere richting inslaan? Of accepteren dat dit mijn leven is en dat het ook goed genoeg is? Ik ben pas 46, maar voel me soms alsof alles al achter me ligt.” Ze weet dat ze een keuze moet maken, maar blijft piekeren. “Ik hou van mijn gezin en zou die jaren thuis met de kinderen nooit willen missen. Maar ik heb spijt dat ik mijn baan heb opgegeven. Misschien kan ik het tij nog keren, misschien ook niet. Wat ik wel weet, is dat ik niet zo door kan blijven leven, met het gevoel dat ik iets onherstelbaar heb laten liggen.”

Afbeelding: Freepik