Ellen en haar zus Marieke schelen maar twee jaar. Ze zijn samen opgegroeid, deelden vroeger hun kamer, kleding en zelfs hun vriendinnen. “We waren altijd close,” vertelt Ellen. “Maar sinds een paar jaar lijkt ze iemand anders te zijn geworden. Alles draait bij haar om wat ze laat zien – niet om hoe het echt is. En eerlijk gezegd: ik word gek van het perfecte plaatje dat ze online ophangt.”
Altijd alles perfect
Marieke heeft een populair Instagram-account waar duizenden mensen haar volgen. Ze deelt foto’s van haar gezin, hun huis en hun vakanties. Alles is tot in de puntjes gestyled. “De foto’s zijn prachtig, dat geef ik eerlijk toe,” zegt Ellen. “Maar ik weet hoe het er in het echt aan toegaat. En dat beeld klopt gewoon niet. Ze doet alsof haar leven een aaneenschakeling is van geluksmomenten, terwijl ik weet dat ze ’s avonds huilend aan de telefoon hangt omdat ze moe is, ruzie heeft met haar man of zich onzeker voelt over haar uiterlijk.” Ellen zucht diep. “Het stoort me niet dat ze online actief is. Het stoort me dat ze doet alsof alles perfect is. Alsof er nooit iets misgaat. En als ik haar daarop aanspreek, zegt ze: ‘Ja maar, mensen hoeven niet alles te weten. Het is toch mijn pagina?’ Dat klopt, maar wat doet dat met anderen – en met mij?”
De vergelijking die blijft knagen
Ellen merkt dat ze zich, ondanks zichzelf, met haar zus vergelijkt. “Ik ben niet jaloers, tenminste, dat dacht ik. Maar als ik door mijn tijdlijn scroll en haar perfecte gezin zie, haar glimlach, haar ontbijttafel met verse croissants en cappuccino’s met hartjes in het schuim… dan voel ik me klein. Dan denk ik: waarom ziet mijn leven er niet zo uit?” Ze weet dat het stom is om zich zo te voelen, maar ze kan het niet tegenhouden. “Ik werk fulltime, heb twee kinderen en een huis dat meestal een rommel is. Als ik tijd heb om te koken, ben ik al blij. En als ik een foto zou plaatsen van mijn ontbijttafel, dan zou die vol kruimels liggen en waarschijnlijk een peuterhandje dat de pindakaas pot pakt. Dat is mijn realiteit. Maar die lijkt ineens minderwaardig naast het plaatje van mijn zus.”
De spanning tussen zussen
De jaloezie maakt het contact tussen de zussen ingewikkeld. “Ik voel me schuldig omdat ik me zo voel. Want ik hou van haar. Maar tegelijk word ik boos op haar. Boos dat ze zo veel nadruk legt op perfectie, dat ze niet gewoon eerlijk is. Soms denk ik dat ze zelf niet meer weet wat echt is en wat ze speelt voor de camera.” Ellen vertelt dat ze er een keer ruzie over kregen. “We waren samen bij onze ouders, en mijn zus had net een nieuwe foto gepost van haar gezin aan het strand. Ik zei voor de grap: ‘Nou, zo vrolijk zagen jullie er niet uit toen ik jullie daar zag, hè?’ Ze keek me ijskoud aan en zei: ‘Moet jij altijd alles verpesten?’ Die woorden deden pijn. Alsof ik de zeurpiet was, terwijl ik gewoon eerlijk wilde zijn.” Sindsdien is er iets veranderd tussen hen. “We zien elkaar nog wel, maar het is oppervlakkiger. Alles wat ik zeg, kan ze verkeerd opvatten. En als ik iets vertel over mijn eigen leven, lijkt ze niet echt te luisteren. Ze is bezig met wat de volgende post wordt, of wie er gereageerd heeft.”
De façade doorzien
Toch maakt Ellen zich soms ook zorgen om haar zus. “Ik zie dat ze zichzelf steeds meer verliest in dat perfecte plaatje. Als ze bij me is, kan ze niet zonder haar telefoon. Ze checkt voortdurend haar likes en reacties. Ze zegt dat het haar werk is, maar ik zie dat het haar ook ongelukkig maakt. Ze kan niet meer ontspannen. Alles moet mooi, licht, esthetisch. En ik zie hoe hard ze haar best doet om dat beeld vol te houden.” Ellen heeft geprobeerd met haar te praten. “Ik zei: ‘Je hoeft niet perfect te zijn, weet je dat?’ Toen lachte ze wat en zei: ‘Ach, iedereen doet dat toch?’ Maar ik zag aan haar ogen dat ze het raakte. Toch verandert er niets. De volgende dag stond er weer een foto online van haar zogenaamd ‘spontane’ gezinsmoment.”
De druk van perfectie
Ellen beseft dat het niet alleen haar zus is. “De hele wereld draait tegenwoordig om beeld. Iedereen wil laten zien dat het goed gaat, dat ze gelukkig zijn. En dat maakt het moeilijk om echt te blijven. Ik zie zoveel mensen die zich meten aan iets wat niet bestaat. En ik doe er, onbewust, zelf ook aan mee.” Ze probeert het nu anders te doen. “Ik ben gestopt met het volgen van haar account. Niet uit boosheid, maar voor mijn eigen rust. Ik wil mijn zus gewoon als persoon zien, niet als profiel. En eerlijk? Sinds ik dat heb gedaan, voel ik me een stuk beter. Minder druk, minder vergelijking, minder frustratie.”
De wens om elkaar terug te vinden
Ondanks alles hoopt Ellen dat ze haar zus ooit weer echt terugkrijgt. “De Marieke van vroeger, die kon lachen om haar eigen blunders, die met mij op de bank zat in een joggingbroek, zonder make-up en zonder filter. Ik mis die echtheid, dat contact. En ik geloof dat het nog kan, als ze het zelf ook wil.”
Afbeelding: Freepik
Petra van Dorp -
Iedereen weet toch dat zo goed als alles op Insta nep is? Dat jij je hele zelfbeeld daaraan ophangt en je zus daar over aanvalt, zegt ook iets over jou. Tijd om aan je eigen onzekerheden te werken; daar knap je van op en laat je inzien dat je al die Insta-zooi niet nodig hebt. Goed dat je gestopt bent met het volgen van haar account. Het is wel een beetje onrealistisch om te hopen dat je je zus ‘van vroeger’ terugkrijgt (dat schijnt een soort algemeen thema te zijn hier op deze website), want dat gebeurt gewoon niet.