Noortje (42) woont samen met haar vriend Mark en hun drie kinderen van 10, 7 en 6 jaar in Rotterdam. Ze werkt parttime als grafisch ontwerper en probeert een balans te vinden tussen werk, gezin en haar relatie. “Mark zegt dat ik hem te weinig vrijheid geef,” vertelt Noortje. “Hij wil drie avonden per week met zijn vrienden op stap, en dan is hij meestal pas tussen 11 en 12 thuis. Voor hem is dat ontspanning, maar voor mij voelt het alsof ik vaak alleen ben.”
Het dagelijks leven onder spanning
Hoewel Mark altijd helpt met het avondeten en de kinderen voordat hij vertrekt, voelt Noortje zich vaak alleen. “Ik zit op de bank, moe van de dag, terwijl hij weg is. Het is niet dat hij geen zijn deel doet, maar ik mis de verbondenheid en het gevoel dat we het samen doen,” zegt ze. De kinderen merken de spanning ook op, en dat maakt haar schuldgevoel alleen maar groter. “Ik voel me soms schuldig dat ik geïrriteerd ben of dat ik me terugtrek, omdat ik niet wil dat zij merken dat er spanning is tussen ons.”
De groeiende conflicten
De discussies over vrijheid zijn de laatste tijd regelmatiger geworden. “Hij zegt dat ik hem te veel beperk, ik zeg dat ik me verlaten voel. Het leidt vaak tot ruzies,” vertelt Noortje. Soms eindigen de gesprekken in verwijten: hij voelt zich beknot, zij voelt zich niet begrepen. “We lijken langs elkaar heen te leven. Hij ziet mijn betrokkenheid als controle, ik zie zijn uitjes als afwezigheid. We komen er niet uit.” Het botst vooral omdat Mark zijn avonden buiten als essentieel voor zichzelf ziet, terwijl Noortje vindt dat de gezamenlijke tijd met het gezin ook belangrijk is. “Hij zegt: ‘Ik moet dit kunnen doen, anders voel ik me opgesloten.’ Maar als hij weg is, voel ik me ook opgesloten, alleen met alles wat er nog moet gebeuren.”
Twijfels over de toekomst
Noortje merkt dat ze steeds vaker twijfelt over hun relatie. “Ik hou van hem, maar ik vraag me af of we dit patroon op de lange termijn kunnen doorbreken. Wat als hij altijd meer vrijheid wil dan ik kan geven? Wat als ik altijd alleen achterblijf?” Ze voelt zich schuldig tegenover de kinderen. “Ik wil dat zij een liefdevolle, stabiele relatie zien. Maar als ik me constant ongelukkig voel, vraag ik me af of dat een goed voorbeeld is. Het idee dat mijn frustratie hen kan raken, knaagt echt aan me.”
Het effect op haar emoties
De constante spanning en onzekerheid wegen op Noortje. Ze ervaart boosheid, verdriet en schuldgevoel tegelijk. “Ik voel me gefrustreerd dat ik altijd moet aanpassen, maar ik voel me ook schuldig dat ik hem beperk of dat ik mijn irritatie laat merken. Het voelt als een vicieuze cirkel.” Soms trekt ze zich terug of wordt ze prikkelbaar tegen de kinderen, iets wat haar extra pijn doet. “Het voelt alsof ik faal, niet als partner en niet als moeder.” Ze merkt ook dat ze zichzelf kleiner maakt om conflicten te vermijden. “Ik probeer soms mijn wensen opzij te zetten, maar dat helpt niet echt. Het maakt dat ik me leeg en een beetje verloren voel. Het lijkt alsof we beiden gevangen zitten in onze eigen behoeften en dat er geen middenweg is.”
De strijd om balans
Noortje probeert gesprekken te voeren waarin ze uitlegt hoe ze zich voelt, maar het lukt niet om tot een oplossing te komen. “We praten erover, maar het eindigt altijd in een discussie. Hij voelt zich beknot, ik voel me ongezien. Soms vraag ik me af: wil ik dit echt nog jaren zo? Maar dan voel ik me schuldig tegenover de kinderen, want ik wil dat zij een liefdevolle en stabiele omgeving hebben.” Ze probeert kleine compromissen: afspreken dat hij sommige avonden weg is, maar ook gezamenlijke momenten plannen met het gezin. “Soms werkt het, maar vaak voelt het alsof het nooit genoeg is. Hij wil zijn vrijheid, ik wil onze verbondenheid. Het lijkt alsof we op twee verschillende golflengtes zitten.”
Het besef van eigenwaarde
Ondanks alles probeert Noortje trouw te blijven aan haar waarden. “Ik wil een betrokken moeder en partner zijn, maar ook mezelf kunnen zijn. Ik wil niet altijd de schuld voelen of constant aanpassen aan zijn manier van doen. Het is een uitdaging om te blijven geloven dat mijn gevoelens en mijn manier van leven ook valide zijn.” Ze probeert momenten van verbinding te creëren met de kinderen, zodat zij merken dat ze geliefd en veilig zijn. “Ik speel spelletjes met ze, lees voor of plan een filmavond. Zo voelen we ons verbonden, ook als hun vader een paar avonden weg is. Maar het maakt het gevoel van leegte niet volledig weg.”
Haar hoop voor de toekomst
Noortje hoopt dat ze en Mark een manier vinden om zowel vrijheid als verbondenheid te ervaren. “Ik wil dat hij gelukkig is met zijn avonden weg, maar ik wil ook dat ik mijn eigen rust en gezinstijd kan hebben. Liefde gaat voor mij over balans, en die balans proberen we stap voor stap te vinden. Maar ik weet dat we nog een lange weg te gaan hebben, en soms vraag ik me af of we die samen kunnen afleggen.” Ze besluit: “Ik hou van hem, maar ik wil niet mezelf verliezen. Ik wil dat onze kinderen zien dat liefde betekent dat je elkaar respecteert, maar ook dat je voor jezelf durft te kiezen. Dat probeer ik dagelijks te laten zien, ook al voelt het soms als een worsteling.”
Nieuw: Expert reactie
Noortje voelt zich verscheurd tussen haar eigen behoefte aan gezinsverbondenheid en de vrijheid die haar partner Mark nodig heeft. Ze wil een betrokken moeder zijn en een liefdevolle partner, maar merkt dat zijn avonden weg en late thuiskomst haar eenzaam en uitgeput achterlaten. Tegelijkertijd voelt ze zich schuldig tegenover de kinderen, omdat ze bang is dat de spanning tussen haar en Mark hun gevoel van stabiliteit beïnvloedt. Deze tegenstrijdige gevoelens – liefde voor haar partner, zorg voor haar kinderen en eigen welzijn – zorgen voor onzekerheid en innerlijke stress.
Psychologen en relatietherapeuten zien dit vaak bij gezinnen waarin partners verschillende behoeften hebben voor vrijheid en nabijheid. “Wanneer één partner veel persoonlijke tijd nodig heeft en de ander juist gebondenheid en structuur zoekt, ontstaan vaak conflicten,” legt een expert uit. Het advies: erken elkaars behoeften en bespreek grenzen op een respectvolle manier. Noortje kan bijvoorbeeld aangeven dat ze de avonden weg van Mark accepteert, maar dat ze zelf momenten van verbinding nodig heeft met het gezin. Door duidelijke afspraken te maken over gezamenlijke tijd en persoonlijke ruimte kunnen beide partners hun behoeften vervullen, terwijl de kinderen een stabiele en liefdevolle omgeving ervaren. Het gaat erom een balans te vinden tussen autonomie en verbondenheid, zodat geen van beiden zich constant beperkt of genegeerd voelt.
Afbeelding: Freepik
Anna -
Dan ga jij 3 andere avonden weg . Blijft hij thuis . Hebben jullie nog 1 avond per week voor jullie samen. Hoor je op die avond wel hoe het hem bevalt om die avonden alleen thuis te zitten.