“Ik ga met buikpijn naar mijn werk,” vertelt Iris (38). “Niet omdat ik mijn baan niet leuk vind, maar omdat een collega zich telkens negatief uitlaat over hoe ik eruitzie. Het gaat altijd over mijn kleding, en ik word er gek van.”
Eerste keer
Toen Iris drie jaar geleden bij haar huidige werkgever begon, voelde ze zich direct op haar plek. “Ik had leuke collega’s, het werk was uitdagend en ik ging elke dag met plezier. Totdat ik merkte dat één collega, laten we haar Marjan noemen, steeds opmerkingen maakte over mijn outfits. De eerste keer lachte ik het weg. Ik droeg een felgroene blouse en zij zei: ‘Zo, jij wilt zeker dat iedereen je ziet vandaag.’ Ik dacht: ach, flauwe humor. Maar het bleef niet bij één keer.”
Het werd steeds venijniger
In het begin klonken de opmerkingen onschuldig, maar al snel merkte Iris dat er een scherp randje aan zat. “Ik droeg een nieuwe jurk en Marjan zei: ‘Leuk jurkje, heb je die van je dochter geleend?’ Toen ik een keer hakken aanhad, kreeg ik: ‘Oeh, moet jij nog naar een feestje? Je weet dat het hier gewoon kantoor is, hè?’ Het klonk zogenaamd grappig, maar ik voelde me er ongemakkelijk door.” Het bleef niet bij een paar opmerkingen per maand. “Het werd bijna dagelijks. Als ik een coltrui droeg: ‘Ga je naar de Noordpool of zo?’ Toen ik een keer een leren rok aanhad: ‘Wow, Iris, is dit jouw rocksterfase?’ Ze zei ook dingen waar andere collega’s bij waren. Een keer tijdens een vergadering zei ze: ‘Wat heb jij een aparte smaak, ik zou dat zelf nooit aantrekken.’ Iedereen lachte ongemakkelijk, en ik voelde mijn wangen gloeien.”
Het gaat niet alleen om kleding
Marjan richt zich vooral op Iris’ outfits, maar soms ook op accessoires. “Ik had nieuwe oorbellen, en ze zei: ‘Zo, die zie je vanaf de overkant van de straat nog.’ Of: ‘Is dat een merkentas? Jeetje, wat verdien jij goed.’ Het is altijd iets om me een beetje belachelijk te maken.” Het ergste vindt Iris dat het nooit positief is. “Ze zegt nooit iets als: ‘Leuke blouse!’ Het is altijd met een sneer, alsof ik overdreven doe. Ik ben geen extravagant type, ik hou gewoon van een beetje kleur en mode. Maar door haar opmerkingen begin ik te twijfelen of ik er misschien echt raar uitzie.”
Ik veranderde mijn gedrag
Na een tijdje merkte Iris dat ze zich ging aanpassen. “Ik koos steeds vaker voor veilige, neutrale outfits. Geen felle kleuren meer, geen opvallende sieraden. Ik dacht: misschien houdt het op als ik gewoon onopvallend kleding draag. Maar zelfs toen bleef ze bezig. Toen ik een zwarte broek met een witte blouse droeg, zei ze: ‘Zo, heb je een sollicitatiegesprek?’ Het lijkt wel alsof ze altijd iets moet zeggen.” Iris begon er zelfs tegenop te zien om naar kantoor te gaan. “Ik stond ’s ochtends voor mijn kast en dacht: wat trek ik aan zonder dat zij er iets van vindt? Dat is toch niet normaal? Je zou zeggen dat je gewoon moet dragen wat je leuk vindt, maar ik voelde me steeds meer onzeker.”
Andere collega’s merken het ook
Het is niet alleen Iris die het opvalt. “Een collega zei laatst: ‘Ze heeft het wel vaak over jouw kleding, hè?’ Dat luchtte op, want ik dacht al dat ik me aanstelde. Maar anderen zien het dus ook. Toch zegt niemand er iets van, misschien omdat ze bang zijn om in dezelfde positie te komen.”
Waarom doet ze dit?
Iris heeft geen idee waarom Marjan zich zo gedraagt. “We hebben nooit ruzie gehad, ik ben altijd vriendelijk tegen haar. Soms denk ik dat ze jaloers is, maar dat vind ik moeilijk om te zeggen. Misschien voelt ze zich zelf onzeker en projecteert ze dat op mij. Maar dat geeft haar nog niet het recht om mij zo te behandelen.”
De druppel
Laatst gebeurde er iets waardoor Iris echt klaar was met de situatie. “Ik had een nieuwe blazer gekocht, waar ik superblij mee was. Tijdens de lunch zei ze: ‘Is dat niet een beetje jong voor jou? Of wil je mee met de TikTok-generatie?’ Iedereen lachte ongemakkelijk mee. Ik voelde me zó klein. Toen dacht ik: dit moet stoppen.”
Durf ik er iets van te zeggen?
Iris twijfelt of ze Marjan moet aanspreken. “Ik ben bang dat het de sfeer op het werk verpest. Wat als ze boos wordt of gaat roddelen? Maar ik kan ook niet blijven zwijgen, want het vreet energie. Soms denk ik: misschien moet ik naar mijn leidinggevende, maar ik wil niet gezien worden als iemand die klaagt.” Voorlopig heeft Iris besloten om het gesprek aan te gaan. “Ik ga rustig tegen haar zeggen dat ik me ongemakkelijk voel door haar opmerkingen. Misschien bedoelt ze het niet gemeen, al voelt het wel zo. Ik hoop dat het helpt, want ik wil gewoon met plezier naar mijn werk zonder me druk te maken over wat ik draag.”
Afbeelding: Freepik
Roo -
Jouw collega klinkt als een grijze muis of boerentrien, in elk geval absoluut geen vrouw van de wereld. Ik denk dat als zij eens buiten de provincie in een grote stad terechtkomt of steden als Milaan en Parijs, zij een rolberoerte krijgt en met de ambulance weggevoerd moet komen. Die arme vrouw zou niet weten wat haar overkomt met al die goedgeklede, hooggehakte dames die daar rondlopen. Deze vrouw is niks gewend. Alles was zij zegt over jouw kleding, zegt heel veel over haar. Mijn ego zou er alleen maar van groeien als iemand duidelijk zo jaloers op mij is. Maar 1 ding is zeker: dit moet je niet langer accepteren en snel korte metten mee maken. Snoer haar maar goed de mond en klaag haar anders aan voor grensoverschrijdend gedrag.