Toen haar dochter Jessie enthousiast begon aan de kappersopleiding, was Danja dolblij. De school lag op nog geen vijftien minuten afstand, Jessie was gemotiveerd, en het plan was simpel: ze bleef lekker thuis wonen. “Het was allemaal zo logisch,” vertelt Danja. “Ze kon in de ochtend op haar gemak ontbijten, even fietsen of met de bus, en ’s avonds weer thuiskomen voor een warme maaltijd. Geen stress, geen hoge kosten.” Maar sinds een paar weken hangt er een andere sfeer in huis. Jessie is net 17 geworden, en wil ineens op kamers.
Pasta met ketchup
“Ik viel bijna van mijn stoel toen ze het zei,” vertelt Danja. “Ik dacht serieus dat ze een grap maakte. Ze zit op een opleiding die letterlijk een kwartier hiervandaan ligt. Waarom zou je dan op kamers willen?” Volgens Jessie draait het niet om de afstand, maar om vrijheid. Een klasgenootje woont op zichzelf, en Jessie is onder de indruk van haar zelfstandige leven. “Ze wil niet meer dat iemand vraagt hoe laat ze thuis is, wil zelf bepalen wat ze kookt, wanneer ze gaat slapen… En ik snap dat ergens ook wel. Maar ze is zeventien. Ze vergeet haar ov-kaart nog weleens, laat haar vuile was liggen en denkt dat pasta met ketchup een volwaardige maaltijd is.”
Wordt te veel
Danja probeert Jessie duidelijk te maken dat op kamers wonen geen vakantie is. “Een kamer kost geld. Boodschappen kosten geld. En dan moet je ook nog schoonmaken, koken, op tijd opstaan én je opleiding bijhouden.” Maar Jessie is vastbesloten. Ze wil meer gaan werken bij de salon waar ze in het weekend al een bijbaantje heeft. “Dat is juist waar ik zo bang voor ben,” zucht Danja. “Ze gaat zichzelf uitputten. Werken, school, huishouden… het wordt gewoon te veel. Ik wil niet dat ze straks stopt met haar opleiding omdat ze alles tegelijk wil doen.”
Permanent logeren
In gesprekken met haar man Patrick merkt Danja dat hij er anders in staat. “Hij zegt: als ze het zelf wil betalen, prima. Dan leert ze er juist van. Maar ik zie een kind dat zichzelf voorbij gaat lopen. Ik vind het onverantwoord.” En alsof dat nog niet genoeg is, komt er nóg iets om de hoek kijken. Jessie dreigt nu permanent bij haar vriendin Zoë te gaan logeren als ze geen kamer mag huren. “Ze stond opeens in de keuken en zei: ‘Dan ga ik gewoon bij Zoë slapen. Zij woont op zichzelf en vindt het prima als ik blijf.’ Ik stond met m’n mond vol tanden. Wat moet je dan zeggen? Dat ze niet mag? Dan zit ze daar toch. En ik weet: Zoë is lief, maar geen moeder. Niemand die daar controleert of ze op tijd naar school gaat of genoeg slaapt.”
Jezelf begrenzen
Volgens Danja is het geen opwelling meer. Jessie heeft al kamertjes bekeken en wil zich binnenkort inschrijven. “Ik merk dat ik haar aan het kwijtraken ben. Alles wat ik zeg, wekt irritatie op. Ze voelt zich niet serieus genomen. En ik voel me als moeder buitenspel gezet.” Toch blijft Danja twijfelen of het echt Jessies eigen verlangen is, of dat er iets anders speelt. “Ze kijkt enorm op tegen dat klasgenootje dat al op kamers zit. Ik denk dat ze denkt dat dat leven vol vrijheid en volwassenheid is. Maar ik weet wel beter. Volwassen zijn betekent óók jezelf begrenzen. En dat kan ze nog helemaal niet.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
“Studenten betalen nu gemiddeld 683 euro per maand”, lees ik in vrij recent onderzoek. Wat verdient een kapper in opleiding als ze naast een studie parttime haartjes knipt? Is er nog wel geld voor ketchup over de macaroni?