Een compliment geven. Kleine moeite, groot plezier. Tenminste als het compliment gemeend is. Iets zeggen om zomaar te zeggen, doe het niet en waag je ook niet aan complimenten die zeer doen. Regelmatig krijgt Godelieve die, en ze heeft geen idee waarom. “Roep ik dat over me af? Staat het op mijn voorhoofd geschreven?”
Toen de Sarah in de tuin stond en de surpriseparty was georganiseerd, moest Godelieve even slikken. Vijftig. Ze voelde zich verdrietig omdat haar jeugd nu echt voorbij was. “Ja, als je vijftig bent, ben je klaargestoomd voor de tweede helft. Zo zie ik dat. Je gaat steeds meer op je moeder lijken en dat is zo confronterend. Want als je iets niet wilt, dan is dat het. Ik zie het ook als ik in de spiegel kijk, de gelijkenis met mijn moeder en alles in mijn lijf verzet zich daartegen.”
Spiegeltje aan de wand
Maar het is niet alleen maar kommer en kwel, die vijftig passeren. “Welnee. Ik ben veel rustiger en zekerder. Bovendien trek ik me niet zoveel meer aan van wat anderen van me vinden en over me zeggen. Hoewel: ik probeer dat en soms lukt het en soms niet.” Godelieve krijgt vaak complimentjes over haar uiterlijk en daar geniet ze van. “Ik doe er alles aan om er goed uit te zien. Ik weet dat ik vecht tegen de bierkaai, maar ik houd me staande en wil er zo lang het kan leuk en jong uitzien. Dat betekent veel discipline; ik sport dagelijks, let op mijn voeding en probeer stress buiten de deur te houden.” Ze geeft toe dat het soms zwaar is om het vol te houden, maar als ze in de spiegel kijkt weet ze weer waarvoor ze het doet.
Denk dat je vroeger bloedmooi was
Opvallend vindt ze de vrouwen die ijzige en beledigende complimenten geven. “Het lijkt wel hoe harder ik ervoor zorg er goed uit te zien, des te venijniger de zogenaamde complimenten worden. Ik baal daar van. Zo kwam er laatst een vrouw, of nou ja meer nog een meisje naar me toe. Ze vroeg waar ik mijn shirtje had gekocht. Ik vond dat leuk, kennelijk had ik een goede smaak. Maar al snel werd mijn zonnige humeur met één dreun met de grond gelijkgemaakt. Dat kind tuitte haar lippen, hield haar hoofd scheef en keek aan. ‘Ik denk dat jij vroeger bloedmooi was.’ Deng! Hoezo vroeger? Nu niet meer dan?”
Zo oud ben ik toch nog niet
Haar trainingsschema is momenteel strak omdat ze zich voorbereidt op een marathon. De tweede in haar leven. “Ik heb mijn eerste in Rotterdam gelopen maar dat is zo’n vijfentwintig jaar geleden. Nu ben ik aan het trainen voor de marathon van New York. Hartstikke leuk, maar als ik dan een compliment krijg van een collegaatje dat ‘ze het knap vindt dat ik nog een marathon kan lopen’ dan zakt mijn broek af. Hoezo is dat knap? Ben ik zo oud dat ik al in een rolstoel zou moeten?”
O, is dat echt goud?
Van haar oudste zoon heeft Godelieve een kettinkje gekregen met een hangertje in de vorm van een rood hart. Ze heeft zich geen moment afgevraagd waar hij het heeft gekocht laat staan wat hij er voor heeft betaald. “Het gaat om het gebaar. Mijn hart brak toen hij het me gaf. Ik draag het altijd, zelfs ’s nachts houd ik het om. Ik krijg er veel reacties op. Een vriendin pakte het hangertje in haar hand, keek er naar en zei: ‘mooi kettinkje Go, is het echt goud?’ Nee, dat is het niet, dus dat antwoordde ik. Maar ik vond dat zo gênant om te zeggen. Alsof het dan opeens niet meer mooi is.”
Godelieve merkt dat ze moeite heeft om dat soort nare complimenten te pareren. “Ik voel me er ongemakkelijk bij en heb het idee dat ik word aangevallen. Als iemand zegt ‘wat fijn dat je je haar nog niet hoeft verven’ dan snap ik dat niet. Waarom zegt iemand dat tegen me? Je kan toch gewoon je mond houden? Ik vind het heerlijk om complimentjes te krijgen, maar als ik ze niet krijg, overleef ik het ook best.”
Dit was de allerergste
Die goedbedoelde complimenten die verkeerd vallen en die Godelieve betreffen, slikt ze maar en ze probeert er niet te lang bij stil te staan. Het ergste compliment kwam van een man die Godelieve op een feestje zei dat haar schoonzoon toch zo aardig was ondanks zijn donkere huid. “Niet waar! Dit hoorde ik niet goed. Dus ik vroeg ernaar. Hij herhaalde het en voegde er aan toe: ‘tja, die mensen uit derde wereld landen zitten toch anders in elkaar he, maar Jimmy is wél aardig’. Ik kon hem wel een draai om zijn oren geven.”
Die complimenten hoef ik niet
Ze heeft het probleem aangekaart bij vriendinnen maar die herkennen het niet. “Ik heb alleen geen idee hoe ik het tij kan keren. Ik zit niet te wachten op dit soort complimenten. Ik geef toe dat complimenten toch wel een beetje mijn dag maken, maar niet van die complimenten die misschien goedbedoeld zijn, maar me wel pijn doen. Die mogen ze houden.”
Wat denk jij? Hoe kan Godelieve hiermee omgaan? Hoe zou jij dat zelf doen? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Foto door Sergey Ochkanov via Pexels
Fiene -
Meid je reageert een beetje te overgevoelig..
En je denkt teveel na wat mensen zeggen.
Mensen die zo nodig een compliment over je uiterlijk moeten geven zijn gewoon jaloers. Ze willen zien hoe je reactie erop is en vinden het grappig hoe je reageert. Haal je schouders op, zeg ik weeeet dat ik knap ben!!! En loop weg. Ga lekker op vakantie en doe leuke dingen met vriendinnen.