Bodil: “Mijn partner begrijpt niet hoe zwaar de mentale last soms is”

Bodil (34) dacht altijd dat ze en haar partner een goed team waren. Ze verdelen het huishouden, werken allebei fulltime en hebben twee jonge kinderen. Toch voelt het voor haar alsof de verantwoordelijkheid nooit echt ophoudt — alsof ze altijd degene is die aan alles moet denken. “Hij zegt dat hij best wil helpen, maar dat is juist het probleem: het voelt niet als míjn taak waar hij af en toe bijspringt. We zouden dit samen moeten dragen.”

De onzichtbare last

Het begon klein, vertelt Bodil. “Toen onze oudste werd geboren, dacht ik dat het normaal was dat ik het overzicht hield. Ik gaf borstvoeding, regelde de kraamzorg, hield bij wanneer de luiers bijna op waren. Dat vond ik logisch. Maar toen ik weer ging werken, bleef ik al die dingen doen. Inmiddels zijn we vijf jaar verder en is het nog steeds zo.” Volgens haar partner overdrijft ze soms. “Hij zegt dan: ‘Zeg het toch gewoon als je hulp nodig hebt.’ Maar dat is precies waar het misgaat. Ik wil niet steeds hoeven vragen. Waarom moet ík degene zijn die bedenkt dat er een cadeautje voor een kinderfeestje moet komen of dat de winterjassen te klein zijn? Bodil zucht. “Het is niet dat hij niets doet. Hij kookt vaak, brengt de kinderen naar school als ik vroeg moet werken. Maar het mentale overzicht — het continue lijstje in mijn hoofd van alles wat geregeld moet worden — dat is zwaar. En dat ziet hij niet.”

Altijd ‘aan’ staan

Het fenomeen waar Bodil over praat, wordt vaak de mentale last genoemd: het onzichtbare, doorlopende denkwerk dat nodig is om een gezin draaiende te houden. Het gaat niet alleen om taken uitvoeren, maar vooral om eraan denken, plannen en zorgen dat het gebeurt. “Zelfs als ik op de bank zit, ben ik aan het nadenken,” vertelt Bodil. “Heeft onze dochter haar gymschoenen nog? Moet ik de opvang afbellen voor volgende week? Wat eten we morgen? Ik ben nooit echt vrij in mijn hoofd.” Ze merkt dat haar energie steeds vaker opraakt. “Ik heb een verantwoordelijke baan waar ik veel beslissingen moet nemen. Thuis ga ik in dezelfde modus verder. Soms lig ik ’s nachts wakker omdat ik bang ben dat ik iets ben vergeten. En als ik dat aan mijn partner vertel, zegt hij: ‘Je moet het gewoon wat loslaten.’ Alsof dat zó simpel is.”

Verschillende verwachtingen

Wat Bodil frustreert, is dat hun ideeën over ‘gelijkwaardig verdelen’ niet overeenkomen. “Hij vindt dat we het eerlijk doen omdat hij net zo vaak de kinderen naar bed brengt of het vuilnis buiten zet. Maar gelijkwaardigheid gaat niet alleen over hoeveel taken je doet, het gaat ook over het meedragen van verantwoordelijkheid. Hij denkt pas aan dingen als ik ze benoem. Dat voelt alsof ik de projectmanager van ons gezin ben.” Ze probeerde het gesprek meerdere keren aan te gaan. “Ik heb artikelen gestuurd over mentale last, filmpjes laten zien, zelfs lijstjes gemaakt van wat er allemaal door mijn hoofd gaat. Hij luistert wel, maar ik zie geen verandering. Hij zegt dat ik me niet zo druk moet maken en dat het toch allemaal goed gaat. Maar dat is precies de reden waarom ik me zó alleen voel in dit stuk.”

De druppel

Een paar weken geleden barstte de bom. “Onze zoon moest verkleed naar school voor een themaweek. Ik had het al drie keer genoemd, maar hij was het vergeten. Toen hij ’s ochtends in paniek vroeg waar het kostuum was, kreeg ik het gevoel dat alles op mij neerkomt. Ik stond met tranen in mijn ogen sokken te zoeken, terwijl mijn partner zei dat het ‘maar een foutje’ was. Op dat moment dacht ik: ik trek dit niet meer.” Bodil nam een paar dagen afstand en logeerde bij een vriendin. “Ik wilde nadenken of ik op deze manier verder kan. Niet omdat ik niet van hem hou, maar omdat ik mezelf aan het verliezen ben. Die constante mentale spanning is uitputtend.”

Hulp zoeken

Na dat weekend besloten ze samen naar een relatietherapeut te gaan. “Daar hoorde hij voor het eerst van iemand anders wat die mentale last betekent. Dat maakte indruk. Hij zei dat hij het nooit zo had gezien, dat hij dacht dat ik gewoon perfectionistisch was. Sindsdien probeert hij meer initiatief te nemen. Soms vraagt hij zelf wat er geregeld moet worden of neemt hij iets over zonder dat ik het zeg.” Toch blijft het een proces. “Het is niet ineens opgelost. Ik moet leren loslaten, en hij moet leren vooruitdenken. We zitten allebei in een patroon dat al jaren bestaat. Maar het feit dat hij nu inziet dat het me raakt, helpt enorm.”

Een stukje erkenning

Wat Bodil vooral hoopt, is dat meer mensen begrijpen hoe zwaar die onzichtbare mentale last kan zijn. “Ik voel me geen slachtoffer — ik wil gewoon dat we eerlijk delen, niet alleen de praktische dingen, maar ook het denken, het zorgen, het plannen. Want als die last wat lichter wordt, is er ook meer ruimte om echt te genieten van het gezin dat we samen hebben opgebouwd.”

Afbeelding: Freepik