Annelies: “Sinds ze een vriendje heeft wil ze niet meer met mij praten”

Annelies (48) dacht altijd dat ze een hechte band had met haar dochter Noor (16). Ze deelden veel: samen winkelen, praten over school, films kijken op de bank. Maar sinds Noor een vriendje heeft, lijkt alles veranderd. Het meisje dat altijd bij haar moeder op de bank kroop, trekt zich nu terug in haar kamer of is op pad met hem. Annelies voelt zich buitengesloten en weet niet hoe ze hiermee om moet gaan.

Van beste vriendinnen naar afstand

“Toen Noor nog jonger was, vertelde ze me alles,” zegt Annelies. “Ik was echt haar vertrouwenspersoon. Als er iets op school gebeurde, wist ik het meteen. We hadden van die avonden waarop we samen chips aten en over van alles praatten. Nu merk ik dat er steeds minder gedeeld wordt.” De verandering begon een paar maanden geleden, toen Noor haar vriendje Sam leerde kennen. Eerst leek het onschuldig: ze appten veel, en af en toe kwam hij langs. “Ik vond het leuk voor haar,” vertelt Annelies. “Iedereen herinnert zich die eerste verliefdheid. Ik was blij dat ze iemand had gevonden die haar zo gelukkig maakte.”

Maar langzaam werd het meer. Noor begon vaker af te spreken met Sam, en gesprekken met haar moeder werden steeds korter. “Ik vraag hoe haar dag was en krijg een ‘goed’ terug. Meer niet. Als ik doorvraag, wordt ze geïrriteerd. Soms zegt ze zelfs: ‘Laat me met rust, mam.’ Dat doet pijn.”

Alle aandacht gaat naar hem

Annelies merkt dat bijna alle vrije tijd van Noor nu naar Sam gaat. “Vroeger deden we samen boodschappen of gingen we naar de stad. Nu zegt ze vaak: ‘Ik heb al plannen.’ Als ik vraag of ze nog iets leuks wil doen samen, krijg ik een blik van: waarom zou ik?” Het lastigste vindt Annelies de momenten waarop Noor wel thuis is, maar alleen maar appt of belt met Sam. “Ik zit dan op de bank, hoop dat ze naast me komt zitten. Maar nee, ze sluit zich op in haar kamer. Soms hoor ik haar lachen door de deur. Dan denk ik: vroeger lachte ze zo met mij.”

Pogingen om in contact te komen

Annelies heeft geprobeerd erover te praten. “Ik zei tegen haar: ‘Ik mis je.’ Haar reactie was: ‘Mam, ik ben gewoon verliefd, dat gaat wel weer over.’ Voor haar is het zo simpel. Maar voor mij voelt het alsof ik mijn dochter kwijt ben.” Ze heeft ook geprobeerd mee te denken over Sam, hem uitgenodigd om te komen eten. “Dat vond Noor goed, maar zelfs als hij hier is, praten ze alleen maar met elkaar. Ik zit erbij alsof ik niet besta.”

Twijfels en onzekerheid

Wat Annelies misschien nog het meest pijn doet, is het gevoel dat Noor haar niet meer nodig heeft. “Ik heb zestien jaar alles voor haar gedaan. En nu… voelt het alsof ik overbodig ben. Natuurlijk weet ik dat dit erbij hoort, dat kinderen zelfstandiger worden. Maar de manier waarop is zo abrupt. Soms huil ik ’s avonds omdat ik niet weet hoe ik dit moet oplossen.” Ze merkt ook dat ze jaloers wordt op Sam. “Dat vind ik vreselijk om toe te geven. Hij krijgt nu alle liefde, alle aandacht. Terwijl ik degene ben die altijd voor haar klaarstond. Ik voel me soms alsof ik tweede keus ben in mijn eigen huis.”

Wat als dit zo blijft?

Annelies hoopt dat het een fase is. “Iedereen zegt: het komt goed, ze komt wel weer terug. Maar ik ben bang dat onze band blijvend verandert. Straks gaat ze op kamers, en dan? Als ik haar nu al kwijt ben, hoe moet dat dan later?” Ze overweegt zelfs om hulp te zoeken. “Niet omdat Noor iets fout doet, maar omdat ík niet weet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik wil geen zeurende moeder zijn die haar kind verstikt, maar ik wil ook niet dat ze denkt dat ik haar niet meer belangrijk vind.”

Annelies voelt zich buitengesloten en machteloos nu haar dochter Noor een vriendje heeft. Ze is gewend geweest aan een hechte band met haar dochter, waarin ze samen deelden, lachten en vertrouwelijke gesprekken hadden. Het abrupte verlies van die dagelijkse interactie roept gevoelens van verdriet, jaloezie en onzekerheid op. Tegelijkertijd ervaart ze schuldgevoel: ze weet dat Noor een eigen leven ontwikkelt, maar ze worstelt met de vraag of ze wel voldoende aandacht voor haar dochter kan blijven bieden. Dit alles versterkt haar angst dat de moeder-dochterrelatie blijvend verandert.

Nieuw: Expert reactie

Annelies voelt zich buitengesloten en machteloos nu haar dochter Noor een vriendje heeft. Ze is gewend geweest aan een hechte band met haar dochter, waarin ze samen deelden, lachten en vertrouwelijke gesprekken hadden. Het abrupte verlies van die dagelijkse interactie roept gevoelens van verdriet, jaloezie en onzekerheid op. Tegelijkertijd ervaart ze schuldgevoel: ze weet dat Noor een eigen leven ontwikkelt, maar ze worstelt met de vraag of ze wel voldoende aandacht voor haar dochter kan blijven bieden. Dit alles versterkt haar angst dat de moeder-dochterrelatie blijvend verandert.

Opvoedkundigen benadrukken dat dit een veelvoorkomende fase is in de puberteit. “Tieners ontwikkelen een sterke behoefte aan autonomie en het vormen van intieme relaties buiten het gezin. Het is normaal dat ze hierdoor tijdelijk afstand nemen van hun ouders, ook als de band voorheen heel hecht was.”

Het advies is om contact te blijven zoeken op een manier die respectvol is voor de grenzen van de tiener. Dit kan bijvoorbeeld door korte, positieve interacties, gezamenlijke activiteiten of interesse tonen in haar hobby’s. Belangrijk is dat Annelies haar emoties erkent, maar ook beseft dat afstand nemen geen afwijzing is. Door consequent aanwezig en betrokken te blijven, zonder te pushen, kan de moeder-dochterrelatie zich op een gezonde manier ontwikkelen terwijl Noor haar zelfstandigheid ervaart.

Afbeelding: Freepik