Vorig jaar rond deze tijd stond het leven van Marie volledig op zijn kop. “Rolf en ik gingen tijdens de kerstvakantie uit elkaar. Het rommelde al langer tussen ons, maar in die periode barstte de bom echt.” Wat begon als spanningen en discussies, eindigde in dagelijkse ruzies. “We merkten dat het zijn weerslag kreeg op de kinderen. Ze werden stiller, huilden ’s avonds in bed. Dat was het moment waarop we wisten: zo kan het niet langer.”
Een pijnlijke beslissing
De beslissing om uit elkaar te gaan viel zwaar. “Het voelde als falen, alsof we iets kapotmaakten wat ooit zo goed was.” Voor Marie was het een van de moeilijkste periodes uit haar leven. “Niet alleen omdat mijn relatie stukliep, maar vooral omdat ik mijn kinderen verdrietig zag.” Ook voor hen was het heftig. “Ze begrepen het wel, maar waren boos en bang dat alles zou veranderen.”
Een bijna traumatische tijd
De maanden na de breuk waren intens. “Er moest van alles geregeld worden: een nieuw huis, co-ouderschap, emoties die alle kanten op schoten.” De sfeer was gespannen. “Rolf en ik probeerden het netjes te houden, maar dat lukte niet altijd.” Terugkijkend noemt Marie het een bijna traumatische periode. “Voor mij, maar zeker ook voor de kinderen. Ze zaten midden in de storm.”
Langzaam meer rust
Nu, bijna een jaar later, is de rust voorzichtig teruggekeerd. “We hebben onze draai gevonden. De kinderen wennen aan twee huizen en Rolf en ik hebben minder conflict.” Het contact is zakelijker geworden. “We overleggen over praktische zaken en dat gaat meestal goed.” Marie merkt dat dit ook de kinderen helpt. “Ze lachen weer meer, zijn opener. Dat doet me goed.”
Een grote wens
Toch blijft er één wens steeds terugkomen. “De kinderen zeggen regelmatig dat ze zo graag met z’n vieren kerst willen vieren, net als vroeger.” Zeker nu de feestdagen naderen, wordt dat gevoel sterker. “Kerst staat voor hen symbool voor samen zijn. Voor veiligheid.” Marie begrijpt dat verlangen. “Ik kan het niet voor ze oplossen, maar ik wilde wel proberen iets te doen.”
Een uitnodiging uit het hart
Daarom besloot Marie Rolf uit te nodigen. “Ik stelde voor om op kerstavond samen te eten. Geen groot familiefeest, geen andere mensen erbij. Gewoon wij, als vader en moeder van de kinderen.” Ze benadrukte dat het niet om hun relatie ging. “Niet romantisch, geen verwachtingen. Alleen een hapje eten, zodat de kinderen even het gevoel hebben dat ze niet tussen ons in staan.”
Een duidelijke ‘nee’
Het antwoord van Rolf kwam snel en was helder. “Hij zei dat hij daar nog niet klaar voor is. Dat een diner met mij te veel van hem vraagt.” Marie was teleurgesteld. “Ik snap dat hij zijn grenzen heeft, echt waar. Maar het voelde ook als een klap.” Vooral omdat ze het idee had dat het niet zo’n big deal is. “Voor de kinderen.”
Frustratie en onbegrip
Wat Marie het meest frustreert, is dat Rolf het niet voor hen wil doen. “Het gaat niet om mij. Het gaat om twee kinderen die al zoveel hebben meegemaakt.” Ze probeert het te relativeren, maar merkt dat het haar raakt. “Ik vraag niet om samen op vakantie te gaan of wekenlang gezellig te doen. Het is één etentje.”
Twijfels aan zichzelf
Tegelijkertijd vraagt Marie zich af of ze te veel vraagt. “Ben ik egoïstisch? Verwacht ik iets wat niet realistisch is?” Ze wil Rolf niet dwingen. “Ik weet hoe zwaar het afgelopen jaar voor hem is geweest.” Maar de teleurstelling blijft. “Het voelt alsof hij zijn eigen ongemak boven het welzijn van de kinderen plaatst.”
Hoe leg je dit uit?
Het moeilijkste moment moet nog komen: het gesprek met de kinderen. “Ze kijken uit naar kerst en hebben hoop.” Marie weet nog niet hoe ze het gaat brengen. “Ik wil hun vader niet in een kwaad daglicht zetten.” Tegelijk wil ze eerlijk zijn. “Maar hoe leg je uit dat papa niet wil komen, terwijl zij hem zo graag bij zich hebben?”
Kerst anders invullen
Marie probeert vooruit te kijken. “Ik wil kerst zo warm mogelijk maken, ook als Rolf er niet bij is.” Ze denkt aan nieuwe tradities. “Misschien samen koken, spelletjes doen, iets speciaals maken.” Toch voelt het als een pleister op een wond. “Het neemt hun gemis niet weg.”
Een gevoel van machteloosheid
Wat blijft hangen, is een gevoel van machteloosheid. “Ik kan het niet afdwingen. Hoe graag ik het ook zou willen.” Marie hoopt dat Rolf zich nog bedenkt. “Dat hij inziet hoe belangrijk dit voor de kinderen is.” Niet voor haar, benadrukt ze. “Voor hen.”
Zo veel vraagt ze toch niet?
Tot die tijd blijft Marie achter met vragen. “Vraag ik echt te veel? Of is dit een redelijke wens na zo’n zwaar jaar?” Ze weet het niet. “Ik weet alleen dat mijn kinderen verlangen naar een moment van samen zijn. En dat ik alles zou doen om hen dat te geven.”
Afbeelding: Freepik
Sanderien van Mul -
Jullie gingen in de kerstvakantie uit elkaar, met daarvoor al ruzie en spanning en huilende kinderen… en dan staat Kerst voor hen symbool voor samen zijn?? Misschien dat ze, door de supersentimentele ‘happy family’ emoties die door de mierzoete reclames rond deze tijd, nog de hoop hebben dat papa en mama onder de kerstboom weer magisch bij elkaar komen en dan is iedereen gelukkig. Ik zou de kinderen op een (pedagogisch verantwoorde) manier uit de droom helpen, en daar hoef je heus niet je ex in een kwaad daglicht te zetten. Wat is er mis met de waarheid? ‘Jullie vader is er (nog) niet aan toe, wij gaan het gewoon lekker gezellig maken en volgend jaar zien we dan wel weer’. Of was je van plan om ‘jullie vader wil niets meer met jullie te maken hebben en zelfs Kerst is teveel gevraagd voor hem, hij zal wel met een ander in bed liggen’ te zeggen? Maak je nieuwe tradities, doe waar jij en de kinderen zin in hebben. Mocht je ex ooit in een ander jaar aanschuiven, dan is hij welkom (als je dat zou willen) maar net als hij, mag jij ook je grenzen stellen.