Sinds haar kinderen klein waren, heeft Ger altijd bijzondere verjaardagen gehad. Nu ze ouder zijn – 19, 23 en 25 – is er één ding dat elk jaar terugkomt: een ‘ervaring’ cadeau. “Het idee vind ik geweldig,” vertelt Ger. “Een lunch, een museumdag, een stedentrip, of gewoon samen winkelen. Ze schrijven zulke mooie kaarten, met lieve teksten en vaak heel creatief. Daar word ik echt blij van.” De uitvoering valt echter tegen. “Het mooie van die cadeaus is dat ze zo persoonlijk zijn,” zegt Ger. “Maar zodra het aankomt op plannen, gebeurt er eigenlijk niets. Het blijft bij het idee en de kaart. Dat is frustrerend, maar tegelijkertijd begrijp ik het wel. Ze hebben het druk, ieder met hun eigen leven.”
Het appje dat niks opleverde
“Laatst dacht ik: laat ik het zelf eens proberen,” vertelt Ger. “Ik appte mijn oudste dochter: ‘Zullen we die lunch plannen? Ik heb volgende maand ook twee vrijdagen vrij.’ Ze appte terug: ‘Is goed mam, ik kom dit weekend met een paar data.’ Ik dacht, geweldig, nu gaat het eindelijk gebeuren. Maar dat weekend kwam en ging, en daarna heb ik er niks meer over gehoord.” Ger zucht. “Het voelt soms alsof je je kinderen moet aanmoedigen om tijd met je door te brengen. En dat is een naar gevoel, zeker als het je eigen kinderen zijn. Het idee is zo lief, maar de praktijk is een teleurstelling.”
Overweeg echte cadeaus
Met haar verjaardag in januari in het vooruitzicht, denkt Ger na over wat ze dit jaar wil. “Eigenlijk wil ik gewoon iets tastbaars,” zegt ze. “Een boek, een sjaal, iets voor in huis. Iets waar ik echt blij van word. De ervaring is zo leuk op papier, maar het komt gewoon nooit van de grond. Ik begin te vermoeden dat ze er zelf ook geen zin in hebben om daadwerkelijk iets te plannen. Zo is het voor iedereen makkelijker.” Een vriendin van Ger begrijpt het wel, maar vindt het niet erg. “Ze zei: ‘Ger, het gaat erom dat ze in de week van je verjaardag even langskomen. Dat is toch het grootste cadeau?’ En ergens heeft ze misschien wel gelijk,” zegt Ger. “Maar voor mij voelt het anders. Ik wil die momenten echt samen beleven, niet dat het blijft bij een mooie kaart en een belofte die nooit wordt ingelost.”
Het patroon van alle jaren
“Het is niet dat ik ze iets kwalijk neem,” vervolgt Ger. “Ze bedoelen het echt goed. Maar elk jaar hetzelfde patroon: mooie ideeën, lieve kaarten, enthousiast applaus bij het openmaken van het cadeau, en daarna? Niks. Het blijft hangen in de lucht. Ik vind het moeilijk om dat te negeren, omdat ik er toch naar uitkijk en me verheug op een gezellige middag.” Ger merkt dat de teleurstelling zich ophoopt. “Ik vraag me soms af: zou ik er iets van moeten zeggen? Of moet ik het gewoon laten gaan? Iedereen roddelt wel eens, dat doe ik zelf ook. Maar als je het zo letterlijk hoort, is het toch wel heel naar.”
De twijfel blijft
Ze lacht even en schudt haar hoofd. “Ik heb echt overwogen om dit jaar gewoon échte cadeaus te vragen. Iets dat niet afhankelijk is van planning of wilskracht van anderen. Dan weet ik zeker dat ik er iets aan heb. Het voelt misschien een beetje als opgeven van de traditie, maar eerlijk gezegd geeft het me ook rust. Dan hoef ik niet elke keer bang te zijn dat het weer niet doorgaat.” Haar kinderen zouden het waarschijnlijk niet erg vinden. “Ze zijn jong, druk met hun leven, met werk en studie,” zegt Ger. “Het is niet dat ze me vergeten, maar het daadwerkelijk uitvoeren van plannen vergt moeite. En dat lijkt ze soms te veel. Dan wordt het makkelijker om er niet op in te gaan. Zo houdt iedereen zich goed.”
Het idee blijft mooi
“Het idee van een ervaring is prachtig,” besluit Ger. “Het laat zien dat ze nadenken over wat mij leuk zou vinden. Maar het wordt pas echt waardevol als we het ook daadwerkelijk doen. Misschien komt dat nog, misschien niet. Voor nu probeer ik te relativeren en mezelf niet al te veel te ergeren. Maar ja, een beetje teleurstelling blijft er toch altijd hangen.”
Afbeelding: Freepik
Petra van Dorp -
Bij je volgende verjaardag open je de kaart en lees je hardop de ervaring voor, en voegt er aan toe: ‘Wat gezellig! Deze kan op de stapel met de *noem een getal* andere ervaringen die we nog samen zouden ondernemen.’ Daarna stilte. Ze weten het heus wel. En als ze de moeite kunnen nemen om een ervaring te verzinnen, een kaart te maken en om op jouw verjaardag te komen maar níet om de ervaring daadwerkelijk te plannen, moet jij je conclusies trekken. Het leven is te kort om ergens of op iemand te wachten. Je kinderen willen/kunnen/doen niet? Dan ga je met iemand anders. Vraag de kinderen om een cadeaukaart of bon voor het geldende bedrag dat ze in gedachten hadden in plaats van alleen een verjaardagskaart met daarop geschreven wat je tegoed hebt. Dan kun je het uitgeven aan waar en wie je het wil. Alle drie de kinderen maken je iets duidelijk. Maak hen dan ook iets duidelijk.