Het huis van Pien en Hank ligt in een vriendelijk dorp waar iedereen elkaar gedag zegt. Een plek waar kinderen op straat knikkeren, waar buren elkaar kennen en waar de basisscholen op loop- en fietsafstand zitten. Sinds de geboorte van hun dochter Philippa voelt het dorp nóg fijner: overzichtelijk, veilig en warm. Als ze langs de buurtschool loopt en ouders ziet kletsen bij het hek, denkt ze regelmatig: ja, hier zou ik haar best willen brengen. Voor Pien is het bijna vanzelfsprekend dat haar kind, net als de meeste kinderen in het dorp, gewoon naar een van die scholen gaat. Geen gedoe met lange reistijden, geen ingewikkelde logistiek. Lekker vertrouwd, dichtbij huis. De juffen en meesters kennen de buurt, de kinderen wonen vaak om de hoek en speelafspraakjes zijn zo geregeld.
Een wereldburger in een dorp
Hank ziet dat anders. Heel anders zelfs. Hij groeide niet in Nederland op maar in meerdere landen. Zijn vader werkte voor een internationale organisatie en iedere paar jaar verhuisde het gezin weer. Hij zat op internationale scholen in drie verschillende continenten en draagt daar warme herinneringen aan. De diversiteit, de talen, het wereldse gevoel, het gemak waarmee mensen kwamen en gingen – hij vond het verrijkend. “Mijn vrienden wonen nu overal,” zegt hij trots. “Ik heb nog steeds contact met mensen uit Singapore, Toronto en Athene. Dat had ik nooit gehad als ik op een gewone dorpsschool had gezeten.” Voor hem staat een internationale school gelijk aan kansen: brede talenkennis, een netwerk dat de wereld overspant, leraren die gewend zijn aan culturele verschillen en een manier van leren waarbij nieuwsgierigheid en flexibiliteit centraal staan. Pien begrijpt dat echt wel. Ze weet dat Hank het beste voor hun dochter wil en dat zijn achtergrond hem vormt. Maar ze denkt ondertussen ook praktisch. Philippa is twee. Een peuter die nog niet eens zindelijk is, laat staan dat ze begrijpt wat een internationaal netwerk is. Pien ziet vooral het gedoe van elke dag ruim veertig minuten heen en weer rijden. En dat vijf dagen per week, acht jaar lang.
Een kind van twee plannen voor de toekomst?
Hank begint steeds vaker gesprekken over later. Over kansen, over meertaligheid, over hoe waardevol het is om wereldwijs te worden. Hij laat brochures zien, mailt open dagen door, maakt lijstjes met voor- en nadelen. Pien vindt het vroeg. Te vroeg. Het voelt alsof ze een studie moet kiezen voor een kind dat net heeft geleerd hoe je een puzzel omdraait. “Kunnen we haar niet eerst gewoon peuter laten zijn?” vraagt ze. Maar Hank vreest dat je met internationale scholen op tijd moet zijn. Dat wachten betekent dat je straks achterloopt of geen plek krijgt. Hij voelt een lichte urgentie, haast zelfs.
Toch wringt het ergens bij Pien. Waarom zou je een leven moeilijk maken als het ook makkelijk kan? vraagt ze zich af. Ze herinnert zich haar eigen jeugd. Op de fiets naar school, vriendjes op de hoek van de straat, logeerpartijtjes zonder ingewikkelde planning. Een schooltijd die vanzelf ging, zonder files, tijdsdruk of schema’s die strak op elkaar moesten aansluiten.
Het gesprek dat steeds terugkomt
Ze praten er al maanden over, steeds met dezelfde eindstand: Pien wil dichtbij, Hank wil internationaal. “Je onderschat echt hoeveel dit haar kan brengen,” zegt Hank dan. “En jij onderschat hoe fijn het is om gewoon een school om de hoek te hebben,” antwoordt Pien. Hank vindt dat ze te praktisch denkt. Pien vindt dat hij te vooruit denkt. Hij ziet Philippa al vloeiend Engels praten tussen kinderen van over de hele wereld. Zij ziet haar met natte regenlaarsjes in de modder spelen op het schoolplein achter hun huis. En allebei hebben ze een punt.
De moeite van ‘makkelijk’
Pien merkt dat ze bijna sorry gaat zeggen voor haar eigen wens: gemak en nabijheid. Terwijl dat juist iets is waarvan veel ouders dromen. Niet uren bezig zijn met brengen en halen. Niet steeds stressen als de auto naar de garage moet of er file staat. Ze vindt het belangrijk dat Philippa vriendjes kan maken die gewoon spontaan kunnen aanbellen. Dat ze zelfstandig naar school kan als ze ouder wordt. Dat de school een verlengstuk wordt van de buurt. “Het hoeft toch niet allemaal groot en internationaal?” denkt ze. “Veel geluk zit juist in kleine, vertrouwde dingen.”
Een ideaalbeeld tegenover een realiteit
Pien ziet heus de voordelen van een internationale school: de talen, de wereldse blik, de kansen die het kan bieden. Maar ze voelt ook dat Hank misschien een stukje van zijn eigen jeugd op hun dochter projecteert. Hij had het goed op die scholen, dus moet Philippa dat ook hebben. Pien vraagt zich af of dat eerlijk is. Wil Hank dit echt voor Philippa, of vooral voor zichzelf? Ze durft het hem niet zo bot te vragen, maar de gedachte blijft. Voor haar voelt het alsof ze hun dochter vooral kind wil laten zijn – in een omgeving die klein genoeg is om veilig te voelen en groot genoeg om te leren.
Hoe komen ze eruit?
Soms, als Philippa ’s avonds slaapt, kijkt Pien naar haar en probeert zich voor te stellen hoe haar schooltijd eruitziet. Ze ziet twee versies voor zich: een meisje dat in de auto stapt voor een rit naar een internationale school in de stad en een meisje dat op de fiets stapt, zwaaiend naar buurkinderen, op weg naar de school om de hoek. Beide beelden kunnen mooi zijn. Maar ze móét een keuze maken. En die keuze lijkt steeds zwaarder te worden. “Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?” fluistert ze soms. Maar dan hoort ze Hank alweer enthousiast praten over tweetalig onderwijs en internationale kansen, en twijfelt ze opnieuw.
Afbeelding: Freepik
Petra van Dorp -
Oplossing is simpel: je zegt gewoon tegen Hank dat HIJ degene is die dochterlief naar zijn zo gewenste internationale school gaat brengen en halen, vijf dagen in de week, veertig minuten per keer, acht jaar lang. Eens kijken hoe snel het dan stil wordt. (Er valt allebei iets voor jullie keuzes te zeggen, inderdaad. Maar het kind is pas twee. Laat haar nog even lekker.)