Normaal gesproken is het altijd Mijntje die alles regelt als het op reizen aankomt. Vliegtickets, koffers, hotels, en vooral: paspoorten. Alles keurig voorbereid, alles op tijd, alles onder controle. Haar man Hans is daarentegen wat minder georganiseerd. “Ik weet dat hij chaotisch is,” zegt Mijntje. “Maar dit keer wilde hij per se zijn eigen paspoort bewaren. Hij vond dat ik te controlerend ben en dat hij het prima zelf kon regelen. Ik dacht: goed, ik moet hem ook een keer vertrouwen. Fout idee.”
Het begin van de chaos
De dag van vertrek begon nog rustig. De koffers stonden al klaar, de katten waren naar de oppas gebracht en de taxi naar Schiphol was besteld. “Het leek een normale ochtend,” herinnert Mijntje zich. “Totdat we onderweg naar Schiphol waren. Halverwege kijkt Hans ineens paniekerig om zich heen en zegt: ‘Mijntje… mijn paspoort!’ Mijn hart zakte in mijn schoenen. Hoe kan je dat nou vergeten?” In eerste instantie dacht ze dat het een grap was. “Ik wilde nog lachen, maar zijn gezicht stond serieus. Hij kon zijn paspoort echt niet vinden. Midden op de snelweg dacht ik: dit gaat niet goedkomen.” Het was alsof de tijd stil stond en alle adrenaline tegelijk door haar lijf gierde.
Terug naar huis
Ze draaiden de auto om en reden terug naar huis. “Ik voelde me zo machteloos. We stonden onder tijdsdruk, want we waren al wat aan de late kant, en nu moesten we alles opnieuw regelen. Ik kon wel huilen van frustratie en stress.” Thuis haalde Hans alles uit de la, de koffer en zelfs zijn jaszakken. Overal lagen spullen op de grond: tandenborstel, scheerapparaat, sokken… maar geen paspoort. “Ik wist meteen: we moeten naar de marechaussee. Hier gaan we het niet vinden.”
Noodpaspoort aanvragen
Een medewerker van de marechaussee legde uit dat ze een noodpaspoort konden aanvragen. “Dat was onze redding, maar het was ook een enorme operatie,” vertelt Mijntje. “Formulieren invullen, een verklaring afleggen, nieuwe foto’s laten maken… Ik rende van het ene loket naar het andere, terwijl Hans steeds bozer werd op zichzelf. En ja, hij begon me ondertussen ook te verwijten dat ik het niet had gecontroleerd.”
Het aanvragen van het noodpaspoort verliep gelukkig redelijk snel, maar de tijd tikte genadeloos door. “Toen we eindelijk alles hadden geregeld, kwamen we bij de gate aan en zagen we het vliegtuig vertrekken. We stonden ernaast en konden alleen maar machteloos toekijken. Ik voelde een mix van woede, frustratie en pure teleurstelling. Alles was voorbereid, en tóch liep het volledig mis.”
De schuldvraag
En toen gebeurde het ergste. Hans, die zijn eigen paspoort kwijt was, gaf Mijntje de schuld. “Ik kon het niet geloven,” zegt ze. “‘Je weet toch dat ik slecht georganiseerd ben,’ zei hij. Alsof ik degene ben die het paspoort kwijt is! Ik voelde me machteloos en boos tegelijk. Het leek alsof hij mij wilde straffen omdat hij zijn eigen verantwoordelijkheid niet kon nemen.” Die woorden raakten haar diep. “Ik had alles kunnen controleren, ja. Maar ik liet hem iets zelf doen. Dat hij dat miste en boos werd, dat begrijp ik. Maar dat ik de schuld kreeg? Dat voelde ontzettend oneerlijk.”
De valse start van de vakantie
De volgende dag arriveerden ze uiteindelijk op hun vakantiebestemming in Spanje. De zon scheen, het hotel was prachtig, en de zee lonkte. “Maar toch was de spanning voelbaar,” vertelt Mijntje. “Elke kleine opmerking van Hans voelde als een steekje. ‘Zal ik dat zelf doen, of moet jij het controleren?’ Zo van die opmerkingen. Het voelde alsof hij me wilde straffen voor iets wat hij zelf had veroorzaakt.” Mijntje probeerde lucht te brengen in de situatie. “Ik wilde genieten van de vakantie, maar het lukte niet volledig. Mijn hoofd zat nog bij de chaos van Schiphol, bij het verloren paspoort en bij de woorden die Hans had gezegd.”
De reden achter het gedrag
Uiteindelijk vertelde Hans waarom hij zo gefrustreerd was. “Hij wilde laten zien dat hij zelfstandig kan zijn en dat hij dingen zelf kan regelen,” legt Mijntje uit. “Maar toen het misging, werd hij boos – op mij. Hij legde de schuld bij mij omdat ik het normaal altijd regel. Ik snap zijn frustratie rationeel, maar emotioneel voelt het nog steeds vreselijk oneerlijk.”
Terug in Nederland
Eenmaal terug in Nederland werd het originele paspoort alsnog gevonden – gewoon in een jaszak. “Toen moest ik stiekem lachen,” zegt Mijntje. “Maar eerlijk gezegd voelde het ook nog steeds vervelend. Al die stress, die gemiste vlucht, en dan krijg ik ook nog de schuld. Dat blijft hangen.”
Wat nu?
Mijntje probeert een les uit het hele voorval te halen. “Volgende vakantie doen we het anders: ik houd mijn paspoort, hij het zijne. En als er iets misgaat, dan is dat zijn verantwoordelijkheid. Het is een les in vertrouwen en in verantwoordelijkheid nemen. Ik wil niet dat dit soort frustraties ons plezier bederven.”
Afbeelding: Freepik
Petra van Dorp -
Wow. Wat ben jij met een lul van een gaslightende, emotioneel onvolwassen vent getrouwd. Veel plezier met deze parel!