Linda kijkt even voor zich uit, haar ogen een beetje glazig. “Het klinkt misschien vreemd,” zegt ze zacht, “maar zij voelde vroeger als familie voor me. Als kind had ik nauwelijks familie om op terug te vallen. Mijn ouders waren er vaak niet, en mijn broer woonde ver weg. En toen was daar zij: mijn jeugdvriendin, mijn zus in alles behalve bloed.” Haar stem wordt wat sterker als ze over die tijd vertelt. “We deelden alles. Geheimpjes, eerste liefdes, ruzies met schoolvrienden – niets was te klein of te groot om te delen. Ze kende me beter dan wie dan ook. En ik haar.”
Moment dat alles veranderde
Toch is dat gevoel van onvoorwaardelijke verbondenheid ineens verstoord geraakt. Linda slikt even. “Er gebeurde iets – iets dat ik niet had verwacht, iets dat pijn deed zoals pijn nog nooit had gedaan. Ik kan er niet te veel over vertellen, omdat het nog steeds te kwetsbaar is. Maar het was genoeg om mij volledig te breken. Ze deed iets dat ik nooit had gedacht dat zij zou doen, iets wat voelde als een verraad.” De gevolgen waren groot. “We spraken maanden niet. Toen jaren. Ik probeerde het te verwerken, dacht dat de tijd alles zou helen. Maar dat deed het niet helemaal. De pijn bleef sluimeren, soms als een steek, soms als een constante leegte.”
Gemis
Het gemis van haar vriendin maakt het nog ingewikkelder. “Ze was niet zomaar een vriendin,” zegt Linda. “Ze was familie. En dat soort mensen heb je niet veel. Vooral ik niet. Als kind voelde ik me vaak alleen, en zij gaf me dat gevoel van erbij horen. Zonder haar voelde mijn wereld kouder, stiller.” Ze zucht. “Ik wil haar vergeven, echt. Ik mis haar. Het liefst zou ik gewoon weer lachen met haar, praten zoals vroeger, alsof de tijd ons niet heeft uit elkaar gedreven. Maar de pijn zit zo diep, dat ik niet weet of ik dat kan.”
Twijfels en emoties
Linda vertelt dat ze vaak droomt over hun jeugd. “In mijn dromen zijn we weer kinderen, rennen we door de straat, delen we geheimen en lachen we samen. En dan word ik wakker, en besef ik dat het niet meer zo is. Dat het verraad, die ene daad, er nog steeds staat tussen ons. En dat doet pijn, meer dan ik had verwacht.” Ze merkt dat de pijn zich uit in kleine dingen. Als ze een bericht van haar vriendin ziet op social media, voelt ze eerst een steek van boosheid, daarna verdriet. “Het is een raar soort pijn, een mengeling van verlangen en teleurstelling. Ik wil dat het goedkomt, maar mijn hoofd zegt iets anders dan mijn hart.”
De strijd om vergeving
“Ik heb geprobeerd mezelf ervan te overtuigen dat vergeven het juiste is,” vertelt ze. “Dat het beter voor mij zou zijn, dat het mijn hart zou verlichten. Ik schreef zelfs een brief die ik nooit verstuurde. In die brief stond alles: mijn pijn, mijn gemis, mijn verlangen om het goed te maken. Maar telkens als ik hem lees, voel ik de pijn opnieuw. En dan weet ik dat ik er nog niet klaar voor ben.” Haar ogen glanzen als ze zacht zegt: “Ik voel me soms schuldig dat ik niet kan vergeven. Alsof ik tekortschiet, alsof ik iets verlies door vast te houden aan de pijn. Maar anderzijds voel ik dat als ik het te snel zou doen, ik mezelf bedriegt. Dat zou oneerlijk zijn tegenover mezelf én tegenover haar.”
Het verlangen naar herstel
Toch blijft er een sprankje hoop. “Er zijn momenten waarop ik denk: misschien kan ik het proberen. Misschien kunnen we weer contact opnemen, langzaam, voorzichtig, zoals we ooit waren. Niet om het verleden uit te wissen, maar om te laten zien dat we verder kunnen, ondanks alles.” Ze glimlacht even, een melancholische glimlach. “Ik wil dat we dat gevoel van familie weer terugvinden. Dat we elkaar opnieuw leren kennen, maar zonder de wonden te negeren. Dat is het moeilijke: ik mis haar zo, maar de pijn maakt het ingewikkeld. Het is een dunne lijn tussen vergeven en jezelf beschermen.”
Kleine stappen vooruit
Linda heeft besloten kleine stappen te nemen. Ze denkt eraan een kort berichtje te sturen, een eenvoudig gebaar, iets onschuldig dat het contact weer opent zonder dat het te zwaar voelt. “Gewoon hallo zeggen, vragen hoe het met haar gaat. Geen verwijten, geen verwachtingen. Alleen een eerste stap.”
Afbeelding: Freepik
Petra van Dorp -
Waarom wil je zo iemand terug in je leven die je iets aangedaan heeft wat zo pijnlijk is dat je het niet eens kunt benoemen? Wat win je erbij? Verwacht je een bekentenis, een verontschuldiging? Waarom die hang naar vroeger? Ze heeft je iets ernstigs geflikt en jij zit als een schoothondje met kwispelende staart te hopen dat ze ooit nog een keer in je leven terugkomt. Ik snap dit echt niet, maar ik heb dan ook niet zoveel empathie dat ik dolgraag contact wil met zo’n iemand. Move on.