Ilona en Jan ontmoetten elkaar tijdens een singlesreis. “Ik dacht eerst dat het een vakantieliefde zou zijn,” zegt Ilona. “Je kent dat wel, zo’n intense klik voor even, maar daarna gaat het weer over.” Maar in Nederland bleek dat gevoel niet te verdwijnen. “We spraken elkaar steeds vaker en voor we het wisten, was het duidelijk: dit is serieus.” Acht jaar later wonen ze samen, hebben ze twee kinderen en zijn ze nog steeds gelukkig samen.
Altijd groepjes
Jan komt uit een klein dorp en droomde er altijd van zijn kinderen daar op te laten groeien. “Hij wilde een plek waar iedereen elkaar kent, waar de kinderen veilig buiten kunnen spelen en waar een hechte gemeenschap is,” vertelt Ilona. Voor Jan voelt het dorp vertrouwd en warm, maar Ilona merkt dat ze er nooit helemaal bij hoort. “De moeders op het schoolplein zijn beleefd,” zegt Ilona, “maar echt hartelijk? Dat is iets anders.” Ze probeert contact te maken, groet, glimlacht, maar het blijft altijd een beetje afstandelijk. “Het is niet dat ze onvriendelijk zijn, maar er ontstaan altijd groepjes zonder mij. Het voelt soms alsof ik er gewoon niet bij hoor.”
Zie er maar bij te horen
Ilona begrijpt het deels. “De andere moeders kennen elkaar al sinds ze zelf kinderen hadden. Ze zijn hier geboren en getogen, kennen elkaars families, de geschiedenis. Ik ben nieuw, een buitenstaander.” Maar dat maakt het niet makkelijker. “Je probeert je er niet te veel van aan te trekken, maar soms voel je je gewoon alleen, zelfs met je eigen gezin om je heen.” Jan ziet het anders. “Hij zegt altijd: ‘Trek je er niet te veel van aan, vriendinnen maken wordt makkelijker nu de kinderen op school zitten.’” Ilona lacht er een beetje bij, maar geeft toe dat ze weinig merkt van die ‘gemakkelijkheid’. “Het lijkt erop dat iedereen al zijn groepjes heeft en ik moet er maar zien bij te horen. Dat lukt niet zomaar.”
Onzeker
Het maakt Ilona soms onzeker. “Soms denk ik: wat doe ik verkeerd? Waarom lukt het me niet om aansluiting te vinden? Maar het is ook niet iets persoonlijks, dat weet ik wel. Het is gewoon een gevolg van dat hechte dorpsleven.” Ze probeert positief te blijven, maar het blijft een uitdaging. “Het is lastig om altijd die vreemde eend in de bijt te zijn.” Haar gedachten dwalen vaak af naar de stad waar ze vandaan komt. “Veel van mijn vriendinnen zijn daar naartoe teruggekeerd. Ze hebben koffiedates, borrels, kinderfeestjes – een sociaal leven dat zo natuurlijk aanvoelt.” Ze mist die spontaniteit en verbondenheid. “Ik verlang soms echt terug naar die gezelligheid, waar mensen elkaar kennen en oprecht geïnteresseerd zijn in elkaar.”
Wil niet verhuizen
Maar Jan wil absoluut niet verhuizen. “Hij zegt: ‘Dit is ons thuis, hier willen we dat de kinderen opgroeien.’ En ik begrijp dat ook, hij voelt zich hier veilig en geborgen. Het is zijn dorp, zijn familie, zijn leven.” Dat verschil in wens zorgt regelmatig voor spanning. “Soms denk ik: ik zou het liefst de stad in gaan, maar dat kan niet zolang hij hier gelukkig is. Het voelt alsof ik moet kiezen tussen mijn sociale geluk en het welzijn van ons gezin.” Ilona probeert zichzelf gerust te stellen met kleine overwinningen. “Ik probeer contact te leggen met andere ouders via schoolactiviteiten of buurtinitiatieven. Het is langzaam, maar elk gesprekje dat echt loopt, voelt als een overwinning.” Toch blijft ze soms teleurgesteld. “Ik wil erbij horen, maar het lukt niet altijd. Dat doet soms pijn.”
Verlangens bijstellen
Ze beseft dat het niet alleen gaat om aansluiting bij de andere moeders. “Het gaat ook om mijn eigen gevoel van erbij horen. Zelfs met een partner en kinderen om me heen kan het leeg voelen als je sociale netwerk klein blijft.” Ze probeert positief te blijven: “Ik weet dat ik niet de enige ben die zich zo voelt, maar dat helpt niet altijd in het moment.” Ondanks alles blijft Ilona trouw aan haar gezin. “Ik wil dat mijn kinderen hier opgroeien en gelukkig zijn. En ik houd van Jan. Dat staat voorop.” Maar ze erkent ook dat ze soms haar eigen verlangens moet bijstellen. “Het blijft een uitdaging om mijn behoefte aan sociale connectie in balans te houden met het leven dat ik met mijn gezin heb gekozen.”
Afbeelding: Freepik
Joris -
Tja, leuk dat hij jullie kinderen daar wil laten opgroeien, maar wil jij dat ook intrinsiek, of wil je dat omdat hij dat wil?