Buiten mijn praktijk heb ik ook vele gesprekken die gaan over relaties. Men voelt zich vertrouwd om hun verhaal bij mij kwijt te kunnen. Zo ook die leuke, vlotte moeder op school. Ik zie haar elke dag staan met, net als ik, een fiets aan de hand wachtend op haar twee jongens. Een gesprek heb ik nooit gehad met haar, want ze staat altijd op een grote, veilige afstand van het schoolplein buiten het hek.
Na het verschijnen van een advertorial in een lokale krant stapt ze op mij af. “Ben jij dat in de krant?”, vraagt ze schromelijk. Ik knik instemmend en vertel in het kort wat mijn werk als relatietherapeute inhoudt. Het valt niet mee om mijn verhaal kort te houden, maar de bel rinkelt en mijn twee kinderen eisen mijn aandacht op.
Een paar maanden later spreekt ze me weer aan. Of ik even naar haar verhaal wil luisteren en mijn licht daarover wil laten schijnen. Ik geef aan, dat ze mag langskomen en overhandig haar mijn visitekaartje. Ze zal erover nadenken. Een paar dagen later komt ze erop terug. Vele problemen belemmeren haar om langs te komen. Ik geef haar alsnog de ruimte haar verhaal te doen.
Ruim een jaar heeft ze een buitenechtelijke relatie waarvan haar man en kinderen niets weten. Haar minnaar heeft ze ontmoet op het voetbalveld en blijkt een vader te zijn van een van de kinderen die bij mijn zoon in de klas zit! Twee personen die ik ogenschijnlijk ken, maar waar ik nooit enig verband tussen heb gezien…..
De spaarzame momenten zijn op het voetbalveld, slechts anderhalf uur per week. Ik vraag haar hoe ze het volhoudt om een man alleen maar op een veelal koud en nattig terrein in de openbaarheid te ontmoeten. Ze geeft aan wel seks met hem te hebben gehad. In de auto, op een parkeerplaats of in de duinen. SMS-verkeer vindt sporadisch plaats wegens wederzijdse partners. De vrouw van de minnaar heeft haar vermoedens geuit en dreigt naar de andere echtgenoot te stappen.
“Het is onhoudbaar. Wat vind jij?”, vraagt ze mij. Ik heb er geen oordeel over. De manier waarop zij leeft is slopend voor haar, want ze wordt letterlijk steeds magerder. “In hoeverre kan je van een man houden, die je amper anderhalf uur per week ziet en waar je geen echt gezinsleven mee kan hebben?”, geef ik haar mee. “Daarnaast ben je niet eerlijk naar je eigen man. Hoe lang ga je dat nog volhouden? Wie zie jij in de spiegel?”
De buitenechtelijke relatie bestaat nog steeds. De prijs die ze ervoor betaalt is voor haar nog niet groot genoeg. En zo raakt ze steeds verder van zichzelf verwijderd en daarmee van haar man, haar kinderen en haar minnaar.
Marcella Hagenaar heeft sinds een aantal jaren een praktijk voor relatietherapie in Krommenie en Zwanenburg. Zij begeleidt mensen van chaos naar helderheid, zodat nieuwe structuren en hernieuwde liefde voor elkaar kan ontstaan. Via schematherapie worden patronen, die niet meer werken op een integere en liefdevolle wijze duidelijk en bewust gemaakt.
