Irma: “Mijn puberdochter verdween ’s nachts uit het vakantiehuisje”

Het is nog vroeg in de ochtend als Irma wakker wordt in het vakantiehuisje op Curaçao. De zon priemt al fel door de gordijnen en de vogels fluiten in de palmbomen. Ze rekt zich uit en besluit koffie te zetten voordat de rest van het gezin wakker wordt. Terwijl het apparaat pruttelt, kijkt ze even in de slaapkamer van haar dochter Flore (16). Leeg.

Dit klopt niet

“Eerst denk ik nog: misschien is ze al opgestaan en zit ze buiten op haar telefoon. Maar als ik op de veranda kijk, is daar ook niemand. Het bed is keurig opgemaakt, haar slippers staan nog bij de deur en haar telefoon ligt op het nachtkastje. Toen wist ik meteen: dit klopt niet,” vertelt Irma.

Flore is weg

Ze loopt met bonkend hart terug naar de slaapkamer, maakt haar man Xander wakker en zegt: “Flore is weg.” In eerste instantie probeert Xander haar gerust te stellen. “Misschien is ze even gaan wandelen, misschien is ze bij Lize,” oppert hij. Maar Irma schudt haar hoofd. “Op blote voeten, in haar pyjama? Nee, dit is fout.” De paniek slaat toe. Ze trekken snel iets aan en beginnen in en rond het huisje te zoeken Geen spoor.

Voor het geval dat

“Het voelde alsof ik in een film zat,” zegt Irma. “Ik zag haar al ergens in een greppel liggen of met iemand meegereden. Je gaat in je hoofd langs alle doemscenario’s, en ze worden steeds erger.” Dan denkt Irma aan Lize, het meisje dat Flore een paar dagen eerder op het strand heeft ontmoet. Flore en zij zijn sindsdien onafscheidelijk. “We hadden diezelfde avond nog met haar ouders, Martin en Suzanne, een wijntje gedronken bij het kampvuur op het strand. Het klikte zo goed dat we nummers hebben uitgewisseld, ‘voor het geval dat’. Ik bel Suzanne met trillende handen.”

Park uitkammen

Aan de andere kant van de lijn klinkt direct paniek. “Lize is óók weg,” zegt Suzanne. “Ze ligt niet in haar bed en we kunnen haar nergens vinden.” Wat volgt is een chaotisch kwartier waarin beide gezinnen het hele park uitkammen. Irma roept haar dochters naam bij elke struik, elke bocht in het pad. Xander snelt naar het strand, Suzanne kijkt bij de speeltuin. Niets.

Onder een parasol

Totdat Irma bij het zwembad aankomt. “Daar, op een ligbedje onder een parasol, zie ik twee figuren liggen. Mijn hart maakt een sprongetje van opluchting én woede.” Het zijn Flore en Lize, in diepe slaap, opgerold in handdoeken alsof het hun eigen bed is. “Ik riep haar naam, luid. Ze schrok wakker en keek me aan alsof er niks aan de hand was. Alsof dit de normaalste zaak van de wereld was.”

In slaap gevallen

Wat blijkt? De meiden hadden rond middernacht besloten om nog ‘even te chillen’ bij het zwembad. Ze wilden hun ouders niet wakker maken, dus waren ze stilletjes vertrokken. Hun telefoon lieten ze thuis, zodat wij op de tracking app niet konden zien waar ze waren. Urenlang hebben ze gepraat, gelachen en uiteindelijk zijn ze in slaap gevallen op het strandbedje. Irma barst in tranen uit als ze haar dochter eindelijk weer kan vasthouden. “Ik was zó blij dat ze oké was, maar ook ziedend. Wat als er iets met haar was gebeurd? Wat als iemand haar had meegenomen?”

Vergeet je nooit meer

Flore snapt inmiddels dat ze fout zat. “We hebben het er daarna rustig over gehad. Ze heeft haar excuses aangeboden, en we spraken af dat ze laat weten waar ze is, ook op vakantie.” Irma en Xander kunnen er nu voorzichtig om lachen. “Het is een verhaal dat we blijven vertellen, vooral dat we ze zelf slapend hebben teruggevonden. Maar die paniek, dat gevoel van machteloosheid… dat vergeet je nooit meer.”

Afbeelding: Freepik