Wie vroeger op school is gepest, weet hoeveel invloed dat op de rest van je leven heeft. Marianne kan daarover meepraten. Als kind was zij op de basisschool het slachtoffer. “Het pesten heeft me echt gevormd en niet op de manier die voor mij makkelijk is.” De ontmoeting met één van haar grootste pestkoppen, is voor Marianne life changing.
Invloed op beroepskeuze
Van het afpakken van haar tas en in een lantaarnpaal hangen tot het laten leeglopen van haar fietsbanden… Marianne heeft alle pesterijen voorbij zien komen op de basisschool. “Ik was een onopvallend, lief meisje. Uren kon ik met mijn poppen spelen en ik hield van tekenen. Van het laatste heb ik mijn beroep kunnen maken; ik ben illustrator geworden. Lekker veilig want ik heb weinig te maken met andere mensen en opdrachten doe ik vanuit mijn eigen studio. Je ziet: het pesten heeft ook invloed gehad op mijn beroepskeuze, naast het talent dat ik er voor heb natuurlijk.”
Waar zijn mijn laarsjes nou?
Het pesten, zo ver Marianne zich kan herinneren, begon in groep twee. “Het was toen nog niet bewust fysiek, want zo zijn kleuters niet, maar ik voelde me vaak buitengesloten en had niet echt een vriendinnetje of een vriendje. Vaak speelde ik in de poppenhoek of ik hielp de juf met klusjes. De juf had in de gaten dat ik soms een beetje eenzaam was en nam me onder haar vleugels.” Marianne is een goede leerlinge en met gemak belandt ze in groep 3 en daarna groep 4. Vanaf groep 4 is ze regelmatig het mikpunt van vele pesterijen. “Kinderen verstopten mijn schoenen zodat ik ’s middags niet gelijk naar huis kon. Liep ik huilend door de school op zoek naar mijn laarsjes en als ik thuiskwam was mijn moeder boos omdat ik zo laat was. Ik durfde haar niet te vertellen wat daarvan de reden was.”
Gadverdamme je stinkt
Als Marianne in groep 8 zit, heeft ze bijna geen leven meer. Dagelijks is ze de Sjaak en heeft ze geen vriendjes of vriendinnen. De musical is een drama omdat eigenlijk niemand met haar wil spelen. “Kinderen zeiden: ‘je stinkt, je hebt stomme kleren aan en je haar zit raar’. De tranen prikten dan in mijn ogen en ik probeerde me staande te houden. Mijn moeder keek uit naar de musical en begreep maar niet waarom ik niet kon wachten tot het achter de rug was. Ik wilde haar zo graag vertellen wat ik dag in dag uit meemaakte op school, maar ik kon het niet omdat ik kapot ging van schaamte.”
Wie vindt mij nou leuk?
Na de basisschool gaat Marianne naar een middelbare school waar verder niemand uit haar klas gaat naar toe gaat. “Ik wilde opnieuw beginnen maar ik wilde vooral dat het pesten zou stoppen. Niet dat ik weer geduwd en soms zelfs geslagen werd, niet weer dat mijn tas in de boom werd gegooid of dat de ventielen van mijn fiets werden leeg gedraaid. Een nieuwe start daar was ik zo aan toe.” De tijd op de middelbare school was geweldig en zo anders dan de basisschool. Marianne maakt vriendinnen, wordt niet gepest en bloeit op. Dat het pesten in haar vroege jeugd haar heeft gevormd, heeft ze dan nog niet in de gaten. “Ja, natuurlijk was ik altijd een beetje kat uit de boom-kijkerig. Als iemand aardig tegen me deed, verwachtte ik dat dat niet lang zou duren. Want wie vond mij nou leuk? Er zijn jaren overheen gegaan voordat ik dat vertrouwen kreeg.”
Niemand deed iets
Op relationeel gebied loopt Marianne tegen muren op. “Extreem onzeker was en ben ik soms nog steeds en ik heb last van verlatingsangst. Dus als ik dan een heel leuk vriendje had, dan maakte ik het op een goed moment toch uit omdat ik er vanuit ging dat hij dat uiteindelijk zou doen. Dat moment wilde ik voor zijn en dus zette ik een punt achter de relatie. Altijd ben ik bang dat ik niet goed genoeg ben en dat is funest voor relaties maar ook heeft dat zijn weerslag op mijn werk en in het opvoeden van mijn kinderen. Er gaat geen dag voorbij of ik denk wel aan die pesterijen, vooral die van Rianne. Samen met Sterre en Mabel vormde zij een groepje dat mij het meest treiterde. Tot op het bot. Dat trio maakte mij het leven zuur en de rest van de school lachte hard mee en stak geen poot uit om mij te helpen.”
Nee! Daar heb je haar
Als Marianne met een vriendin van de havo een weekje naar de zon gaan, schiet ze in de stress als ze opeens Rianne op een Spaans terrasje ziet zitten. “Ik schrok me rot en voelde me onmiddellijk weer dat kleine meisje van vroeger. Net doen of ik haar niet zag, leek me het beste maar daar kwam ik niet mee weg omdat ik Rianne de volgende dag aan de rand van het zwembad zag zitten. We verbleven in hetzelfde appartementencomplex.”
Ik heb je leven verpest
Marianne en Rianne raken in gesprek en Marianne barst in huilen uit als de grootste pestkop van vroeger haar excuses aanbiedt. “Ik wist niet wat me gebeurde. Stamelend en met een zachte stem zei Rianne sorry. Sorry voor alle pesterijen, ze zei dat ze geen idee had wat haar bezielde en dat ze er nog vaak aan terug dacht. Dat ze zich opeens realiseerde dat ze mijn leven had verpest terwijl daar helemaal geen aanleiding toe was. Haar excuses deden me zo ongelofelijk goed, maar helemaal accepteren kan ik het nog steeds niet. Er is zo vreselijk veel kapot gemaakt, dat heelt niet zomaar na drie keer sorry zeggen. Wel heb ik met Rianne afgesproken om elkaar wat vaker te zien en er over te praten want ik merk wel dat praten helend werkt voor mij.”
Word of ben jij wel eens gepest? Of ben je iemand die een slachtoffer nodig heeft om er zelf leuker en stoerder uit te springen? Wat is je ervaring met pesten? En of je nou de gepeste of de pestkop bent, praat mee in de comments onder dit artikel.
Foto door Karolina Kaboompics via Pexels
Sanderien van Mul -
Hoi Joris, ja dan ben ik maar een tokkie. Want zo’n pestkop die mij vroeger in elkaar geslagen heeft, verdient mijn vergeving niet. Cliché, maar je moet het zelf meegemaakt hebben om deze gevoelens te kunnen begrijpen. Ik zou echt met liefde en hartjes en vrede alles willen vergeven, maar wat mij is aangedaan heeft geleid tot officieel vastgestelde PTSS wat mij mijn hele leven getekend heeft (en nog steeds). Dan is een éénmalige rosbeurt niets vergeleken met tien jaar pure hel.