Andrea omschrijft zichzelf als een ‘ouderwetse moeder’. “Ik ben nog zo’n moeder die na school aan de keukentafel met een pot thee en blik koekjes op de kinderen zit te wachten”, vertelt ze. “Ik geloof dat het goed is om als ouder heel aanwezig en betrokken te zijn. Om mij heen zie ik maar wat vaak dat ouders er nooit zijn en dat kinderen eigenlijk aan hun lot worden overgelaten. Het geluk van mijn kinderen is het aller belangrijkste voor mij. En juist daarom doet hetgeen wat nu speelt mij heel veel pijn…” 

Weinig aansluiting

Floor, de oudste zoon van Andrea, zit al lang niet lekker in zijn vel. “Hij is 13 jaar oud en flink aan het puberen. Floor vindt daarnaast weinig aansluiting bij zijn klasgenootjes. Zo heeft hij niks met sport en heeft hij weinig behoefte om met klasgenoten af te spreken. Na school komt hij naar huis, maakt zijn huiswerk, gaat gamen en maakt in zijn eentje een wandeling.”

Nooit een probleem

Andrea en haar man Pascal maken zich aanvankelijk geen zorgen om Floor. “Niet ieder kind hoeft hetzelfde te zijn. Bijna alle jongens in de klas van Floor zitten op hockey, voetbal, zwemmen of basketbal. Nou en dat is iets waar Floor geen zin in heeft. Op de basisschool was dit nooit een probleem. Hier vond hij meer aansluiting en leek het minder erg dat hij een beetje anders was.”

Met rust laten

Sinds de brugklas merkt Andrea dat Floor zich steeds meer terugtrekt op zijn kamer. “Hij komt thuis, drinkt in stilte een kop thee met mij en zijn zussen en gaat naar boven. Pas als ik hem roep voor het avondeten komt hij naar beneden. Ik ga altijd even naar hem toe en probeer een praatje te maken. Bijna altijd krijg ik de vraag hem met rust te laten. Met pijn in mijn hart loop ik dan weer naar beneden.”

Naam veranderen

Andrea maakt zich steeds meer zorgen en besluit het gesprek aan te gaan met Floor. “Eerst wilde hij hier niks van weten en liep weg. Maar toen ik bleef aandringen op een gesprek, ging hij los. Hij vertelde dat hij heel ongelukkig is en dat hij helemaal geen vrienden heeft. Ook denkt hij dat dit komt door zijn naam: Floor. Kinderen in de klas pesten hem ermee en zeggen dat het een meisjesnaam is. Hij zei zich ervoor te schamen en al langer te overwegen zijn naam te veranderen.”

Baal ervan

Het gesprek maakt Andrea nog verdrietiger dan ze al was. “Ik had al door dat hij niet lekker in zijn vel zit, maar om te horen dat hij heel ongelukkig is, is vreselijk. Daarnaast. baal ik ervan dat hij zo veel moeite heeft met zijn naam. Wij vonden Floor -afgeleid van Florens- een prachtige en unieke naam. Het past bij hem en ik zou het heel erg vinden als hij deze -onder druk van zijn klasgenoten- verandert.”

Dieper wegzakt

Die avond hebben Pascal en Andrea een gesprek over hun zoon. “We weten allebei gewoon niet wat we ermee moeten. Het is duidelijk dat er zo veel meer aan de hand is dan alleen die naam. Maar wat kunnen wij doen? Ik zou willen dat hij met iemand gaat praten over zijn gevoel, alleen wil Floor dat zelf niet. Hij vindt dat ik me te veel met hem bemoei en ‘zou willen dat ik hem eens wat vaker met rust laat’. Ik ben bang dat hem met rust laten er juist voor zorgt dat hij nog dieper wegzakt.”

Geen positief effect

Pascal stelt voor dat Floor zijn naam mag veranderen, mits hij er eerst heel goed over nadenkt. “Ik snap zijn gedachtengang, maar naar mijn idee is zijn naam het probleem helemaal niet. Toen hij op de basisschool zat had hij hier helemaal geen problemen mee. Mijn theorie is dat Floor eerst aan zichzelf moet werken en dat hij dan in gaat zien dat zijn naam het probleem niet is. En zo lang Pascal en ik het niet met elkaar eens zijn over de aanpak, heeft dat denk ik ook geen positief effect op onze zoon.”

Andrea is heel benieuwd of er andere ouders zijn waarbij hun kind ook zijn/haar naam wilde veranderen en hoe ze hier mee om zijn gegaan.

Bovenste afbeelding: Unsplash+

Ellis: ‘Mijn buurvrouw klaagt echt over alles en vergalt mijn woonplezier’

Dolblij was Ellis toen ze anderhalf jaar geleden samen met haar man Pieter verhuisde naar een appartement in het midden van Amsterdam. “We hadden na lang wikken en wegen de knoop doorgehakt: onze villa aan het water konden we goed verkopen en onze wens om in het hartje centrum te wonen, kwam uit.” Waar Ellis geen rekening mee had gehouden, was een klagende buurvrouw. “Om de haverklap staat ze voor de deur. Ik word er gek van… LEES VERDER!