Het was by far de duurste aanschaf die ik tot dat moment in mijn leven had gedaan: een paar Shabbies van Fred de la Bretoniere van 230 euro. Even ter illustratie: ik was 20 jaar oud en net terug van een lange reis naar Australië en Nieuw-Zeeland. Mijn studie Politicologie, die ik uiteindelijk maar drie maanden deed, was ik net begonnen en ik had een bijbaantje bij Albert Heijn. Geen vetpot dus. Het is tegelijkertijd ook de meest duurzame aanschaf die ik ooit heb gedaan: ik ben nu 30 jaar en heb ze nog steeds. En ze waren bij een paar mooie momenten in mijn leven, een kleine geschiedenis!
Schoenengeschiedenis
Mijn leven kenmerkt zich kortweg aan de hand van twee paar schoenen. Mijn allereerste Nikes, die ik kreeg van mijn ouders toen ik naar de middelbare school ging, en mijn shabbies die ik kocht toen ik aan mijn nieuwe studie begon. Het zijn zwarte nubucklaarzen tot aan de knie met een houten hak. Ik vind ze nog steeds mooi, maar veel draag ik ze niet meer, alleen als het wat kouder is. Toch zal ik ze niet snel wegdoen vanwege hun geschiedenis. Ik droeg ze op mijn eerste date 7,5 jaar geleden met mijn huidige vriend en naar mijn allereerste stagedag bij de krant. De vriend en de Shabbies zijn gebleven, mijn werk is de afgelopen jaren ontelbaar keer veranderd al zit ik nu op de goede koers.
Nieuw schoeisel
Het is nu bijna tien jaar geleden dat ik de Shabbies kocht, ongeveer net zoveel jaar zat er tussen de Nikes en de Shabbies. Dat gaf mij onlangs de impuls om weer eens een nieuw iconisch paar te kopen. Ik wilde Manolo Blahniks kopen in New York, maar door het drukke programma kwam het daar helaas niet van. Nu zit ik dus online te zoeken naar mijn nieuwe shoecrush. Toch maar weer fred de la bretoniere? Er is in ieder geval genoeg keuze en Fred kan altijd, dat bewijst mijn paar laarzen ook maar weer.
Blote voeten
Het grappige is, is dat je eerst nietsvermoedend schoenen koopt en er vervolgens achter komt wat ze precies voor je gedaan hebben. Mijn Nikes betekende voor mij dat ik ‘veilig’ de middelbare school kon beginnen omdat ik eindelijk merkschoenen had. Mijn Shabbies waren het begin van mijn grote-mensen-leven waar ik heel graag klaar voor wilde zijn. Schoenen maken de vrouw, al weet ik dondersgoed dat het echt niet alleen de schoenen waren die ervoor zorgden dat ik stevig in het leven stond de afgelopen 20 jaar. Dat doe je uiteindelijk toch echt zelf. Misschien moeten het daarom maar blote voeten worden de komende tien jaar. Of toch Manolo’s nu ik nog redelijk jong ben. Als je diep van binnen maar weet dat die blote voeten de basis zijn.
