Nederland is een ongelofelijk welvarend land, waar we het (ten opzichte van de rest van de wereld) heel erg goed hebben. Zo heeft zo goed als iedereen een dak boven zijn hoofd, elke dag eten op tafel en kunnen alle kinderen naar school. Toch is er een grote groep Nederlanders die wél een dak boven hun hoofd hebben en iets te eten hebben, maar dat daar ook alles mee gezegd is. Deze groep leeft onder de armoedegrens en kan vaak maar nét of zelfs niet rondkomen.
Net genoeg
Niet alleen werklozen hebben het risico onder de armoedegrens uit te komen, ook mensen die wel gewoon een baan hebben, hebben niet altijd een inkomen dat boven deze armoedegrens uitkomt. Zo ook Rolinda, een 40-jarige moeder van twee zoontjes. Ze werkt als zzp’er en krijgt sommige maanden maar nét genoeg binnen om de huur van te betalen en boodschappen te doen.
Sneu voor de jochies
“Ik vind het enorm pijnlijk om mijn kinderen hele normale dingen te moeten weigeren. Mijn zoontjes zijn 8 en 5 jaar oud en zien hun vriendjes op het schoolplein met de leukste speeltjes en gadgets naar school komen. Bij ons is daar het geld gewoon niet voor” vertelt Rolinda als ik haar vraag wat ze het meest vervelende aan haar lage inkomen vindt. “Dat ik mezelf dingen ontzeg, vind ik niet erg. Maar voor die jochies vind ik het sneu. Vooral omdat ze het niet goed begrijpen.”
Onder de armoedegrens
“Als je fulltime werkt zal je wel genoeg geld hebben, denken mensen vaak. Als zzp’er is het helaas anders bij mij. Niet elke maand heb ik evenveel opdrachten en inkomsten. Er zijn veel maanden waarin ik maar nét € 1.300 weet binnen te harken. Hier moet ik alles van doen; de huur, boodschappen, kleding, sportclubs van de kinderen en natuurlijk alle andere rekeningen. In Nederland ligt de armoedegrens voor een alleenstaande met twee kinderen op € 1.551 per maand. Hier zitten wij regelmatig dik onder.”
Geen buffer
Niet elke maand komt Rolinda onder de armoedegrens uit. “Er zijn maanden waarin ik het dubbele binnenhaal. Dit zijn de maanden waarin ik veel opdrachten heb en veel uren kan maken. Toch gaat dit extra geld altijd meteen op aan achterstallige rekeningen en lukt het me alsnog niet om een buffer op te bouwen.”
Droom opzij zetten
Rolinda werkt nu 6 jaar als zzp-er en moet concluderen dat het eigenlijk niet bij haar past. “Ik ben nu op zoek naar een vaste baan, ik kan niet goed tegen de onzekerheid van het ondernemen. Als ik alleen zou zijn, zou het een ander verhaal zijn, maar ik heb twee kinderen die moeten eten, kleren nodig hebben, op voetbal zitten en ook een fidget spinner willen als de rest van de klas deze heeft. Ik wil ze niet langer teleurstellen en zet mijn droom om als zzp-er te werken voorlopig opzij. Wie weet als zij later het huis uit zijn.”
Meepraten over het verhaal van Rolinda? Dat kan in de comments onder dit artikel!
Rieneke -
Als wat je doet je droom is kan dan dat zelfde beroep niet in diensterband? Een vroegere buurvrouw zat ook in zo’n situatie. Zij kreeg van de gemeente geld zodat haar kinderen toch (gratis) konden sporten, kleding kocht ze 2e hands, auto ging uit de deur maar het kantelpunt was voor haar dat ze de hond ook weg moest doen en soms geen geld had voor prepaid kaart om zo bereikbaar te zijn. Ze had al geen internet etc.
Zij was een grafisch vormgever. Ze kon in een studio (uur fietsen) voor 32 uur per week werken zodat ze basisinkomen had en verzekerd was. Op vrijdags en zaterdags (werkte ze als zelfstandige vanuit huis. Soms had ze het zo druk dat ze opdrachten niet aan nam en zorgde dat op zondag de kinderen bij haar ouders waren en werkte ze nog s avonds als de kinderen sliepen. Ze maakte werkweken uiteindelijk wel van 40-60 uur maar ze vond het niet vermoeiend omdat ze het leuk vond. Uiteindelijk kon ze erg goed rond komen zelfs zo goed en door vast dienstverband dat ze een eigen huis kon kopen. Haar hypotheek was nog lager dan de huur wat ze normaal kwijt was.