“Ja, bitch, wat ben jij een vals kreng. Als ik je in mijn handen krijg, dan dan dan…” Het bericht stopte daar, maar ik hoorde nog net de stem van David. “Marte, nee, doe dit nou niet, please…”
In plaats van angst of woede werd ik overvallen door nieuwsgierigheid. Was Marte de vrouw met wie ik David onlangs arm in arm had zien lopen? Of was zij zijn vrouw? Ik moest een manier vinden daar achter te komen. Ze belde anoniem, dus terugbellen was geen optie. Hm. Ik moest erover nadenken. Door alle stress en spanning, knapte ik uit elkaar van geiligheid. Altijd zo geweest: een orgasme duwde mijn stress weg, zorgde ervoor dat ik kalm werd en bleef. Ik scrolde door mijn telefoon, op zoek naar welwillende man die niet te beroerd was mij uit de brand te helpen.
Toen had gedoucht en de slaapkamer in liep, lag hij op zijn rug. Naakt. Hij trok langzaam aan zijn lul terwijl hij zijn blik niet van mij afwendde. Ik kruiste mijn benen, leunde tegen de deurpost en keek naar hem. Ik vond het opwindend een man zo bezig te zien. Met zijn hoofd gebaarde hij mij te komen. Ik kroop in bed, onderzocht zijn mond met mijn tong en trok hem af. Hij kreunde. “Kan ik je al nemen? Nat genoeg?” De vraag stellen was ‘m beantwoorden. Hij duwde me op mijn rug en vouwde mijn benen naast mijn oren. Hij inspecteerde mijn kut met één vinger. Streek langs mijn schaamlippen. Ik sloot mijn ogen. Werd uitzinnig. “Neuk me. Nu!” Hij richtte zich op en stootte diep. Drie orgasmes verder keek ik op de wekkerradio. We hadden een dikke twee uur liggen ketsen. Ze waren omgevlogen. Ik bood hem een sigaret aan. Hij schudde zijn hoofd.
Oh ja. Felix was fel tegen roken. Een behoorlijk minpunt dat werd weggestreept tegen zijn beschikbaarheid. Hij kon en was altijd bereid mij te geven waarnaar ik smachtte. Ik propte mijn nog onaangestoken sigaret terug in het doosje. Roken deed ik wel als hij weg was. Felix nam een snelle douche, kuste me vrolijk. “Lilalaura, tot snel!” En weg was ‘ie.
Ik inhaleerde de rook diep, voelde mijn hartslag rustig worden. Marte. Hoe kwam ik erachter wie zij was. Leek ze op mij? Was ze ook zo onverzadigbaar? Ik moest het weten. In de verte rinkelde mijn telefoon. Waar lag dat ding? Toen ik hem eindelijk had gevonden, had de beller het opgegeven. Anoniem. Damn! Zo kreeg ik haar nooit te spreken. Ze was in elk geval volhardend. Die dag verloor ik mijn telefoon geen moment uit het oog.
“Met Laura?” Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. “Hallo? Marte? Ben jij het?” Ik hoorde iemand ademen. “Marte, ik wil je ontmoeten, volgens mij moeten wij praten.” Nog steeds een ijzige stilte. Daarna werd de verbinding verbroken. Verdorie. Ik was zo dichtbij geweest. Zo’n kans kreeg ik niet meer.
“Kom om 17.00 uur naar de Warme Gloed. Wacht voor de deur.” Mijn hart maakte een sprongetje van het mysterieuze smsje. Zou het van haar zijn?
Lees ook de andere blogs van nymfomane Laura!
Laura (35 jaar) is een nymfomane die woont en werkt in Amsterdam. Ze woont samen met haar Engelse Bulldogs, Cash en Munchkin. Elke week schrijft ze voor ons een blog over haar spannende leven als nymfomane. In verband met privacy redenen schrijft Laura onder een andere naam.
