Ik heb mijn ogen nog maar net open, wil de eerste slok van mijn dampende koffie drinken, als ik me rot schrik. Het is 6.15 uur en mijn brievenbus kleppert. Een krant heb ik niet, dus enigszins benieuwd stiefel ik naar de voordeur. Een grote rode envelop ligt op de deurmat. Ik ben in opperste verwarring. Ik pak de geheimzinnige envelop op en zie de namen van mijn twee boenders erop staan. Met een enorm hart daaronder. Ineens wordt het me duidelijk: het is Valentijnsdag. De dag waarmee ik sinds ik besta nooit wat heb gehad.
Ik vermoed dat dat komt omdat ik geen romantische genen bezit. Een bos rozen hoef je me niet te geven, want binnen twee dagen zijn alle kopjes geknakt. En ja, dan snijd ik ze schuin af zet ze met een beetje voedsel op lauwwarm water. Maar dan nog. Met een doos chocola bewijs je me dan wel weer een enorme dienst, maar verwacht niet dat ik ze gezellig samen romantisch met je opeet. Ik ben niet meer te houden als ik een doos bonbons krijg en stamp die caloriebommetjes in no-time naar binnen. Anders gaan ze maar wit uitslaan, dat is zonde.
Hoe leuk zou het zijn als ik die romantische genen wel zou hebben? Op Facebook zie ik dat vriendinnen zijn verrast met dure tassen (wil ik ook!) of weekendjes naar Milaan, Londen of Parijs. Parijs! De stad van de liefde! Als twee tortelduifjes langs de Seine flaneren. Alsof ik geen twee boenders heb die ik niet wil missen, die naar voetbal moeten. Nee, meenemen is al helemaal geen optie.
Ik ben er gewoon te praktisch voor. Waxinekaarsjes op de trap. Hoe onhandig is dat? Moet ik slalommend naar boven en wie blaast die krengen uit? En weet je hoe moe ik ben na een lange dag die om 6.00 uur van start gaat?
En dus neem ik De Man niet kwalijk dat ie geen bloemen voor me koopt, de chocolaatjes wijselijk negeert, maar me een fotocursus cadeau doet. Omdat ik daar wat aan heb. En omdat hij net zo praktisch is als ik.
Mijn boenders krijgen de kans het anders te doen. Als ze met rode slaapwangen en een enorme pluis op hun achterhoofd naar beneden komen, ontvang ik ze joelend. “Schattebouten, jullie hebben een kaart gekregen!”, juich ik. Mijn oudste trekt zijn rechter wenkbrauw op. De kleinste zoekt zijn Ipad. “Nou, kom eens even hier, dan lees ik de kaart voor.” Op de mierzoete kaart staat: ‘voor mijn liefste buurjongens. Kus van het buurmeisje.’ Ik ben tot op het bot geroerd. “Maham, mogen we een boterham”, dreint mijn kleinste.
Ik vrees dat ook deze twee het leven doorgaan zonder romantische genen.
Claudia -
Leuke verhaal, je kids kregen dus valentijnskaarten! Ik kreeg verder ook niets van mijn partner maar ik had zelf ook niets gegeven dus dat is prima zo. Ik heb ook geen romantische genen…. Mijn zoontje had wel allemaal cadeautjes van zijn vriendinnetje gehad en ook aan haar gegeven. Erg leuk om mee te maken, hij was er ook erg blij mee!