Het is alweer een tijdje geleden, maar het staat me tegelijkertijd nog zo vers in het geheugen: de tijd dat ik zwanger was van mijn dochter. Een bizarre, maar ook bijzondere tijd. En ondanks dat het iets is dat ik nooit had willen missen, zijn er ook dingen die ik niet mis aan het zwanger zijn.
Zwangerschaps glow? Eerder een zwangerschaps ‘low’
Ik kende ze wel, die vrouwen die transformeerden in blozende, stralende mommy’s to be met golvend, dik haar. Die zo’n stralend aura van baby roze of baby blauw om zich heen hadden hangen. Nee, dan ik: ik kreeg puistjes, vet haar en zwarte kringen onder mijn ogen van het slechte slapen.
Lekker bunkeren? Ho maar!
Eten voor twee klonk me als muziek in de oren. Eindelijk een legitieme reden om eens lekker te kunnen schransen. Ware het niet dat alles wat ik at er linea recta weer uitkwam: ik was bijna 24/7 misselijk, vond alles stinken en het eten dat ik normaal gesproken erg graag at kon ik niet meer verdragen. Een gemiste kans, die ik in mijn borstvoedingsperiode weer goed heb gemaakt: toen kon ik eten voor twee zonder aan te komen én zonder te spugen. Halleluja, wat een mooie tijd was dat.
Ik werd overgevoelig voor geurtjes.
En dan niet in het eerste trimester, maar gewoon de hele zwangerschap lang. Vooral voor de lichaamsgeuren van anderen en sterk ruikende parfums. Tegelijkertijd legde ik instinctief een enorme verzameling interieursprays en geurstokjes aan in geuren die mijn man alleen maar kon omschrijven als ‘babypoeder.’
Vanaf het moment dat mijn dochter zich had ingenesteld, veranderde ik in een emotioneel labiel monster.
Ik kon niet eens meer normaal naar reclames kijken omdat ik al moest huilen van de Merci reclame en – tegen de tijd dat kerst in zicht kwam- de reclame met de Coca Cola vrachtwagen. Alle zielige films werden dus uit voorzorg vermeden.
Ik kon al heel snel niet meer op mijn buik liggen, en dat is nou net mijn favoriete slaaphouding.
Toen ik verder kwam in mijn zwangerschap had ik helemaal geen keus: mijn dochter had namelijk de voorkeur om aan de linkerkant van mijn buik te liggen en protesteerde (lees: brak mijn buik af) als ik het waagde om op mijn rechterzij te gaan liggen. Zo schoof zij namelijk ook naar rechts. En dus bleven er maar bar weinig slaaphoudingen over.
En dan dat vele plassen.
Serieus, af en toe vroeg ik me af of maar niet beter thuis op de wc kon blijven zitten. Was ik net geweest, kon ik wéér op zoek naar een wc. Al dan niet omdat ik naast de plasdrang weer moest spugen.
Ik moest en zou bepaalde dingen eten of drinken
Ik begreep die zwangere vrouwen met van die rare voorkeuren en eetgewoontes nooit, totdat ik kwaad werd als mijn man alle melk had opgemaakt (en ik drink normaal niet eens melk) en de dame van de bedrijfskantine bijna over de toonbank kon trekken om het feit dat alle verse aardbeien net op waren. Dat laatste hielp wel: tegen de tijd dat ik bijna met verlof moest stond er altijd een bakje apart voor mij.
Lees ook: Zou jij gratis deze 2 Nivea Q10 producten willen testen?
Romy Meijer (35 jaar) schrijft op haar eigen blog Dochterlief.nl over haar leven als moeder en is momenteel in between jobs. Daarnaast schrijft ze blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met haar man en hun dochter Elise in de buurt van de Veluwe. Naast schrijven is lezen een grote hobby. Haar blog kan je vinden op www.dochterlief.nl.
