Ze had laatst de baby van een vriendin in haar handen en had er vertederd naar gekeken. Maar nee, die kleine poepfabriekjes hoeven voor Yvonne niet meer. Niet veel later ontdekt ze dat ze zwanger is. “Ik wil het niet, ik ben zo toe aan meer tijd voor mezelf en Niels.”
Nog maar twintig was Yvonne toen ze beviel van haar eerste zoon. “Ja, Niels en ik waren op jonge leeftijd ouders. Dat was niet helemaal de bedoeling, maar toen we aan het idee waren gewend, was het zeer welkom. Voor een tweede kindje hebben we bewust gekozen en anderhalf jaar na de geboorte van Tim werd Tom geboren. Met zijn vieren vormen we een perfect en heel leuk gezin. De jongens gaan nu vanwege hun studie de deur uit en ik vind dat oké. Met Niels maak ik plannetjes voor de toekomst. Het is fijn om weer wat meer ruimte voor onszelf te hebben zodat we meer kunnen sporten en leuke reizen kunnen maken. Bovendien ben ik meer gaan werken.”
Dit is geen buikgriepje
Yvonne en Niels zijn blij dat hun jongens zo goed gaan. “Ze hebben leuke vriendinnetjes en kunnen goed studeren. Daarnaast zijn het gewoon fijne sociale gasten. Dat ze uit huis gaan vind ik helemaal niet erg, sterker: ik kijk er naar uit om weer meer tijd door te brengen met Niels en mijn vriendinnen. ” Maar opeens staat Yvonne’s leven op z’n kop. Want een week of zes geleden werd ze straalmisselijk wakker. “Ik dacht eigenlijk dat ik een buikgriepje had, zo voelde het. Maar ik kwam er slecht van af en opeens ontdekte ik dat ik al een tijdje niet meer had gemenstrueerd. Niels zei: ‘Het zal toch niet waar zijn he? Straks ben je zwanger.’ Nou, dat kon ik me niet voorstellen. Dus een beetje lacherig deed ik een testje en kreeg het toch wel heel warm toen ik twee streepjes zag verschijnen. Zwanger! En hoe!”
Lees ook: De schoonmoeder van Christine praat mond voorbij over zwangerschap: “Had het zelf tegen mijn ouders willen vertellen”
Joh, ik ben al 43 jaar
Verbaasd is Yvonne als Niels het eigenlijk wel leuk vindt dat ze zwanger is. “Ik ben 43 en ja, ik weet dat het nog makkelijk kan, maar ik wil het niet. Maar Niels probeert me nu over te halen. Hij wil het graag houden en hoopt stiekem op een meisje. Ik wil het laten weghalen, ik wil de vrijheid die ik nu weer heb nu Tim en Tom op eigen benen staan, niet meer opgeven. Als ik alleen al denk aan de gebroken nachten…. ik trek dat niet meer. Ik wil weer lekker kunnen doen waar ik zin in heb zonder rekening te houden met mijn kinderen.”
Zijn natuurlijk ook de hormonen
Niels legt zich niet neer bij de beslissing van Yvonne en vindt dat hij er ook iets van mag zeggen. “Ik moet toegeven dat ik best een beetje in de war ben. Vooral omdat Niels het echt heel graag wil houden, het maakt me aan het twijfelen. Ik denk ook dat dat de hormonen zijn, maar ik moet zo langzamerhand wel een beslissing nemen. Ik heb Niels gevraagd om me niet steeds bijna te smeken het te houden omdat ik daar heel nerveus van word. Maar ook word ik zenuwachtig van de gedachte dat ik straks met een dikke buik rondloop en een toch al wat oudere moeder ben. Sta ik weer op het schoolplein terwijl ik dacht dat ik daar nooit meer hoefde te vertoeven.”
Baas over eigen buik
Yvonne vindt het lastig dat ze voor zo’n dilemma wordt gesteld. “Ik lig ’s nachts wakker en pieker me suf. Met Niels wil ik er niet meer over praten, ik vind dat ik uiteindelijk bepaal wat ik doe. Niels heeft voorgesteld om het te bespreken met Tim en Tom maar dat vind ik te ver gaan. Die jongens hebben er niks mee te maken en ik vind het niet goed hen ermee te belasten. Ik heb mezelf een week gegeven en dan moet ik de knoop doorhakken.”
Wat raad jij Yvonne aan? Moet ze blij zijn met de zwangerschap? Of snap je dat ze er niet echt op zit te wachten en wel een beetje klaar is met baby’s en opvoeden? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Mo -
De beslissing is aan jou maar je zou er enorm spijt van kunnen krijgen als je het weg zou laten halen en de relatie met je man zou er ook wel eens niet beter op kunnen worden sterkte met je beslissing