Victoria is zo’n moeder die iedereen in het dorp wel kent: warm, open, altijd in voor een praatje. Ze woont met haar twee zoontjes, Nino en Pelle, in een rustige wijk waar de kinderen nog gewoon op straat spelen. Nino zit in groep 2, Pelle in groep 5, en ze gaan elke dag met plezier naar school. Na school speelt het duo bijna standaard met de kinderen van Suus. Suus heeft drie jongens, waarvan er twee bij Nino en Pelle in de klas zitten. De kinderen lopen de hele tijd heen en weer tussen de huizen, waardoor ook Victoria en Suus steeds meer met elkaar optrokken.
Voelde goed
“Het gebeurde heel natuurlijk,” vertelt Victoria. “Als de kinderen speelden, bleven we vaak even hangen. Eerst voor een kop thee, later werd dat vaker een glas wijn. Soms gingen we in het weekend iets leuks doen met de kinderen. Ik vond het gezellig en dacht eerlijk gezegd dat Suus en ik echt vriendinnen aan het worden waren.” Victoria nodigde Suus zelfs uit op haar verjaardag. “Ze kwam ook, met een leuk cadeautje. Het voelde goed, vertrouwd. Het was zo’n fase waarin je denkt: hé, dit had best eens een goede vriendin kunnen worden.”
Plotseling afstand
Toch begon Victoria iets op te vallen. Kleine dingen, maar net opvallend genoeg om er achterdochtig van te worden. “Als we elkaar op school zien, is het allemaal prima,” legt ze uit, “maar kom ik haar toevallig tegen in het dorp… dan verandert er iets.” Het begon met een keer bij de supermarkt. Victoria zag Suus bij het groenteschap en zwaaide enthousiast. “Maar ze draaide zich om en liep ineens heel snel een andere kant op. Eerst dacht ik: misschien zag ze me niet. Maar later gebeurde het nog een keer, en nog een keer.” Inmiddels is het haar meerdere keren opgevallen dat Suus haar in het dorp of bij de drogist ontwijkt. “Ze doet alsof ze me niet ziet,” zegt Victoria zacht. “Ze kijkt weg, begint ineens nepdruk te bellen of duikt een andere gang in. En iedere keer voel ik me even klein. Wat doe ik verkeerd?”
Verwarring
De verwarring zit vooral in het contrast. “Op school en thuis is het wél gezellig,” benadrukt Victoria. “Ze appt ook geregeld over speelafspraken of stuurt een foto van de kinderen. Dus dan denk ik weer: zie je wel, we zijn gewoon vriendinnen. Maar zodra het buiten onze ‘bubbel’ valt, lijkt ze me liever te mijden.” Victoria heeft het er met niemand over durven hebben. “Het voelt zo stom om te zeggen: ‘ik denk dat iemand mij ontwijkt’. Alsof ik weer op de middelbare school zit. Maar het maakt me echt onzeker. Ik ben 32, moeder van twee kinderen, ik heb heus wel mijn leven op de rit. En toch kan zoiets kleins me zó raken.”
Een dubbele agenda?
Soms probeert Victoria rationeel te blijven. Misschien is Suus gewoon druk. Misschien heeft ze stress, problemen thuis, iets op haar werk. Misschien is ze sociaal onzeker. Maar het stemmetje dat zich afvraagt of er iets mis is met háár, blijft. “De laatste keer was bij de HEMA,” vertelt ze. “Ik stond bij de kinderpyjama’s en zag Suus binnenkomen. Ze keek recht mijn kant op, ik weet honderd procent zeker dat ze me zag. Maar ze draaide zich om, pakte haar telefoon en liep gehaast naar buiten. Toen voelde ik gewoon: dit is geen toeval meer.” Het maakte iets in Victoria los. Verdriet, maar ook boosheid. “Ik dacht: doe normaal. We doen toch gezellig? Onze kinderen zijn dikke vrienden. Waarom zou je me zo behandelen?”
Kinderen merken meer dan je denkt
Het blijft niet helemaal onopgemerkt. “Pelle vroeg laatst waarom hij niet meer bij Daan mocht spelen,” vertelt Victoria. “Ik wist van niks, maar blijkbaar had Suus gezegd dat het vandaag ‘niet zo goed uitkwam’. Even later vroeg Nino hetzelfde over zijn speelkameraadje. Ik begin me af te vragen of het met mij te maken heeft. En dat vind ik eigenlijk het moeilijkste. Dat mijn onzekerheid misschien overslaat op de kinderen.” Tot nu toe laat Victoria het niet merken. Ze blijft vriendelijk, open, zoals ze altijd is. Maar van binnen twijfelt ze of ze Suus nog moet blijven zien als vriendin. “Het voelt alsof ik op een reservebankje zit. Oproepbaar als het Suus uitkomt, maar onzichtbaar als ze er niet op zit te wachten.”
Afbeelding: Freepik
