Vorige zomer zag Veran (33 jaar) het allemaal niet meer zitten. “Ik kampte al jaren met depressies, was mijn baan verloren en mijn vader was gediagnosticeerd met Alzheimer. Alles in één zomer.” Veran legt haar armen op tafel, waardoor het litteken op haar arm goed zichtbaar is. “Ik kijk er elke dag, om me aan de grootste fout van mijn leven te herinneren.”
Op een bloedhete zondagmiddag, besloot Veran een einde aan haar leven te willen maken. “Ik had nachten niet geslapen en het leek voor mij op dat moment de enige uitweg. Op dat moment had ik het idee dat ik helder kon denken, maar nu ik er op terugblik, is het overduidelijk dat ik extreem in de war was. Het slaapgebrek, het niet meer nemen van mijn medicatie, het gevoel dat niemand me kon helpen en alles wat er de afgelopen tijd was gebeurd, zorgden ervoor dat mijn brein kortsluiting kreeg.”
Direct spijt
Veran pakte een mes, ging op de bank zitten en sneed één van haar polsen door. “Toen ik het mes door mijn huid voelde glijden, had ik nog het idee dat ik een ‘goede’ beslissing nam. Maar toen ik vrijwel direct daarna het bloed uit mijn arm zag gutsen, raakte ik totaal in paniek. Meteen vroeg ik me af wat dit wel niet met mijn ouders zou doen, dat ik mijn kat nooit meer zou zien en dat ik ook op deze manier niet gelukkig wordt. Binnen twee seconden had ik spijt.”
De paniek die Veran eerst voelde, sloeg snel om in rust. “Ineens wist ik het: ik wilde niet dood en ik ging er nu voor zorgen dat dit niet zou gebeuren. Ik pakte mijn telefoon, belde 112 en deed de voordeur open. Als de ambulance er dan zou zijn en ik zou al bewusteloos zijn, konden ze makkelijk bij me komen. Ik heb vervolgens een theedoek om mijn arm gebonden, mijn arm hoog op mijn borst gelegd, de slagader dichtgedrukt en ben rustig op de bank gaan zitten. Toen de ambulance aankwam, was ik inderdaad al flauwgevallen.”
Goede verzorging
De ambulance neemt Veran mee naar het ziekenhuis. “Hier kwam ik vrij snel bij. Achteraf bleek dat het goed is dat ik rustig ben gebleven en de slagader heb dichtgedrukt. Hierdoor was de ambulance op tijd. Ik heb nog een tijd in het ziekenhuis gelegen. Eerst even op de intensive care en daarna op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis). Hier kreeg ik niet alleen verzorging voor de wond, maar was ook direct aandacht voor het feit dat ik er een einde aan probeerde te maken.”
Na twee weken wordt Veran ontslagen uit het ziekenhuis. “Ik mocht en wilde nog niet naar huis. Ik ben toch naar een psychiatrische kliniek gebracht. Hier werd ik uitgebreid behandeld, was een goede dagbesteding en konden mijn vrienden en familie makkelijk langskomen. In de weekenden mocht ik naar mijn ouders.” Veran kijkt met een heel dubbel gevoel terug op wat er vorige zomer is gebeurd. “Enerzijds schaam ik me er voor, anderzijds denk ik dat het heel goed is dat dit is gebeurd. Mensen om mij heen zien nu de ernst van de situatie in. Ik heb weer contact met mensen die ik jarenlang niet heb gesproken. Mijn sociale vangnet is terug door wat er is gebeurd. En dat geeft me een heel veilig gevoel!”
Praten over zelfdoding kan bij hulp- en preventielijn ‘Zelfmoord? Praat erover’. Bel 0900-0113 of bezoek www.113.nl.
Joris -
Heftig.