“Vorig jaar werd mijn vader uit huis geplaatst. Hij is dement en het werd een onhoudbare situatie. Twee maanden daarna vertelde mijn moeder dat ze een nieuwe vriend heeft. Wat? Ik wist niet hoe ik het had. Ik vind het zo naar voor mijn vader en heb het idee dat hij ondanks zijn dementie iets vermoedt.”

Twee keer in de week bezoekt Isa haar dementerende vader in het zorgcentrum. Ze heeft het er moeilijk mee hem zo te zien zitten. “Mijn vader was mijn held, mijn rots in de branding. Ik had altijd een betere band met hem dan met mijn moeder. Soms was mijn moeder jaloers op onze band. We konden goed praten en gingen graag naar musea, iets dat mijn moeder niet interesseert. Mijn vader wist veel, hielp me altijd uit de brand en gaf me wijze raad. Dat juist hij dement zou worden, had ik nooit verwacht.”

Hij huilde veel

Het begon met veel vergeten. Namen, boodschappen en afspraken. Vervolgens veranderde zijn karakter. “Dat ging niet snel, maar het viel wel op. Hij huilde veel en was soms onwijs kwaad. Zo kwaad dat ik er bang van werd. Vloekend en tierend kende ik mijn vader helemaal niet.” Het proces vordert en Isa en haar moeder betrekken de huisarts erin. Een casemanager wordt voor haar vader aangesteld die ervoor zorgt dat haar vader naar de dagopvang kan zodat haar moeder word ontlast. “Heel logisch, want de zorg voor mijn vader werd zwaar. Twee dagen ging hij naar de dagbesteding. Ik vond het in het begin moeilijk hem zo te zien in de taxi. Hij leek verdrietig maar had het altijd hartstikke leuk en mijn moeder kon even haar eigen dingen doen.”

Wie zijn jullie?

Als haar vader ’s nachts wegloopt is er geen houden meer aan en wordt hij op een gesloten afdeling geplaatst. Isa vergeet het haar leven niet meer. “Mijn vader was zo verdrietig in het begin. We hadden allemaal spulletjes van zijn kamer meegenomen naar het zorgcentrum in de hoop dat hij zich sneller thuis zou voelen. Zelfs zijn favoriete stoel verhuisden we mee. Het hielp niet: mijn vader was ontroostbaar. Na drie maanden fleurde hij op, hij had zijn draai gevonden. Inmiddels herkende hij mij en mijn moeder niet meer. Dat was een enorme dreun en daar ben ik heel verdrietig van geweest. Nu mijn vader vrolijk is en zich prettig voelt in zijn nieuwe woonomgeving ben ik er ook oké mee.”

Hallo, ik ben Rob

De volgende dreun die Isa even moest verwerken werd uitgedeeld door haar moeder. Nog geen twee maanden nadat haar vader was verhuisd, stond haar moeder met een man op de stoep. Eerst dacht Isa dat het een ‘gewone’ vriend was, maar toen ze de twee op de bank zag zitten wist ze gelijk dat het meer was. “Ze had Rob via een datingsite ontmoet en ze hadden een enorme klik samen. Rob is weduwnaar en was weer toe aan een nieuwe relatie. Maar mijn moeder is nog gewoon getrouwd met papa, dan kan je toch niet met een andere man aankomen?”

Houd je nog van papa?

Jawel hoor, vindt haar moeder. “Ze vindt zich met haar 75 jaar nog veel te jong om manloos door het leven te gaan. En dat snap ik heel goed, dat hoeft ook niet. Maar mijn vader is er gewoon nog en soms krijg ik de indruk dat hij iets vermoedt. Hij is dan heel onrustig. Ik heb mijn moeder gevraagd of ze het papa heeft verteld. Nee dus. Ze zegt dat dat geen enkele zin heeft, maar ik vraag me dat af. Ik begrijp ook met de beste wil van de wereld niet dat mijn moeder dit kan. Toen ik haar vroeg of ze wel houdt van mijn vader, antwoordde ze: ‘ja zeker, maar niet zoals hij nu is. Dat is niet de man die ik ooit trouwde.’ Een waarheid als een koe, maar volgens mij hadden ze beloofd voor elkaar te zorgen tot de dood hen scheidt. Dat is nog niet gebeurd.”

Hij had dat zo gewild

Rob voelt zich een beetje ongemakkelijk met de hele situatie en snapt Ilse. “Hij wil me niet op mijn hart trappen en gaat respectvol met me om. Ik neem hem ook helemaal niets kwalijk. Mijn moeder is hiervoor verantwoordelijk. Mijn moeder vind dat ik het niet zo groot moet maken, dat papa er geen weet van heeft en prima wordt verzorgd daar. En dat zij dus gewoon lekker door kan gaan met leven. Als ze dan ook nog zegt: ‘Je vader had niet anders gewild hoor’ dan kan ik haar wel wat aandoen. De bom barste toen haar moeder aankondigde op vakantie te gaan met Rob en zijn twee dochters en of Isa dan haar vader wat vaker kon bezoeken.

Het is mijn leven

De grond zakte onder Isa’s voeten weg en ze is enorm uitgevallen naar haar moeder. Alles kwam er uit. Het weerhield haar moeder niet om op het vliegtuig te stappen en sindsdien is het contact tussen Isa en haar moeder minimaal. “Daar voel ik me dan ook weer naar over. Echt hoor, het is zo ingewikkeld allemaal en ik voel me tussen mijn vader en mijn moeder instaan. Ik zit in een spagaat maar niemand trekt zich er iets van aan. ‘Het is mijn leven en ik doe daarmee wat ik wil’ appte mijn moeder mij. Ik heb een half uur gehuild. Om alles wat is geweest en niet meer terugkomt. Nooit meer.”

Herken jij wat Isa zegt? Heb je ervaring met een demente ouder? Wat raad jij Isa aan? Wat kan ze doen om zich beter te voelen? Praat mee in de comments onder het artikel.

Foto door ArtHouse Studio via Pexels

Jasmijn (20 jaar) is helderziend: “Ik zie soms dingen bij mensen die ik helemaal niet wil weten”

Jasmijn was 5 jaar oud toen ze voor het eerst zelf merkte dat ze anders was dan andere kinderen. “Ik speelde thuis bij een vriendinnetje en vroeg aan haar of ze het vervelend vond dat haar ouders gingen scheiden. Mijn vriendinnetje zei dat ze niet wist waar ik het over had en dat haar ouders nog gewoon bij elkaar waren. Drie weken later kreeg ze van haar ouders te horen dat ze uit elkaar gingen. Het is heel gek, maar toen ik bij haar thuis was, voelde ik al dat dit speelde.”