Zoë vindt zichzelf een slechte moeder: “Half jaar zonder gezin naar het buitenland”

Met bloed, zweet en tranen is het Zoë gelukt om partner bij een groot internationaal bedrijf te worden. “Daar heb ik veel voor moeten doen én veel voor moeten laten. Naast jarenlang hard mijn best doen op school en studie, liep ik diverse internationale stages, maak ik werkdagen van 12 uur en tijdens vakanties staat mijn telefoon gewoon roodgloeiend”, vertelt Zoë. “Ik was 36 jaar toen ik partner werd en al zeg ik het zelf: dat had ik ook zeker verdiend. Het was mijn grote droom en die werd werkelijkheid. Maar door deze grote droom, heb ik mijn andere grote droom flink verwaarloosd. Namelijk die van een goede moeder zijn. En daar voel ik me enorm schuldig over.”

Alleen in het weekend

Het idee dat kinderen en topfunctie te verenigen zijn, is iets waar Zoë vroeger in geloofde. “Ik dacht echt dat ik alles kon; 60 uur per week werken, partner worden, vaak naar het buitenland en ook een goede moeder, vrouw en dochter zijn. Inmiddels ben ik partner en heb ik kinderen, maar ik heb altijd het gevoel dat ik tekortschiet. En dan bedoel ik niet op mijn werk, maar in de opvoeding en als aanwezige in het leven van mijn kinderen.” De zoon en dochter van Zoë zijn zeven en vijf jaar oud en worden grotendeels opgevoed door hun vader, oma en de au pair. “Ik maak lange dagen en ben vaak voor 7 uur ’s ochtends de deur uit. Als ik aan het einde van de dag thuiskom liggen ze meestal al op bed. Er zijn weken dat ik ze alleen in het weekend zie.”

Weten niet anders

De kinderen van Zoë worden aangekleed en naar school gebracht door de man van Zoë. “De au pair haalt ze tussen de middag op. Die brengt ze naar zwemles, vriendjes en andere clubjes. Zij zorgt ’s avonds voor het eten, doet ze in bad en mijn man brengt ze naar bed. De kinderen weten niet anders dan dat de au pair er vaak is en dat alleen mijn man ze naar bed brengt. Bij vriendjes en vriendinnetjes gaat dat vaak wel anders en dat vinden ze moeilijk om te zien. Toch snappen ze ook dat ik vanwege mijn werk gewoon echt niet eerder thuis kan zijn. Als ik er eenmaal ben kom ik ze in bed wel altijd nog even een kusje geven. Maar dat haalt het niet bij een uitgebreide voorleessessie natuurlijk.”

Trots

Zoë weet dat ze tekortschiet, maar is er ook trots op dat ze partner is en een sterk en onafhankelijk rolmodel is. “Bij de meeste huishoudens is het de moeder die naar de oudergesprekken komt en zorgt dat alles goed geregeld is. In ons gezin doet mijn man dat. Hij werkt als notaris en heeft zeker een mooie carrière, maar is wel gewoon om vijf uur klaar. Mede doordat hij een goede work-life balance heeft, kan ik doen wat ik doe. En hij gunt mij dat ook. Daar ben ik hem dankbaar voor.”

Half jaar naar Korea

Het is voor Zoë en haar kinderen moeilijk dat ze er weinig is. “Maar dat haalt het niet bij iets wat er dit jaar zit aan te komen… Voor mijn werk zit ik namelijk van september tot maart in Zuid-Korea. Voor mijn carrière en ons kantoor is dat belangrijk. Ik twijfelde dan ook geen moment toen ik hiervoor werd gevraagd. Zelfs toen een collega aanbod dat hij het wel wilde doen, heb ik voet bij stuk gehouden. Dit was mijn project en ik wilde dan ook heel graag gewoon naar Azië. Zelfs als dat betekent dat ik mijn gezin een half jaar moet achterlaten…”

Slechte moeder

Zoë kent genoeg mannen die dit ook hebben gedaan of zouden doen als de kans zich aanbiedt. “Maar van vrouwen -en zeker vrouwen met kinderen- wordt verwacht dat zij hun gezin als prioriteit hebben. Bij ons thuis gaat dat anders en ik vind het seksistisch als mensen vinden dat een man wel voor zijn carrière mag gaan, maar een vrouw niet. We vechten al jaren voor gelijkheid. Wat mij betreft hoort dit daar ook bij. Maar dat neemt niet weg dat ik het heel erg lastig vind. Ergens voel ik me er een hele slechte moeder door.”

Kinderen daar naar school

De kinderen van Zoë vinden het vreselijk dat ze mama lang niet zien. “Het wordt een half jaar kei hard werken en ik neem geen vakantie. Ook is er geen tijd om op en neer te vliegen. Mijn man en de kinderen komen in de herfstvakantie, kerstvakantie en voorjaarsvakantie naar mij toe. Ik ben dan gewoon aan het werk, maar we verblijven in ieder geval onder één dak. En in de weekenden hebben we tijd om leuke dingen te doen samen. Daar kan ik nu al naar uitkijken. We hebben nog even overwogen om met het hele gezin een half jaar naar Korea te gaan, maar hebben toch besloten dat niet te doen. De kinderen zouden daar dan naar school moeten en zijn dan weg van alles en van wie ze kennen. Niet in hun belang dus.”

Als vrouw voor je carrière gaan

Op een dag wil Zoë minder gaan werken. “Maar dat is voorlopig nog niet aan de orde. Nog zeker tien jaar zal mijn leven volledig in het teken van mijn werk staan. Voor ons werkt dit, maar ik begrijp heel goed dat er mensen zijn die ons – en dan met name mij- voor gek verklaren. Welke moeder laat haar kinderen nou een half jaar achter voor haar werk? Ik dus. Het is niet makkelijk, maar ik doe het toch. Dat is ook hetgeen wat ik mijn kinderen probeer mee te geven; werk hard en je kunt alles bereiken. Ook als vrouw en als moeder mag je voor je carrière gaan. Maar de droom dat ik de komende jaren een heel aanwezige moeder ben, heb ik wel laten varen.”

Afbeelding: LinkedIn Sales Solutions via Unsplash

Angie’s zoon weigert naar buiten te gaan: “Koen zit het liefst de hele dag achter de Playstation”

Als je de verhalen van je oma moet geloven, speelden alle kinderen vroeger buiten. Binnen had je weinig te zoeken en op het pleintje trof je je vriendjes. Kon je uren voetballen met een oude bal, knikkeren tot de vellen aan je vingers hingen of vermaakte je je met touwtje springen. Tegenwoordig zoeken veel wanhopig ouders naar een goede balans. “Koen zit het liefst de hele dag achter de playstation en mijn zoon weigert naar buiten te gaan. Ik word er wanhopig van… LEES VERDER!