Hoe je op één dag een vijand kunt maken en een paar minuten later een vriend beleefde ik vorige week. Ik vond het best bizar en het is denk ik bron voor heel wat discussie! Want aan welke kant van het fietspad loop je nou als hardloper?
Ik ben netjes opgevoed en wil me zoveel mogelijk aan de regels houden. Als je als voetganger op een autoweg loopt, om wat voor reden dan ook, dan doe je dat in tegengestelde richting, zodat je de auto’s die je tegemoet komen kunt zien. En niet dat je ze in je rug hebt, want je hebt dan geen enkele kans meer om alsnog in de berm te springen als ze te dichtbij komen.
Hoezo verkeerde kant?
Als ik op een fietspad ren doe ik eigenlijk hetzelfde. Nu ik de laatste tijd veel hardloop kom ik daardoor soms in hele vreemde situaties terecht. Regelmatig word ik op mijn vingers getikt door belerende fietsers die mij vertellen dat ik aan de verkeerde kant loop. Hoezo verkeerde kant? Je ziet mij, ik zie jou! Ik loop veilig! Wat is het probleem?
Lopen met vleugeltjes
Vorige week was ik echt lekker aan het lopen. Ik had er inmiddels 15 kilometer opzitten, nog 2 te gaan. Ik zat in een soort steady state, een staat waarbij alles klopt en die je niet moet willen onderbreken. Natuurlijk was ik eigenlijk heel moe, maar voelde wel vleugeltjes. Het was echt te gek en het zonnetje scheen ook nog. Ik liep zoals jullie misschien al vermoeden aan de linkerkant van het fietspad. Maar had misschien zelfs midden op kunnen lopen zo rustig was het.
Fietsbel en belerende stem: slecht combi
Tot mijn rust werd verstoord door een fietsbel. Een fietsbel die maar bleef klingelen. Ik ging nog wat verder naar links lopen. Het bellen ging door en werd nu vergezeld door een belerende stem die mij vertelde dat ik echt rechts moest gaan lopen. Op dat hele lege fietspad waar verder niemand was en waar deze belerende dame nog met een stadsbus langs zou kunnen rijden. Ze bleef bellen, achter me fietsen en me nog 6 keer vertellen dat ik rechts moet lopen. En toen? Toen knapte er iets in mij. Deze dame doorbrak mijn steady state! Mijn irritatie werd zo groot dat ik dingen zei die ik in het bijzijn van mijn dochter en kleindochter niet durf te zeggen.
Verblufte dame
De dame in kwestie kon mij toen plotseling wel passeren, ging vol in de remmen en kwam dwars voor me op het fietspad te staan. “Wat zei je tegen mij?”. Netjes als ik ben herhaalde ik het nog een keer en liep langs haar heen! Ze was verbluft en leek aan de grond genageld. Ik rende door om mijn 17 kilometer te volbrengen, maar hoorde wel dat ze ging klagen bij een twee hardlopers die een paar honderd meter achter me liepen!
It’s a small world
Gelukkig kon ik mijn tempo lekker vasthouden en rende nog een kilometertje door. Tot ik lekker mocht wandelen en de andere hardlopers me passeerden. “Heeft die mevrouw haar hart even bij jullie kunnen luchten?”. En wat bleek? Die mevrouw heeft dezelfde woorden nog een keer over zich heen gekregen, nu van deze hardlopers!
Waar moet ik nou lopen?
Ik ben nog een stuk met deze hardlopers doorgegaan en we raakten zo leuk in gesprek. Eén van de mannen zit ook in de hardloop groep op Facebook en herkende mij daarvan! En deze meneer geeft andere hardlopers adviezen. Vanavond ga ik bij hem langs om naar zijn adviezen te luisteren. En zal hem zeker vragen aan welke kant van het fietspad ik nou daadwerkelijk moet lopen! Maar misschien kunnen jullie mij dat ook al wel vertellen!
Lees hier de andere blogs van Sandra over haar marathonvoorbereiding
Linda Meester -
Je hebt gelijk, je loopt de fietsers tegemoet en ziet elkaar aankomen. Dat heb ik afgelopen week nog uitgelegd aan onze dochtertjes, die waren ook verbaasd.