fb

Romy’s eerste bezoek aan het consultatiebureau

Wat weet ik dat nog goed. Bepakt en bezakt met tassen vol flessen, luiers, 2 omslagdoeken (want stel dat die ene toch te koud was) 2 extra setjes kleding (want ongelukjes gebeurden toen minimaal 3 keer per dag) en een maxi-cosi met daarin een blije, onwetende baby arriveerden mijn man en ik samen op de locatie. We werden gadegeslagen door vele andere ouders, die al langer in ‘het vak’ zaten en die er duidelijk hun hand niet voor omdraaiden om met 1 of zelfs meerdere kinderen en bijbehorende vracht spullen op pad te gaan. Hun ogen brandden in onze ruggen. Nieuwsgierig keken ze naar het kleine frummeltje in de maxi-cosi. The new kid on the block had entered the building.

Eenmaal gesetteld bij een tafeltje met aankleedkussen moesten we onze dochter meteen uitkleden. Dat was nog een hele klus, omdat we haar nog nooit eerder hadden verschoond op een andere locatie dan ons huis (en altijd braaf op het aankleedkussen in haar slaapkamer.) “Ze mag gelijk gemeten en gewogen worden,” zei de medewerkster bemoedigend vanachter haar computerscherm. Het meten ging goed. Elise was als hele kleine baby al ontzettend nieuwsgierig en sociaal naar andere mensen toe, en onderging de meting alsof het dagelijkse kost was, terwijl ze een tandeloze lach tevoorschijn toverde voor de medewerkster van het consultatiebureau. Daarna mocht de luier af voor het wegen.

Oh, kak. Een poepluier. Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd en zei met iets te hoge stem dat ik haar eerst wel even ging verschonen. Piece of cake, want ik deed voor mijn gevoel die eerste tijd niets anders. Toen ik daar na veel te lange tijd klaar mee was, (“Waar zijn die luiers nou?””Die had jij toch ingepakt?” “Nee, dat had jij gedaan!”) werd ze gewogen. Elise trappelde van enthousiasme. Zo enthousiast dat ze haar ontbijt van die ochtend over zichzelf en het apparaat heen spuugde. “Sorry hoor,” stamelden mijn man en ik. Ik gluurde betrapt opzij en zag dat we nog steeds aangestaard werden door de andere ouders.

Elise zou die dag ook haar eerste prikjes krijgen, een feit waar ik slecht van had geslapen. Terwijl we daar zaten te wachten, met Elise die vrolijk naar ons aan het lachen was, ging de deur van een van de kamers open. Er kwam een krijsend kind uit. Een kind waar onze tengere dochter wel 5 keer in paste. Ze had net haar prikjes gehad en was op geen enkele manier tot bedaren te brengen door de verhit uitziende moeder die haar vast had. Ik keek mijn man met grote ogen aan. Hij wierp me een ‘komt wel goed, schatje’- blik toe en schudde zijn hoofd. “We gaan,” zei ik tegen hem. “Ik MEEN het. IK WIL HET NIET.” Ik keek over zijn schouder om de juiste uitgang te vinden. De uitgang waar ik binnen een paar seconden, met onze dochter onder mijn arm, naar toe zou rennen. Maar toen ging de deur van een andere kamer open. “Elise mag binnen komen”, zei een vriendelijke verpleegkundige.

Daar zaten we dan gespannen op onze stoelen, terwijl we de vragen van de verpleegkundige beantwoorden alsof we mondeling overhoord werden. Elk detail over onze dochter was de moeite van het vermelden waard. Alles wat de verpleegkundige zei werd door ons opgezogen als een spons. En toen was het moment daar dat de vaccinaties uit de lade werden gehaald. Elise lag net tevreden te brabbelen op het aankleedkussen en zocht mijn blik. Ik kon haar bijna niet aankijken. “Hou haar maar vast bij haar armen en leidt haar een beetje af,” raadde de verpleegkundige aan. Geroutineerd voerde ze haar handelingen uit. Elise begon hartverscheurend te huilen en ik deed bijna mee. “Ja, het zijn gemene prikjes”, zei de verpleegkundige, waarna ze ons gedag zei en ze de deur weer voor ons opende. Ik keek naar de vaccinaties op tafel, forceerde een glimlach en had tegelijkertijd een visioen waarin ik de vaccinaties à la Uma Thurman in ‘Kill Bill’ tussen haar ogen mikte. “Tot de volgende keer,” zei ik. In de auto stuurde ik een berichtje naar de opa’s en oma’s: ‘Naar consultatiebureau geweest. Stelde niets voor.’

Romy Meijer (34 jaar) schrijft op haar eigen blog Dochterlief.nl over haar leven als moeder en werkt als casemanager voor een groot bedrijf. Daarnaast schrijft ze blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met haar man en hun dochter Elise in de buurt van de Veluwe.Naast schrijven is lezen een grote hobby. Haar blog kan je vinden op www.dochterlief.nl.

3 reacties

Kat -

Haha, herkenbaar, zestien en een half jaar later willen mijn dochter en ik ook nog steeds samen de ramen gaan ingooien bij het consultatieburo.

sandra -

Romy, welkom op Damespraatjes!! Super leuk dat je ons bloggers team bent komen versterken. We zijn er heel blij mee en dank voor je mooie eerste blog.

Ingrid luyt -

Wat ontzettend beeldend geschreven en zo herkenbaar!
Heel grappig ! Hoop meer van Romy te lezen!

Reageer ook