Per mail werden wij benaderd door Marinda, een jonge vrouw uit het Oosten van het land. Op Damespraatjes had ze het artikel over Marion die niet met haar kinderen op zomervakantie gaat gelezen. Hier is ze erg van geschrokken en wil hier graag op reageren door haar eigen verhaal te vertellen. Begin vorig jaar werden de kinderen van Marinda uit huis geplaatst door Jeugdzorg.
“Ik vind het heel moeilijk om hier open over te vertellen, dus laat ik maar bij het begin beginnen” zegt Marinda als ik haar aan de telefoon heb. “Vijf jaar geleden werd ik samen met mijn vriend Mike de gelukkige ouders van ons zoontje Jayden. We waren -zoals elke ouder- in de zevende hemel en genoten intens van het ouderschap. Dingen waar ik vroeger altijd een hekel aan had, zoals om 18:00 uur eten en ook in het weekend vroeg naar bed, waren dingen die ik sinds de geboorte heerlijk vond. Ik werd een beter en evenwichtiger mens door Jayden.”
Omgekomen bij een ongeluk
Twee jaar na de geboorte van Jayden, raakte Marinda opnieuw zwanger. “Ook nu waren we weer heel blij en konden niet wachten tot we het broertje of zusje van Jayden in onze armen konden houden.” Het geluk werd bruut verstoord toen in de zevende zwangerschapsmaand, Mike omkwam bij een auto ongeluk. “Hij reed naar huis na een nachtdienst en werd geschept door een dronken bestuurder. Daar zit je dan, met je kind en je dikke buik. Niemand om op terug te vallen en niemand om je te helpen…”
Hoewel Marinda kapot van verdriet was, wist ze zich met dank aan haar verloskundige door die laatste paar weken te slepen. “Ellen, mijn verloskundige, is er toen echt voor me geweest. Iedere dag kwam ze langs om controles te doen, maar vooral om even te kijken hoe het met me ging. Ze was zo lief en betrokken. Ook toen ze tijdens mijn bevalling eigenlijk geen dienst had, stond ze toch de hele 30 uur aan mijn zijde.”
Weduwe
Na de bevalling stort Marinda volledig in. “De bevalling was heel zwaar, mijn dochtertje was een sterrenkijker. Ik kon helemaal niks meer en was alleen maar aan het huilen. Ellen bleef de dag na de bevalling bij me in het ziekenhuis en droeg me toen persoonlijk over aan de kraamhulp thuis.” Thuis wordt Marinda kei hard met haar neus op de feiten gedrukt. “Ineens realiseerde ik me dat ik een weduwe was met een baby van nog geen week oud. Ik werd overspoeld door angstgevoelens en miste mijn lieve Mike met wie ik samen oud had willen worden.” Heel alleen, zo voelde Marinda zich. Haar ouders waren overleden toen ze nog maar een kind was en de vader van Mike woonde in Thailand en hadden geen contact met hem. Vriendinnen had ze nooit echt gehad. “Ik voelde me niet alleen, ik was ook echt alleen.”
Marinda doet er alles aan om te zorgen dat het goed gaat met haar kinderen. “In het begin lukte het me om in een soort vechtmodus te komen. Ik leek alles aan te kunnen en redde me prima. Maar een jaar na het overlijden van Mike, ging dat ineens niet meer. Het leek alsof het verdriet dubbel zo hard in mijn gezicht geduwd werd.” Vanaf dat moment gaat het bergafwaarts met Marinda. “Op wat er toen allemaal is gebeurd, ben ik absoluut niet trots…”
Uit huis geplaatst
In de periode na het overlijden, maakt Marinda verkeerde keuze op verkeerde keuze. “Ik kwam nauwelijks buiten, ging niet meer met de kinderen naar het consultatiebureau, we hadden vaak geen eten in huis, het huis was een vieze bende en ik kon maar zelden mijn bed uitkomen. Ik schaam me om dit te zeggen, maar ik liet mijn kinderen soms dagen aan hun lot over. Jayden was een betere ouder voor mijn dochter dan ik. Achteraf weet ik dat ik zwaar depressief ben geweest het het verbaast me dat niemand aan de bel heeft getrokken.”
Al snel komt Marinda in aanraking met Jeugdzorg. Ze maakten zich zorgen over de kinderen. “De jongste had een groeiachterstand en de oudste ontwikkelde zich ook niet goed. Ook in huis vonden ze het niet goed gaan. Samen hebben we geprobeerd ritme en regelmaat in te voeren, maar helaas is het mij gewoon niet gelukt. Jeugdzorg heeft toen in overleg met mij besloten dat het voor de kinderen beter was om tijdelijk ergens anders te gaan wonen.”
Het gaat beter
Inmiddels gaat het veel beter met Marinda. “Langzaam maar zeker word ik weer mezelf. Het lukt me al heel aardig om het huis opgeruimd te houden en een vast dagritme te volgen. Werken kan ik nog niet, maar is iets wat ik later wel weer zou willen. Samen met een therapeut probeer ik het verlies van Mike te verwerken. Ik heb er een enorm trauma aan overgehouden. De kinderen zie ik nog elke week, ik mag op zondag altijd op bezoek bij hun pleegfamilie. Daar gaan de dingen niet helemaal zoals ik het graag zou willen, maar ik denk dat je het als moeder altijd beter weet. Ik zie dat ze gelukkig zijn, zich goed ontwikkelen en dat is het aller belangrijkste. Door nu hard aan mezelf te werken, hoop ik ze heel snel weer bij mij thuis te hebben.”
Heb elkaar lief
“Tegen de ouders die hun kinderen niet mee willen nemen op vakantie, wil ik het volgende zeggen: genieten van je kinderen en elkaar nu het nog kan! Je weet nooit hoe het leven loopt en wat mij is overkomen, kan iedereen gebeuren. Heb elkaar lief en breng zo veel mogelijk tijd met elkaar door. Ik kan het weten…”
Wij nodigen jullie van harte uit om op respectvolle wijze te reageren op het verhaal van Marinda.
Chantal -
Je hebt een beslissing genomen uit liefde voor je kinderen! Diep respect. Neem de tijd voor je “herstel” zodat je voor de toekomst weer de kracht hebt om “volledig” moeder voor je kinderen te zijn! Al zal het niet altijd even makkelijk zijn, vertouw in jezelf. Dan komt het zeker goed want een goede moeder was en ben je! Vergeet dat niet. Sterkte!