fb

Elvira: ‘Mijn ouders zagen mij nooit staan en nu nog steeds niet’

Een depressieve zus en een broer die getrouwd is en twee schattige dochtertjes heeft zorgen ervoor dat Elvira niet wordt gezien door haar ouders. “Alle aandacht gaat naar Caroline en Frank en naar mij wordt nauwelijks omgekeken. Ik trek het niet meer.”

Nooit had Elvira zich afgevraagd waar het knagende, verdrietige gevoel dat haar vaak zo maar kon overvallen vandaan kwam. Ze negeerde het totdat ze haar vriend Paul tegenkwam. “Paul begon te wroeten. Hij zag de zieke verhouding in het gezin waaruit ik kom. Mijn ouders zien mij niet staan, tonen nauwelijks belangstelling. Alle aandacht gaan naar mijn zus Caroline en mijn broer Frank.” Elvira schetst het gezin. “Ik ben de middelste van drie. Caroline is al zo lang ik me kan herinneren een lastig kind. Ze is nu 31 jaar, woont nog steeds bij mijn ouders en voert weinig uit. Als kind had ze om de haverklap driftbuien en lag ze weer krijsend op de supermarktvloer omdat ze haar zin niet kreeg. Tijdens haar puberteit ging ze helemaal los. Ze blowde zich suf en dronk veel te veel alcohol.”

Rokend op de bank

Even lijkt het goed te gaan met Caroline, ze ontmoet een man met wie het leuk lijkt te gaan. “Caro fleurde op maar verknalt het. Na een mislukte relatie van twee jaar, is ze depressief geworden. Nu zit ze vooral rokend en voor zich uit starend op de bank te jeremiëren dat ze zo’n beroerd leven heeft. Mijn ouders weigeren haar het huis uit te zetten en in plaats daarvan pamperen ze haar alleen maar.”

Golden boy

Haar broer, nu 35, is een ander verhaal, vertelt Elvira. “Frank was de golden boy. Mijn ouders waren en zijn apetrots op hem. Hij kon heel goed voetballen en heeft in zijn jeugd bij een bekende club de jeugdopleiding gedaan. Hij was een rising star. Maar op zijn zeventiende ging het mis: hij raakte geblesseerd en dat is nooit meer goed gekomen. Mijn ouders gingen met hem naar verschillende fysiotherapeuten maar niet een kon het fixen. Er zat niets anders op dan te stoppen met topvoetbal. Daar waren mijn ouders en Frank stuk van. Naast goed voetballen kon mijn broer ook enorm goed leren. Hij ging op zijn 19e naar de universiteit en heeft nu een topbaan als adviseur bij een groot bedrijf. Bakken met geld verdient-ie en mijn ouders vinden dat fantastisch en scheppen daar graag over op.”

Trouwen? Waarom zou je?

Elvira is altijd een harde werker geweest, zowel op school als thuis. “Mijn ouders hielpen mij nooit ergens mee, lieten me maar een beetje aanmodderen. Ik doorliep de havo en ik werk al jaren in de gehandicaptenzorg. Inmiddels ben ik groepsleider maar daar hoor ik mijn ouders nooit over. Volgend jaar ga ik met mijn vriend trouwen en toen we mijn ouders dat vertelden, zei mijn moeder: ‘Kind, zou je dat nou wel doen? Trouwen is zo achterhaald.’ Dat was het moment dat mijn vriend Paul zei: ‘Elvira, dit is ziek. Het lijkt wel of ze jou geen geluk gunnen.’ Of dat zo is weet ik niet zo goed.”

Gezeur van mijn zus

Als ze erover nadenkt was het zo dat haar ouders haar altijd alleen lieten als ze druk waren met haar broer en zus.  “Als Frank wedstrijden had, gingen mijn ouders mee. Mij vroegen ze of ik de huishoudelijke taken op me wilde nemen. Als mijn zus weer eens flipte of als mijn broer naar een training moest worden gebracht, ruimde ik de tafel op. Vaak vroeg mijn moeder of ik even de was wilde doen en ik kookte vaak. Zaten we aan tafel, begon mijn zus allerlei commentaar op het eten te geven. Mijn ouders zeiden daarvan niets en ik zat met tranen in mijn ogen. Ik was gewoon het sloofje en dat zelfde gevoel overvalt me ook nu als ik bij mijn ouders ben. Ik zet koffie, laat de hond uit en ruim de boel weer op. Elvira zit apathisch op de bank en mijn broer zien ze nauwelijks want hij is altijd druk druk druk.”

Zoutzak

Naast druk druk druk, is Frank nog steeds de lieveling. Helemaal nu hij twee schattige dochtertjes heeft. “Als Frank met zijn vrouw en dochtertjes op een verjaardag bij mijn ouders is, dan gaat werkelijk alle aandacht naar hem uit. Hij steelt de show. Niemand reageert op wat ik te vertellen heb, niemand vraagt naar mijn trouwerij. Ze weten me alleen te vinden als ze koffie willen. Dan vragen ze of ik dat wil halen. Aan mijn zus, die als een zoutzak op de bank hangt, wordt nooit wat gevraagd.”

Ik durf niet te praten met ze

Paul vindt dat de maat vol is en dat Elvira het niet langer moet pikken van haar ouders. Hij vindt dat ze de waarheid moet zeggen, dat ze moet gaan praten. “Maar hoe moet ik dat doen? Hoe kan ik dit aan de orde stellen na zoveel jaren? Ik weet zeker dat mijn vader en moeder geen idee hebben waarover ik het heb. Sterker: ik denk dat ze me een aanstelster vinden. Ik merk dat de houding van mijn ouders me in de weg zit. Ook op mijn werk. Als groepsleider vind ik het soms lastig zelfstandig beslissingen te nemen. Ook ben ik geneigd het werk van mijn teamleden even snel zelf te doen als ik vind dat ze het niet goed doen. Altijd die onzekerheid of ik het wel goed doe. Of ik wel goed genoeg ben.”

Waar moet ik beginnen?

Ze ziet op tegen een gesprek met haar ouders. Waar moet ze beginnen? Wat gaat ze zeggen? En wat nou als haar ouders haar niet meer willen zien? “Tja, wat dan? Paul zei laatst: ‘het maakt niet zo veel uit. Je hebt niets te verliezen. Zoals het nu gaat, is het toch ook niet leuk?’. Daarin heeft hij gelijk. Ik weet ook niet hoe ik het met onze bruiloft wil doen. Natuurlijk moet daar de familie bij zijn, maar het idee om stiekem met Paul te trouwen en vanaf een zonnig eiland dat wereldkundig te maken, vind ik heel aantrekkelijk.”

Herken jij je in het verhaal van Elvira? Ook de middelste van een gezin en ondergesneeuwd door de andere kinderen? Wat raad jij Elvira aan? Het gesprek aangaan of beter maar van niet? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Liza Summer via Pexels

Peggy: ‘Ik doorzocht zijn prullenbak en schrok me kapot’

prullenbak doorzocht
Hoewel Peggy niet van plan was zich te binden aan een man, gebeurde het toch. Maar de prille relatie is stormachtig en drijft op wantrouwen en angst te worden verlaten. “Ik vond condooms in zijn prullenbak. Gebruikt!”

Na een paar jaar manloos door het leven te zijn gegaan besloot Peggy twee jaar terug weer te gaan daten. “Na mijn scheiding heb ik me op mijn werk gestort en had geen tijd en zin meer in mannen. Mijn ex had me bedrogen en ik was er zo klaar mee, dat ik even was genezen. Maar twee jaar terug voelde dat ik er klaar voor was. Ik miste iemand die een arm om me heen kon slaan, die samen met mij wil Netflixen en met wie ik lekker kan seksen.” Peggy maakt profielen aan op verschillende sites en start met daten. “Ik zocht niet iemand die een vaste relatie met me wilde want daaraan was ik niet toe. Dacht ik….Verder lezen”

18 reacties

Margreet -

Blijkbaar ben ik de enige die zich stoort aan het verhaal. Iedereen wordt afgebroken, kan me voorstellen dat ouders zich distantiëren.

Joris -

Wat leuk dat de oude reacties zijn blijven staan!

Ine -

Wat Rieneke aangeeft om te doen zou heel goed zijn om ‘het proces van verandering evt in gang te zetten!
Ik waarschuw Elvira wel voor evt narcistische ’trekjes van haar vriend.., want als je zo ‘zorgzaam inelkaar zit, altijd een pleaser geweest bent geweest, ben je erg gevoelig en een makkelijk slachtoffer voor dit ‘soort narcistische types…zij gaan je nl altijd graag opzetten/ afhouden tegen/van je familie/vrienden…
Ik zeg niet dat dit hier het geval hoeft te zijn, maar waarschuw haar dat ze nu niet soort van ‘afhankelijk wordt van haar ‘vriend

Dena -

Ga praten met je familie en zoek buiten je man/vriend/verloofde iemand op om mee te praten.
Er zijn ook mannen die je willen insoleren van je familie. Die op je onzekerheid inpraat.
Daarom is zo belangrijk met je familie te praten en met een maatschappelijk werker.
Misschien heeft je man ook wel gelijk.
Maar bekijk eerst alles van alle kanten. Praten is zo belangrijk.

Nadine -

Naast onze ouders zyn we allemaal volwassen op ons manier en dat mag .het mag anders zyn dan dat zy het zien .maar als zy dat niet willen accepteren dat niet iedereen leeft op dezelfde golflengte als hun ja dan kryg je afstand

Linda -

Ik denk dat Elvira veel aan de theorie/wijsheid van Els van Steijn kan hebben, de familie fontein en familie opstellingen. Ze is ondere te horen in de podcast van kukuru en de Oersterk podcast.

Nadine -

Mn moeder sloeg me vroeger elke dag .tegen mijn hoofd in mijn kindertyd .ik heb gebroken met myn ouders .m’n moeder heeft me bedreigt met de dood terwyl ik nooit een vlieg kwaad doe .wat mis ik mijn vader

Nikki -

Ik herken dit verhaal. Bij mijn man is het net zo. 1 perfecte zus en 1 die veel aandacht en zorg vraagt. Ondertussen is hij degene die alles regelt en verzorgd. Hij is degene die zich steeds moet schikken. Omdat hier niets in leek te veranderen, nodig ik soms zijn ouders uit voor een uitje, lunch of etentje. Het moet wel van ons uitkomen, maar mijn man krijgt zo toch de aandacht die hij verdient 🥰

Edwin -

Een column zonder tekst????

Sarah -

Ik herken dit. Zelfs een onbekende zei tegen mij dat het klonk dat ik het buitenbeentje in het ouderlijk gezin was/ben. En dat zij mij niet begrijpen. Terwijl ik alleen maar wat algemene informatie vertelde kon zij (werkcoach) dat zien. Ik lees nu het boek ongezien opgegroeid van Lindsay c Gibson. Ik probeer ook de reacties en gedrag van mijn ouders niet persoonlijk op te vatten en niet op te vatten als een waardeoordeel van mij als persoon. Een andere coach zei ook tegen mij :’Hoe zou het voor je zijn als je de verwachting van een diepgaande moeder dochter relatie zou laten gaan?’ Ik ben er ook achtergekomen de zondebok te zijn in mijn gezin van herkomst. Ik probeer hier om te rouwen maar ook om het niet persoonlijk op te vatten en te zien als onmacht van mijn ouders en blijkbaar hebben zij het nodig onaardig tegen anderen te doen om zichzelf op die manier beter te voelen/staande te houden. Ik las ergens een quote over het hebben van biologische familie en logische familie de mensen die jouw wel waarderen en met wie jij wel verbinding voelt en die jouw wel zien en accepteren. Ik zou ook lezen over verborgen narcisme en proberen nieuwe positieve mensen te zoeken bij wie jij wel welkom bent. Dit is een proces waar ik zelf ook mee bezig ben. Ik hoop echt dat je je emotioneel los kan maken van hen. Je bent sterker dan je denkt.

Ww -

Ik herken dit
Heb gebroken met mijn ouders. Heel groot gemis, als ze bereid zijn om serieus te praten zijn ze welkom.
Ben enigste kind, echter ouders enorm dominant, heb daar punt achter gezet. Ben nu echt mijzelf aan het terugvinden, onzekerheid is aan het verdwijnen, gaat echt stukken beter

Saskia -

Ik herken heel veel dingen die ik lees. Ik heb twee jaar geleden gebroken met mijn ouders. Tot op de dag van vandaag een groot gemis maar wel het beste. Je gaat hier aan kapot.

Jolanda -

Nu gaan aanpakken! Vertel je ouders in de ik vorm wat je dwarszit. Ik voel me : niet gezien want: vul maar in! En als je wilt trouwen op een zonnig eiland? Doen!!!!!!!
Ik ben 55 en draag al 40 jaar bewust de gevolgen van een depressieve moeder, een ‘geweldige’ broer etc……
Vele depressies later zit ik met een kapot lijf en nog steeds please-gedrag!
Ga dit doorbreken! Desnoods met hulp van een coach of psycholoog!
💌
Nu doorpakken! Bij mij komt nu pas een stukje voor mezelf opkomen aan de orde en nog vind ik het een valkuil.
Geloof in jezelf, koester jezelf en koester je partner! De tijd gaat snel!
Je leeft nu! Ga niet gebukt onder het dienen van de ander. Vroeg of laat crasht dit. Als je dit durft kun je alles!

Rieneke -

Sien, bedankt dat je mij hierop wijst. Soms moet je even op de feiten worden gedrukt om je ogen te openen. Ik vind dat ik een narcistische moeder heb.Bij mij is er ingestampt door haar altijd naar haar te luisteren en mijzelf weg te cijferen voor anderen.Zelfs als volwassen vrouw bepaalt zij en als ik niet luisterd volgt er door dreigen straf of de negeer modus zet ze aan. Pleasen doe ik en mijn dochter doet i.d.d. hetzelfde. Ik wil niet zo’n moeder zijn dus ik ga er serieus op letten en ook gewoon vaker zeggen tegen haar “liever dat doet mama wel dat hoef je echt niet te doen” Ik wil hey niet afschuiven op mijn moeder maar heb er nooit een goed voorbeeld van gejad hoe het ook kan. Dat sommige vriendinnen hun gevoelens en zich zo hecht voelen met hun moeder, ik ken dat gevoel gewoon niet.

Sien -

Fijn dat je een partner hebt die je op bepaalde ongezonde patronen in het gezin heeft gewezen. Niet leuk, maar het maakt wel duidelijk waar je gevoel en hoe je nu in het leven staat (in je werk en prive) vandaan komt. Hier kun je met of zonder je ouders mee aan de slag. Ik wens je daarbij sterkte. Jammer dat ook je broer we nooit iets over gezegd heeft naar jullie ouders, ze zouden vast naar hem hebben geluisterd. Als je je ouders niet kunt veranderen of meekrijgt, probeer het dan alleen met hulp. Gun het jezelf om sterker te worden.

@Rieneke, jij doet eigenlijk hetzelfde bij je jongste kind, ondanks dat je zegt dat ook je man dit heeft meegemaakt en ni steeds! Een meer meegaand kind is geen reden om hem/haar dan maar extra te belasten. Dat zou je als ouder ook niet moeten willen. De impact voor een kind later kan groot zijn.

Het overige deel van je post vind ik dan wel goed. Als dat iets is wat de schrijver en haar man willen kunnen ze het proberen.

Ik wens je een mooie bruiloft en een gelukkig leven!

Kaby -

Er is nog weinig bekend over verborgen narcisme, maar daar is ze waarschijnlijk slachtoffer van.
Ze was de assepoester van het gezin, de zondebok en zoveel meer.
Ze kan via Google zoeken en (h)erkenning vinden voor haar situatie.

Marleen -

Ik weet dat het heel moeilijk is, want het zijn en blijven je ouders, je broer (die ook wel eens iets zou mogen zeggen in jouw voordeel) en je zus, ook al is het zo’n ‘asociaal stuk vreten’, maar stil trouwen en wegwezen. Breken met dat stelletje. Jij doet er duidelijk niet toe voor hen. Laat zien dat je ze niet nodig hebt!

Rieneke -

Naar mijn jongste kind vraag ik als ouder ook sneller voor karweitjes. Zij is de makkelijkste en meest meegaand. Dat gebeurd gewoon automatisch. Als ik naar mijn man kijk dan werd vroeger zijn zusje enorm voorgetrokken en nu nog. Zij is ook meer eisend. Hiermee wil ik aangeven dat je als ouders bepaalde dingen doet zonder bij stil te staan wat het met de ander kind of de desbetreffende kind doet. Dat Paul jou op bepaalde zaken wijst en je zelf aan geeft dat het idee om stiekem met Paul te trouwen en vanaf een zonnig eiland dat wereldkundig te maken, heel aantrekkelijk vindt zijn echt serieuze aanwijzingen dat het anders moet gaan. Je hoeft je ouders hier niet op aan te vallen maar je kan ze er wel op wijzen. Nodig ze thuis eens uit en geef aan dat je het zo gesellig vindt dat ze hier voor tijd hebben gemaakt en dat vroeger soms best wel eens had gemist omdat al de tijd en aandacht uit ging naar het voetballen van je broer. Dan kan je eens rustig vragen “nu jullie er toch zijn wil ik gewoon eens eerlijk weten wat jullie echt van vinden dat wij gaan trouwen want er wordt nooit naar gevraagd en jullie moeten eerlijk zijn want als jullie het niets vinden dan denken wij er aan om te trouwen vanaf een zonnig eiland” Je weet dan gelijk waar je aan toe bent en wat jij voor hun betekend. Beteken je niets of weinig ga lekker trouwen zonder ze en leef meer je eigen leven. Geven ze iets van belangstelling zoek dan iets zodat ze er bij betrokken raken en ze leren om jou ook aandacht te geven (trouwjurken passen alleen met je moeder en zonder zus). Je man trouwpakken vragen je vader maar niet je broer. Je kan dan aangeven tijdens trouwjurken oassen “mama ik vind dat zo fijn dat quality time met jou dat heb ik vroger soms best gemist” Tijdens pakken uitzoeken kan je man tussen neus en lippen aangeven aan je vader van “wat leuk om dit met u te doen. Je dochter vindt het ook geweldig dat jullie dit met ons doen want die voelde zich soms binnen het gezin zich een beetje een buitenbeetje..Ze is een heel.gevoelige vrouw”

Dus kortom.steeds korte hintjes die je op een positieve manier geeft i.p.v op een aanvallende manier. Dus benadrukken van “wat fijn dat je even nu vraagt dat …. koffie wilt zetten” “Wat geniet ik hier zo van om eens qualityntime met jou te hebben” ” Wat ontzettend leukndat je vraagt naar ….” “Wat lief dat je vraagt …” “Ik waardeer het enorm dat jij….”

Reageer ook