fb
Damespraatjes Damespraatjes

Heleen: ‘Mijn moeder zweeg me zomaar een week dood zonder te weten wat dat met me deed’

doodzwijgen

Nee, ruziemaken heeft Heleen nooit geleerd. Bij haar thuis werd alles doodgezwegen, zelfs de kinderen. “Mijn moeder was een ster in het mij negeren als ik iets had gedaan wat haar niet zinde.” Nog steeds ondervindt Heleen de gevolgen van het gedrag van haar moeder. Ze mijdt conflicten en wordt super onzeker van mensen die niets tegen haar zeggen. “Ik word misselijk, begin te zweten en kan alleen maar hopen dat ze tegen me gaan praten.”

Als kind al was Heleen een pleaser. “Mijn zusje Nancy was een ingewikkeld meisje. Nu zou ze ongetwijfeld te horen krijgen dat ze lijdt aan ‘iets uit het autistisch spectrum’ maar veertig jaar geleden werd daaraan niet gedaan. Dan was je gewoon een lastig of druk kind.” Omdat Nancy op een negatieve manier de aandacht in het gezin opeiste, zorgde Heleen ervoor dat ze zo onzichtbaar mogelijk was. “Ik wilde niet dat ik mijn ouders tot last zou zijn, ze hadden al een dochter waaraan ze hun handen vol hadden, ik wilde niet dat ze twee bewerkelijke kinderen hadden.”

De lat lag hoog

Haar moeder prees Heleens gedrag en legde daarmee gelijk een enorme druk op de tere meisjeschouders. Want als Heleen buiten de lijntjes kleurde, was haar moeder teleurgesteld en dat was wel het laatste wat Heleen wilde. “Ik was de verbinder van het gezin, het zonnetje. Mensen vonden mij altijd leuk en lief, en Nancy, die twee jaar ouder is dan ik, een kreng. Wat zij niet zagen was dat Nancy volkomen zichzelf was en ik een masker opzette om mijn verdriet en angst maar niet te laten zien. Ik wilde mijn zwakte niet laten zien, ik wilde dat ze trots op me waren.”

Als Heleen in de puberteit komt, maakt ze zich voorzichtig los van haar ouders. Met de nadruk op voorzichtig, want ze durft zich niet helemaal af te zetten terwijl ze die behoefte wel voelt. Nancy was losgeslagen. Luisterde niet haar ouders, bleef nachten weg en sliep tot ’s middags laat haar roes uit. “Nancy was duidelijk aan het provoceren maar mijn ouders reageerden niet op haar. Waardoor ze haar goddelijke gang kon gaan en dat ook deed.”

Op haar negentiende krijgt Heleen een vriendje. “Nou, laat dat ‘je’ er maar af: Ralf was twaalf jaar ouder en was kunstenaar. Ik leerde Ralf in de plaatselijke kroeg hier in Zeist kennen. Hij woonde en werkte in Amsterdam maar had een vriend in Bilthoven.” Ralf is tot over zijn oren verliefd op Heleen en ze scharrelen wat. Heleen die zwaar onder de indruk is van zijn voorkomen en handelen, blijft een nacht bij hem slapen. “Ik was van plan met de trein terug te gaan, Ralf zou me naar het station brengen, maar ik miste de aansluiting. Ralf stelde voor bij hem te blijven, bij hem in bed te kruipen.”

Woeste moeder

De volgende dag als ze thuiskomt, ziet ze aan haar moeders gezicht dat ze woest is. Heleen legt uit dat ze haar trein miste, maar haar moeder gelooft haar niet. Vervolgens zweeg ze tegen Heleen. “Een week lang zei ze geen woord tegen me. Als ik iets vroeg antwoordde ze niet, keek ze gewoon de andere kant op. Niets is erger dan dat iemand je doodzwijgt. Alsof je niet bestaat. Huilend vroeg ik haar tegen me te praten; ze was onverbiddelijk.” Na zeven dagen praatte haar moeder weer tegen Heleen. Alleen het hoognodige. “Haar zwijgen heeft mij kapot gemaakt. Nog steeds loop ik tegen de gevolgen ervan aan. Ik krijg hartkloppingen als ik iets zeg en ik krijg geen antwoord of reactie. Het zorgt ervoor dat ik me klein en onzichtbaar probeer te maken. Dat ik continu bevestiging nodig heb dat ik goed ben zoals ik ben. Dat ik genoeg ben. Zwijgen is misschien nog wel erger dan een klap krijgen. Die voel je, doet zeer en je wordt er boos of verdrietig van. Maar iemand die je doodzwijgt en naar anderen doet alsof er geen vuiltje aan de lucht is, is killing. De band met mijn moeder is dan ook slecht, ik zie haar nauwelijks. Met mijn zusje heb ik veel gesprekken hierover en wij begrijpen elkaar. Een moeder die zo met haar kinderen omgaat, mag het predicaat moeder niet hebben. Haar gedrag heeft er toe geleid dat ik zelf geen kinderwens heb. Een beschadigde moeder wil ik mijn kinderen niet aandoen.”
<
Herken jij je in Heleens situatie? Heb jij een dominante moeder, of net als die van Heleen eentje die conflicten vermijdt, maar dagenlang haar kaken op elkaar kan houden? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Eva: ‘Mijn schoonmoeder wil niet stoppen met roken en daardoor heb ik ruzie met mijn man’

oma blijft maar roken

In de top 3 van dingen die Eva niet prettig vindt, staat met stip op 1 roken. “Ik vind roken zo’n smerige gewoonte. Toen ik nog geen moeder was, gedoogde ik de weinige rokers in mijn omgeving. Maar nu we een kleintje hebben, vind ik het super vervelend dat er in haar buurt wordt gerookt.” Hoe lastig is het dan als je schoonmoeder de ene peuk met de andere aansteekt.

VERDER LEZEN

 

Volg jij ons al?

Facebook Instagram Threads Twitter Pinterest TikTok Newsletter

7 reacties

Rieneke -

Ik herken wel veel dingen in je verhaal.Mijn moeder heeft mij onzeker gemaakt. Ik heb echt last van faalangst. Nog steeds denkt zij over mij te kunnen heersen en laat ze ook vaak duidelijk blijken dat ik geen goede moeder ben en geeft dan aan hoe ik ze moet opvoeden en komt met artikelen aan over opvoeden. Ze is een aardige oma maar ik zelf voel geen liefde voor mijn moeder en dat heeft mij erg veel verdriet gedaan. Ik heb hierdoo juist meer de dwang om de goede moeder te zijn. Ik weet wel dat die niet bestaat maar ik vind luisteren naar je kinderen, ze liefde geven en voor ze er zijn erg belangrijk. Ik weet dat ik mijzelf teveel voor ze weg cijfer maar doe het met liefde. Dat mijn kinderen lekker in hun vel zitten vind ik belangrijk en mij kunnen vertrouwen en bij mij met alles terecht kunnen. Ik vind het jammer dat ik dit bij mijn moeder heb gemist. Maarja het hoort bij haar. Zij denkt juist dat ze alles geweldig heeft gedaan en goed doet. Volgens mijn beste vriendin die ik eerlijk vertel hoe ze is (mijn moeder doet zich altijd anderw voor) is ze een narcist. Ik heb mij er in verdiept en hoe erg ik het ook vindt en mensen het niet vertel moet ikzeggen dat zij dat is.

Magda -

Ik maakte het uit met mijn verloofde toen ik 18 jaar was! Mijn ouders mochten hem graag maar de relatie werkte niet voor mij! Mijn moede was zo boos dat ik het uit had gemaakt dat ze een half jaar niet met mij heeft gepraat en ze verbood de andere leden van het gezin ook met mij te praten! Er viel in latere jaren niet met haar over te praten zoals met zo vele dingen die gebeurd zijn en het is nooit echt meer goed gekomen met mijn moeder en mij!

Prinsesiiejj -

Het maakt je kapot, onzeker , trauma’s. Ook ik wil geen kinderen, ik denk dat ik geen goede moeder zal zijn.

Johanna -

Ik heb dit ook meegemaakt en heb geen contact meer. Het heeft veel met mij gedaan en ik kan het ook niet
Begrijpen.

Suzan -

Ik had dit met mijn vader jarenlang. Mijn ouders gingen scheiden en mijn moeder zou bij ons uit huis gaan. Dit was maar goed ook want mijn moeder kwam ziek thuis te zitten en heeft mij hiervoor als pispaaltje gebruikt vanaf 11-15. Daarna nam pa geen enkele verantwoordelijkheid in het huis, ik moest de kar gaan trekken. En te gelijkertijd nam hij me kwalijk dat ik door zette wat ik vond dat er moest gebeuren. Bij elk ding wat ik zogenaamd fout deed werd ik ook een week lang genegeerd. Al om simpele dingen als naar de mac gaan en vergeten ook voor hem een hamburger mee te nemen als ik daar met een vriendin was geweest. Ik heb dit 7 jaar vol gehouden tot ik op mezelf kon gaan wonen en wat een verademing om niet meer voor iemand te hoeven zorgen die je alleen maar negeert! 7 jaar heb ik geen contact meer gehad. Daarna mijn point of view een keer via bericht laten weten en toen kreeg ik zijn erkenning en excuus en dat lifte een grote last van mijn schouders. Maar ook ik heb er nog altijd wel last van. Als mensen stil tegen mij zijn zet ik een muur op en kruip in mijn schulp. Ook vaak het gevoel snel niets goed te kunnen doen. Dat soort ook weleens in mijn relatie. Gelukkig weet mijn parter hoe het zit en dan komen we er wel uit. Maar in alle aspecten van je leven blijf je toch wel te maken hebben met die “lidtekens”

Mayfa -

Lieve Heleen,
Wat verschrikkelijk dat je dit hebt door moeten maken. Wees trots op wie jij bent.
Herken zo in wat je schrijft Heleen .Je voelt je minder waardig. Ga inderdaad ook confrontatie uit de weg en cijfer mezelf compleet weg.Ik herken het allemaal. Ik heb het ook als kind onder vonden en dan niet een week dat mijn moeder ons negeerde maar dat kon weken duren. Tot dat wij ons excuus aanboden. Ik ben inmiddels ook ik 47 en het overheerst nog steeds mijn leven. Ik heb al behoorlijk wat verschillende relaties gehad. Maar het houdt geen stand omdat ik uit eindelijk de makkelijkste weg kies. Het contact met mijn moeder heb ik jaren geleden verbroken. Omdat ik mijn eigen leven wilde leiden en niet zoals mijn moeder dat wilde.
Ik hoop lieve Heleen dat het jou als persoon je ook sterker heeft gemaakt.

Lie groetjes van Mayfa

Barbara -

Mijn vader heeft mij een half jaar genegeerd. Het maakt je kapot van binnen nu geen contact met mijn vader dat geeft rust maar ik mis mijn moeder erg nu.

Reageer ook