Simone mag haar kleindochter niet meer zien en mist haar heel erg

Een nachtmerrie. Een hele slechte film. Dat is waarin Simone terecht is gekomen. Sinds twee maanden mag ze haar kleindochter June niet meer zien. “De reden? Een dom misverstand met verstrekkende gevolgen. Ik kan alleen maar huilen.”

Door het dolle heen was Simone toen haar dochter Lies haar vertelde dat ze oma werd. Aanvankelijk moest Simone even aan het idee wennen, want met haar 53 jaar voelde ze zich nog lang geen oma, maar al snel zag ze de voordelen van een jonge oma zijn. “Ik ben nog hartstikke fit en sta vol in het leven. Ik heb een fijn huwelijk met Martin, ik houd van mijn baan als ouderenverpleegkundige en we hebben een fijne groep vrienden en familie om ons heen. En twee prachtige jonge dochters die uit huis zijn en hun eigen levens opbouwen. Het kleintje van Lies was meer dan welkom.”

Toen al verliefd op haar

Negen maanden lang leefde Simone mee tijdens de zwangerschap van Lies. Soms mocht ze mee naar de verloskundige en dan had ze tranen in haar ogen als ze die kleine pinda in de buik van haar dochter zag dobberen. “Het gevoel dat ik daarbij kreeg was sterker dan wat dan ook op de wereld. Het leek haast wel of ik dit kleine mensje al kende voordat ze überhaupt was geboren.” Simone koopt zich suf aan babykleertjes en andere benodigdheden. “Lies heeft van Martin en mij de kinderkamer gekregen. Een flinke rib uit ons lijf, maar met liefde gegeven. Ik ben mee geweest toen Lies de meubeltjes uitkoos. Ik heb daar zo van genoten.”

Ik vloog voor haar

De bevalling is een zware maar uiteindelijk wordt June geboren. Een prachtig meisje met een grote bos zwart haar. “Toen mijn schoonzoon ons belde zijn we gelijk naar het ziekenhuis gegaan. Het was drie uur ’s nachts en Martin en ik hadden snel wat kleding aangeschoten. Om half vier maakten we kennis met het meiske dat ons leven voorgoed zou veranderen. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik kon het wel uitschreeuwen van geluk.” De eerste weken is Simone niet weg te slaan bij haar dochter en kleindochter; elk vrij uurtje gaat ze erheen om te helpen. “Lies heeft twee weken op bed gelegen en moest herstellen. Als de kraamhulp vertrok, dan kwam ik om te helpen. Ik vond dat zo fijn om te doen.”

Ik ben de moeder

Inmiddels is June 3 jaar en hebben Simone en Martin haar al een half jaar niet gezien. “Aanvankelijk was er niets aan de hand. Lies ging na een half jaar weer werken en June kwam elke dinsdag bij ons. Soms als Lies in de file stond dan belde ze ons of wij June van het kinderdagverblijf wilden halen. Tuurlijk, deden we met plezier.” Zo ook die keer in januari. Het was koud en donker en Simone liep het kinderdagverblijf in en raakte aan de praat met andere ouders. “En nou schijn ik te hebben gezegd dat ik Junes moeder ben. Ik weet zeker dat dat niet zo is, maar een van de medewerkers heeft dat opgevangen en aan Lies verteld. En Lies ging uit haar dak. Ze kwam naar me toe en eerst wilde ze niet zeggen wat er aan de hand was.”

Je bent gek geworden!

Simone was zich van geen kwaad bewust en als haar dochter opeens tierend in de keuken staat en schreeuwt dat haar moeder gek is geworden, weet Simone niet wat haar overkomt. “Ik begreep er niets van. Lies tierde maar door, zei dat ik ziek in mijn hoofd was en al die tijd deed alsof June mijn dochter was. Ik spoorde niet.” Aan het eind van de tirade pakte Lies haar dochter, draaide zich om en siste: ‘June komt hier voorlopig niet meer. Jij krijgt haar niet meer te zien’. Ik ben flauwgevallen van ellende en Martin vond me in de keuken. Toen hij hoorde wat er was gebeurd, zocht hij gelijk contact met haar, maar ze nam niet op. We hebben alles geprobeerd: geappt, gebeld, brieven gestuurd, mailtjes verzonden, maar ze reageert nergens op. Ondertussen ga ik dood van verdriet en mis ik June enorm.”

Ik ben gebroken

Met de beste wil van de wereld kan Simone niet bedenken waarom het zo mis is gegaan. “Ik weet dat het niet zo is, maar stel nou dat ik per ongeluk heb gezegd dat June mijn dochter is, hoe erg is dat dan? Ik krijg het vermoeden dat mijn schoonzoon een grote rol speelt in deze nachtmerrie en dat zijn moeder het vervelend vindt dat June Martin en mij veel vaker ziet. Dit is zo ziek allemaal en ik kan helemaal niks. Ik ben machteloos en kan alleen maar hopen dat mijn dochter snel weer tot bezinning komt. Ik ben gebroken. En kan alleen maar huilen.”

Wat raad jij Simone aan? Moet ze volhouden en proberen contact te maken met Simone? Of is het beter om het allemaal te laten? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Hand- en polsklachten? Hier word je snel en volledig vergoed geholpen!

Pas als je ergens last van hebt, realiseer je je wat een luxe het is om gezond te zijn. Zo heb ik vorig jaar ‘afscheid’ moeten nemen van mijn vaste tennismaatje. Ze kreeg last van haar pols en kon hierdoor de impact van de bal op het racket niet meer opvangen. Niet alleen tennissen werd een probleem, ook noodzakelijke dingen als het verschonen van haar kinderen en emails tikken op haar werk lukten niet meer zonder pijn. De huisarts kon haar niet helpen: ‘kijk het nog maar even aan. Vaak gaat het vanzelf over’. Helaas liep dat anders…. Verder lezen