Ka uit het veld geslagen door andere moeder

Ik sta aan de grond genageld. Met open mond staar ik naar de intekenlijst die aan de deur van het klaslokaal van mijn jongste is geplakt. “Pen?”, vraagt de juf gretig. Ik schud zwijgend mijn hoofd en voel twee armpjes om mijn middel. “Mam? Ik ga naar binnen. Are you oke?” Ik pak Tommies gezicht druk kussen op zijn wangen. Ik wens ‘m een mooie dag toe, zwaai en loop de gang uit. Verbijsterd.

2011. Ik was nieuw op school, mijn oudste een kleuter en begin december vroeg school ouders ‘iets te bereiden voor het kerstdiner’. Wat dan? Ik pakte ik de schijf van vijf erbij, liet brood en zuivel links liggen en koos voor fruit. Ik slachtte een rode kool, wikkelde een helft in aluminiumfolie en begon als een malle fruit in blokjes te snijden. Niet te groot anders was de juf de hele tijd bezig met het reanimeren van vier-jarigen omdat die schapen zich verslikten in een stuk appel. Ik sneed me het rambam. Plukte druiven, hakte banaan in hapklare kleuterbrokken. Vervolgens reeg ik het fruit aan de prikkers die ik in de halve kool jaste. Het was een race tegen de klok, want ik was te laat begonnen maar kon ook niet veel eerder ermee aan de slag omdat de banaan dan bruin zo zijn, pleitte ik me zelf vrij.

Kerstwinactie: Win Limoncello voor bij het kerstdiner!

Door schade en schande wijs geworden, besloot ik het jaar erop fruit te negeren en die gassies iets anders voor te schotelen. “Worstenbroodjes, mam, kun je die maken?” vroeg Bob. Op Google tikte ik in: ‘makkelijk recept worstenbroodjes’ en vond wat ik zocht. Me niet realiserend dat deze smakelijke bijdrage nog veel meer timing vergde dan de bananen en appels. Ik pakte de rolletjes met croissantdeeg. Peuterde aan een hoekje waar een pijl stond. ‘Hier openen’. Hier openen? Verdorie… ik sloeg de rolletjes tegen het aanrecht, gooide ze op de grond stampte er met mijn voet op. De krengen bleven dicht. “Kijk mam, doe je zo,” deed Bob voor. Met een plofje opende hij het deeg. Ik probeerde de verloren tijd in te halen, propte worsten in het deeg, rolde ze op, bestreek ze met eigeel en mikte de bakplaat in de oven. Ik keek op de klok, ik moest nog zo’n portie maken. Bob keek me verwachtingsvol aan. Ik gaf hem een high five, maakte een schouderrol en stortte me op de volgende worstenbroodjesserie.

Om één minuut voor de afgesproken tijd holde ik, gadegeslagen door hoofdschuddende ouders die hun zaakjes wél op orde hadden, door de schoolgang en zeilde de schaal vol dampende broodjes de klas in. Ze vonden gretig aftrek. Vanaf dat jaar mocht ik niet anders maken dan dat. Soms opperde ik iets anders te doen, maar mijn mannen waren onverbiddelijk.

Maar dit jaar wordt alles anders. Appel. Boter. Ei. Bakvorm. Dat is wat ik nodig heb. Ik loop door de supermarkt en ik ben van slag. Kijk met weemoed naar de niet open-te-krijgen-rolletjes croissantdeeg. Knik schuldbewust naar de knakworsten. Heel mijn leven al ben ik te laat, of nou liever gezegd: net op tijd. Dit jaar faal ik. Het staat op mijn netvlies gebrand, die intekenlijst voor het kerstdiner. Met net even te vrolijke, dikke letters:

Vanessa…………….. worstenbroodjes