Ka lust de laatste deadlines van het jaar rauw

Misschien is het gewoon wel uitstelgedrag. Of kan ik het niet overzien. Of is het toch echt wat ik altijd beweer: ik vreet het liefst deadlines. Oh ja, ik heb het geprobeerd. Cadeautjes voor de Kerst in de zomer kopen. Ging uitstekend. Gaf, zoals de vrouwenbladen me voorspelden, veel innerlijke rust. Die een week voor de feestdagen bruut werd verstoord omdat ik die presentjes nooit meer kon terug vinden.

Inmiddels ben ik erachter dat het kopen van nieuwe meer tijdswinst en rust oplevert dan het blijven zoeken naar cadeaus die ergens in huis liggen.

Een ander jaarlijks terugkerende ergernis is het kerstdiner op school. Daar heb ik zelf iets minder last van dan Bob en Tom. Die op de dag dat ze worden geacht aan te schuiven aan de sfeervol gedekte kersttafel op school, nagelbijtend op de bank zitten.   Het begint er al mee dat ik vergeet te melden wat ik maak. Dat moet ik noteren op een intekenlijst die een maand van tevoren in de klas hangt. Het is geen onwil, echt niet, maar ik denk er gewoon niet aan. “Mam, je moet invullen wat je gaat koken,” herinnert Bob mij elke dag weer. Ik ben druk met het om zeep helpen van een deadline voor een artikel dat ik over vijf minuten af moet hebben. Zonder op te kijken van mijn laptop geef ik hem een pen. “Neem deze mee naar school en schrijf achter jouw naam: twintig worstenbroodjes.” Ik hoor mijn oudste zuchten. Ik zie het niet, maar weet dat ‘ie met zijn ogen rolt. “Dat mogen wij niet. Dat moeten ouders doen.” Ik wapper met mijn hand. “Zeg maar dat het van je moeder mag.”

Vier dagen voor het zover is, vul ik -tot grote ergernis van de klassenmoeder-  in wat ik ga maken. Ik lees het recept na. De broodjes moeten een kwartier in de oven bakken. Snel reken ik uit hoeveel tijd ik dan nodig heb. O, in een uur tijd is het voor elkaar. Snel schrijf ik de laatste kerstkaarten. Natuurlijk sta ik te laat achter het aanrecht. En ben ik vergeten de bereidingstijd mee te rekenen en het aantal maal twee te doen omdat Tom ook broodjes mee moet nemen. Ik voel mijn hartslag oplopen. Ik weet: ik presteer nu op de toppen van mijn kunnen. Ferm sla ik het rolletje deeg op het aanrechtblad stuk, rol het fluitend uit en mik de worstjes erop.

“Mam. Ik wil tóch die oranje lok in mijn haar.” Mijn kleinste staat op de drempel. Twee weken lang heb ik een tube oranje haarverf in huis omdat hij dat wilde. Al die tijd twijfelde hij. “Gaat het er nooit meer uit?” Jawel Tom, tuurlijk. En anders knip ik het eruit. Ik zie angst in zijn ogen en heb spijt van mijn opmerking. “Denk je dat ik word uitgelachen?” Nee. Dat denk ik niet. Ik denk dat je met stip op de eerste plaats komt in de ranglijst van coole dudes. “Maham. Doe eens normaal. Zoals andere moeders.” Ik haal mijn schouders op en haal de eerste plaat broodjes uit de oven. Nog drie te gaan. Worstenbroodjes bakken is topsport. Ik rol mijn schouders los en schuif de volgende serie erin.

“Mam. Waar is mijn sneeuwpoppentrui?” Mijn oudste staat in zijn hemd in de keuken. Ik heb werkelijk geen idee waar zijn feestelijke trui is. “Je zou gisteren zoeken had je beloofd.” Boos staat hij met zijn armen over elkaar. Ik dender de trap op, doe zijn kast open, graaf en vind. Bob zoent me opgelucht. De oven piept, de broodjes zijn klaar. De derde ronde. Hierna nog een te gaan. Nog een kwartier op de klok. “Ja. Ik wil het. Nu.” Hij heeft de tube verf in zijn handen. Ik sputter tegen. “Tom, serieus, ik heb er geen tijd voor.”

Tom luistert niet en laat me geen keus. Hij is net zo’n deadliner als z’n moeder.

Karin van Leeuwen (45 jaar) is eigenaar van tekstbureau De Gooise Pen. Heeft meer dan twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee mannen Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven (momenteel is ze druk met een boek!) is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool voor spinninglessen en krachttrainingen. Alle drie haar mannen atletieken en Bob en Tom doen daarnaast aan freerunning.