fb

Ka gelooft niet in The Green Happiness

De dames van The Green Happiness staan volop in het nieuws. De voedingsadviezen die zij verkondigen worden in twijfel getrokken. Behoorlijk in twijfel. Ik heb de dames nooit echt gevolgd. Hun adviezen: eet geen vlees, vis en zuivel sla ik knoerthard in de wind. Ik doe dat nooit gelijk, ik geef adviezen eerst een kans. Je kan nooit weten. Als er in dieetland ergens een doorbraakje is, maakt mijn hart een sprongetje. Ik hoop namelijk al heel lang op een pil die, nadat je m hebt geslikt, ervoor zorgt dat je alles kunt eten wat je wilt zonder dat het vet en suiker op je heupen gaat zitten. Ik begrijp het niet. Ze schieten mensen naar de maan, maar een pil die het vet weert uitvinden, ho maar.

Enfin. De groene dames. Ik leerde de The Green Happiness kennen via een vriendin met maatje zero. De tussendoortjes die de dames in elkaar flansen van bijvoorbeeld scharrel dadels omhuld met rietsuikerstroop en kokosschaafsel, of zoiets, zijn volgens een schare fans goddelijk. Nadat het programma Keuringsdienst van Waarden mij, en de rest van Nederland, had laten zien hoeveel dode insecten er in dadels kunnen zitten, heb ik me voorgenomen, nooit meer een dadel naar binnen te schuiven. Vind er sowieso weinig aan, aan dadels. Daar is niks goddelijks aan zelfs niet met rietsuikerstroop en kokosschaafsel.

Mijn vriendin met maatje zero dweept met de recepten. Ik lees ze door. Ik haak al af als ik de ingrediëntenlijst doorneem. Allemaal voedingsmiddelen die ik niet in mijn kast heb staan. Bovendien als ik een poging waag een gezonde snack te maken, mislukt dat steevast. Een appeltaart vol geduwd met roomboter, spijs een lekkere klodder abrikozenjam daarentegen lukt altijd en smaakt heerlijk. Dat is een teken. Een teken dat ik vooral niet moet negeren. Het universum wil mij kennelijk iets duidelijk maken. Dat je gewoon lekker moet genieten. En dat is wat kan en graag doe. Als ik last van cravings heb, wil ik geen ongezouten en ongebrande noten, maar dan wil ik bananenkwark met slagroom en vlokfeest. En dan heb ik al helemaal geen zin in een gedroogde abrikoos.

Zo word ik natuurlijk nooit slank, afgetraind en woest aantrekkelijk. Het zij zo. Maar dat geblaat van doorzichtige vrouwen die leven op een blaadje spinazie met chiazaad en de lucht vertrouw ik niet. Ik wacht nog steeds op die held die die wonderpil uitvindt. Tot die tijd laat ik mij leiden door het universum en zelfgebakken appeltaarten met roomboter, spijs en een klodder abrikozenjam.

Karin van Leeuwen (43 jaar) schrijft vanuit uit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.

2 reacties

Marie-Louise -

Schitterend Ka, ik voel met je mee!

Kim -

Hahaha! Ik heb heerlijk gelachen om je blog. Ik krijg ook heel vaak ’tekens’.

Reageer ook