Mijn vader had in een ver en grijs verleden een donkere kamer. In de badkamer verduisterde hij alles, stalde zijn bakken met foto-ontwikkelaar uit, ontwikkelde zijn foto’s en hoopte dat mijn moeder niet onverwachts de badkamer binnen stierde. Dan zouden al zijn foto’s mislukken. Van mijn vader kreeg ik al op jonge leeftijd een fotocamera waarin een rolletje moest. Op vakantie schoot ik 24 foto’s, meer kon niet, want dan was het rolletje vol. Bij thuiskomst bracht ik het rolletje naar de fotograaf. Als ik de foto’s na een week kon ophalen, klopte mijn hart vol verwachting. Hoe teleurgesteld was ik als er weer eens een hoofd ontbrak, of iemand er maar voor de helft opstond.
Toen ik achttien jaar was, volgde ik met mijn beste vriend een fotocursus. De cursusleider, een gesjeesde fotograaf, vond zichzelf razend interessant. Maakte ons niet uit. Wij voerden braaf zijn opdrachten uit met onze analoge camera. De prachtigste foto’s maakten wij, in het zwart wit. Daar is mijn liefde voor fotografie ontstaan. Niet dat ik een bijzonder goede fotografe ben, maar ik heb wel oog voor plaatjes. Kan enorm genieten van mooie foto’s. Tegenwoordig ben ik zo blij met mijn iPhone. Daarmee kan ik prima foto’s maken. Dat doe ik dan ook. Overal en altijd.
Ook op verjaardagen, fotograaf ik er, tot grote ergernis van mijn familie, vrolijk op los. Dat doe ik niet met mijn telefoon, maar daarvoor gebruik ik de grote camera van De Man voor. Mijn jongens weten niet beter. De oudste is al zo wijs om gewoon even voor me te poseren zodat ie weer verder kan met zijn belangrijke zaken zoals het in elkaar zetten van een Lego-dorp. Mijn kleinste heeft er niet altijd zin in. Loopt graag even snel door het beeld, kijkt star de andere kant op of lacht zo verschrikkelijk gemaakt dat het voor mij al niet meer hoeft.
Wat ik erg leuk vind is dat zowel mijn oudste als jongste regelmatig de camera van De Man pakken. Ik heb ze geleerd de riem om hun nek te doen, zodat als het toestel valt, het in elk geval nog aan die tere nekjes bungelt.
Na een verjaardag, als de visite nog maar net de hielen heeft gelicht, haal ik het fotokaartje uit de camera en bekijk gretig de foto’s. En elke keer weer verbaas ik me over de foto’s die mijn boenders schieten. Ze hebben er namelijk gevoel voor. Is dat toeval of talent? Ik ben er nog steeds niet uit. Feit is dat de foto’s uniek zijn door het perspectief. Vaak worden familieleden vanuit kikkerperspectief gefotografeerd en dat levert hilarische beelden op.
Zo zat mijn oudste tijdens de vakantie in zijn campingstoeltje met zijn iPad te rommelen. De campinggasten en ik dachten dat ie een filmpje zat te kijken. Niets was minder waar. Hij fotografeerde campinggasten zo zag ik later.
Tegenwoordig kan iedereen fotograferen. De apparatuur is dusdanig gemaakt dat een kind de was kan doen. Je kunt je alleen maar onderscheiden door te kijken. Net even iets anders te zien dan al die anderen. Vaak schrik ik van de confronterende beelden. Van foto’s die zijn gemaakt vanuit kikkerperspectief van mijn onderkin, word ik vooral niet vrolijk. Die verdwijnen, hotsa, in de prullenbak. Zo makkelijk het is een foto te maken, zo eenvoudig is het ook deze te wissen. Op die manier is mijn wereld wat foto’s betreft maakbaar. Heerlijk.
Karin van Leeuwen (41) jaar is in between jobs, maar drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen. De andere blogs van Karin op Damespraatjes vind je hier
Lees hier de persoonlijke blog van Karin: www.kaleeuw.blogspot.com
Foto Karin: gemaakt door Tom Brekelmans
