fb

Ciao buurman! Nieuw vervolgverhaal op Damespraatjes

ciao_buurman.jpg
Een nieuw vervolgverhaal op Damespraatjes, Ciao Buurman! (www.ciaobuurman.nl ). Auteur is Renée de Haan, die we kennen van "To en Ko". Alleen voor de lezers van Damespraatjes is er een bijzondere aanbieding: boek + CD van Ciao Buurman! voor maar 10 euro. Zie de aanbieding onderaan het verhaal.

Deze week aflevering 1.

Renée de Haan woont samen met haar man Matthijs Pronker, zonen Marijn en David en dochter Marije vanaf 1993 in Volterra. Zij is journalist en publiceert regelmatig in diverse vakbladen. In 2008 is haar boek ‘Ciao Buurman!’ uitgekomen, waarin ze vertelt over haar belevenissen in dat eerste jaar in Italië. Bij ieder hoofdstuk geeft een van de gezinsleden een kijkje vanuit nu naar wat er in dat hoofdstuk gebeurt.

‘Ciao Buurman!’is een boek om te lezen én een cd met beeldmateriaal en muziek.

Laat u meeslepen in het verhaal, de foto’s en de authentieke liederen. Toscane zoals het was in 1993. Een Nederlands gezin pioniert. Begint met niets en wint veel. Na 15 jaar kijkt Renée de Haan, samen met haar man en drie kinderen, terug op het eerste jaar in Volterra, Toscane, Italië. Nuchtere Nederlanders bij wie inmiddels Italiaans bloed door de aderen stroomt.

1. Het huis van de geul en de douche

Matthijs: "Alleen zou ik deze stap nooit genomen hebben en met een ander gezin misschien ook niet. Iedereen denkt dat het een spontane actie was, maar we hebben er heel lang aan gewerkt om de gevolgen en risico’s op ons te laten inwerken. Uiteindelijk houd je op met redeneren en zeg je heel simpel dat je het gaat wagen. Als we het eerste jaar maar halen, dan hebben we een kans. Zo luidde de spreuk voor de sprong in het diepe. Of in de hoogte. Het hangt ervanaf hoe je het bekijkt en hoe het uitpakt."

Antonio

Antonio wacht ons op. Een tanige man, harde werker met pretlichten in de bruine ogen. Elke dag komt hij op de camping het zwembad controleren op zuurgraden, vervuiling en chloor. De metertjes tikken onder zijn gekloofde vingers alle wetten weg. Die van de sanitaire controle en die van het toeristische voorwaardenstelsel. Plus de zomerse voorwaarde dat het waterpeil zo hoog moet zijn dat bij bosbrand onmiddellijk uit de felblauwe poel bluswater geput kan worden. Per helikopter. Met een superemmer wordt het bad geleegd. Mopperende vakantiegangers op veilige afstand houdend. Dicht in de buurt wacht de boer die hoopt dat zijn hectaren graan toch gered kunnen worden van de aldoor optrekkende vlammenzee. 

Wij kruipen uit ons tentje en staan ertussenin. Toeristen zijn we nog, maar na een paar jaar verblijf op die kampeerplaats toch ook een beetje vrienden geworden van een aantal Toscaners. We schurken ons tegen hen aan, maar komen uit een andere wereld. Als kinderen willen we begrijpen hoe ze denken, voelen en bestaan, vanuit het besef dat we het nooit volledig zullen vatten. In die vallei tussen twee culturen woekert een wens: hier willen we wonen, leven en sterven. Voor het gemak beginnen we met het eerste: wonen. Een huis. Zwembadbeheerder Antonio informeert bij vrienden en familie en neemt ons mee naar allerlei uithoeken. Grote woningen, vervallen putten en scheldende vrouwen die niet weten dat hun zoon de hoeve onder hen vandaan verkoopt. Poeslieve boertjes ontmoeten we ook, die hun kippenhok best willen opofferen voor een bedrag dat gouden eieren vertegenwoordigt.

Na een dag amateuristisch makelaren zucht Antonio: "Komen jullie zondag maar bij ons eten." De routebeschrijving lijkt eenvoudig: bij de camping gewoon de vallei afzakken. Een inwoner kent zijn eigen zijpaden natuurlijk niet, dus bij elke bocht vragen we hardop of het hier is, daar misschien? 

‘Het Huis’

Vanaf de eerste aanblik is dit ‘Het Huis’. Antonio dommelt onder de pergola, zijn dochter speelt een Italiaans deuntje op een valse piano en in de keuken kletteren de pannen. Zo maken we kennis met Anna, de zus van Antonio. Bruine ogen waar de hartelijkheid uitsproeit, maskeren de vermoeide trekken in het gezicht. Ze veegt haar meelvingers af aan een katoenen schort en legt haar hand op het hoofd van Marije, onze oudste dochter. De rest van Anna’s familie staat in een mum van tijd om het meisje heen: "Che bella, mamma mia." De pastapan borrelt over en we gaan aan tafel.

Eros zit aan het hoofd. Zijn witte haren liggen in slagen om zijn schedel. In de wat gedrongen bouw van zijn lichaam en gezicht vallen duidelijk de Etruskische trekken van hier te herkennen. Zijn naam roept associaties op met goddelijke, erotische nachten. Die liggen in een ver verleden, bij een weduwe van wie hij

zwart-witportretten liet maken die nu nog aan de wand hangen. Als een filmster bekijkt ze via het ingelijste papier haar dierbaren en ons indringers. De weduwe overleed jaren terug, de kinderen uit haar eerste huwelijk, Anna en Antonio, werden liefdevol opgevangen door Eros. Zijn verdriet goot hij in brokken albast die onder zijn tanige handen altijd weer getransformeerd werden in vrouwenbeelden met pronte boezems en lange gewaden. Was het Maria, zijn gestorven geliefde, een ideaal?

Het terrein om het huis ligt in een witte deken van albastpoeder als versteende sneeuw. Na alle antipasta’s, pasta’s, hoofdgerechten en toetjes wenkt Eros de kinderen. Tijd voor de kinderboerderij: 20 katten, konijnen, kippen, kalkoenen en een hond die dof blaft als de ketting wordt ontgrendeld voor een loopje. Antonio dommelt in. De vrouwen, allemaal familie van die ene Eros, wassen tientallen borden in koud water en stapelen alles op in kastjes die minder gewicht hebben dan het serviesgoed. De pater familias voert de resten aan zijn kattenkennel en belooft ons zoontje Marijn een klein poesje, voor als we volgend jaar terugkomen. Zodat hij zeker weet dat we opnieuw als magneten deze plek zullen terugvinden. 

Gigi, Giorgio, Brunella en Paolo

De nieuwe ontmoeting zou veel heftiger worden. Deze keer nemen we Toscane mee naar Nederland. Alle Italiaanse vrienden hebben de dag tevoren stilzwijgend afscheid genomen op de camping. Gigi brengt een laatste serenade op zijn gitaar. Kampeerbaas Giorgio steekt een peccorinokaas door het autoraampje. Zijn vrouw Brunella knuffelt de kinderen zo intens dat ze bijna geen lucht meer krijgen. Paolo de kunstschilder heeft een miniatuurtje afgegeven in de campingbar. Het wordt ons aangereikt door zijn naamgenoot, Paolo met de bierbuik. Met het tappen van het bier rollen de platte grappen van zijn vette lippen. Tegen middernacht, als alle cultuurliefhebbers gestrekt in de tentjes liggen, wil hij nog weleens een aria van Caruso de ether insturen. De inhoud van zijn pens lijkt direct gelieerd aan die van zijn longen. Deze Paolo heeft de laatste cappuccino klaargestoomd voor ons vertrek en zijn rode ogen hebben geen verband met sentiment: de nacht was lang. Dat kort zijn ochtendgesprek tot één slogan: "Als jullie een huis zoeken, laat het me weten; ik zit een beetje in die business."

Met de rauwe klanken van Bella Ciao rijden we terug, naar het verre Holland dat in al zijn volheid vraagt of we ons er straks weer thuisvoelen.

Pas later merken we dat de god Eros ons gezegend heeft met een derde kind: David. Een kleine koning die met magie alle reuzen weet te overwinnen. Verhuizen wordt uitgesteld, want we zijn nog niet zo moedig dat we de hospitalen in Italië volledig vertrouwen. Maar de molen draait in onze hoofden en er worden brieven geschreven. Naar ambassades, contacten in Rome en Umbrië en naar Paolo. Uitgebreid beschrijf ik de droom: niet te ver van de Etruskische stad, authentiek, niet duurder dan 100 millioni in lires. De slotzin luidt: eigenlijk bedoelen we het huis van Eros, beneden de camping en op de top van de rest van de wereld.

Antwoord blijft uit. In januari besluiten we vijf dagen naar Italië af te reizen om een huis te kopen. We gaan emigreren en de hele familie in Holland hoopt dat het niet waar is. Maar ik weet dat het gaat gebeuren. 1993. Balkanoorlog. David krijgt zijn eerste verjaarskaarsje op een zelfgebakken taart. Zijn vader is ziek. Ik hijg boven het aanrecht in de keuken. De oppas komt al weken niet meer, de werkster moet bijkomen van een miskraam en ik hol van crèche naar krant. Voorlezen, koken, kussen en weer op weg naar het volgende interview. Even moeder bellen, even oma begraven, even…. Er staat een eeuwigheid naast. Van krekelgeluiden en vuurvliegjes, van zingende vrienden die de tijd laten verglijden zoals het hoort, daar in Italië. Ik sluit de ogen en proef de andere wereld, daar. Voor het eerst daalt een rust in. En de zekerheid: koste wat het kost; wij gaan daar wonen. 

Casa Nuova di Doccia

Maar waar? Hoe vind je een huis in dat verre grote land waar je kunt blijven wonen? Op een nacht waait de waarheid door het Haagse slaapkamerraam. Ik por mijn slapende vent wakker: "Hét huis wacht op ons; je zult het zien. Dat van Eros." Grote woorden voor een kleine mens die nog niet eens weet hoe die woning in elkaar steekt. Die slechts gezien heeft hoe de familie daar verknocht is aan het domein. Hun volkstuin, hun weekeindhaven, hun surplus in het leven. Gekkenwerk, vijf dagen naar Italië met drie etmalen om een woning te kopen. Vingers tikken eigen voorhoofden aan, maar ik blijf lachen: "Jullie zullen zien dat het huis waar wij het altijd over hebben nog te koop staat ook." Geloof ik het zelf? Niet echt, maar de onverzettelijkheid heeft post gevat in mijn wezen.

Januari. Een hotel in het stadje waar we altijd buiten vertoeven. De makelaar – de enige die we na al die jaren mogen vertrouwen – blikt over zijn brilletje. Een oud huis van niet meer dan 100 millioni… er is er één. Tegen een berg aangeplakt, met precies voor elk gezinslid een kamertje. Bij de ingestorte vloer zouden we een woonkeuken kunnen realiseren. We mogen afdingen volgens de makelaar. Drie keer trekken we erheen, snuiven de geur op van vergane levens, stappen over vergeelde kranten van decennia terug en we knikken tegen elkaar: dit moet het dan blijkbaar zijn, ons nieuwe leven.

Intussen is de bagage uit het hotel verwijderd. Gigi, de plaatselijke minstreel, staat verontwaardigd bij de ingang: "Jullie komen bij mij slapen! Een hotel, jullie in een hotel, we zijn toch familie?" Voor de gelegenheid organiseert hij een feestje in zijn conciërgewoning. Giorgio, Brunella, Paolo, iedereen is present. Zelfs een oude poëet die van zijn vrouw ’s avonds de straat niet meer op mag, klopt rond tienen aan het raam: "Ik ben ontsnapt. Schenk me gauw in, opdat ik vergeet wat ik doe." Gitaren, liedjes, gedichten, gesprekken, de nacht wordt stukgeslagen in de euforie van weer samen mogen zijn. Rond vier uur in de morgen smijt ik het onderwerp in de meute: Het huis. Dat van Eros. Giorgio grijnst als een paljas die aan een sluitwoord begint. Casa Nuova di Doccia heet de hoeve. En het grenst aan zijn woning, driehonderd meter van zijn erf. "Die mensen verkopen nooit. De herinneringen zijn sterker dan welke waarde dan ook. Trouwens, mochten ze de kolder ooit krijgen, dan reikt het ver boven jullie budget. Negen hectare grond. Dat is niet niets. Dat buitenverblijf gaat zeker drie ton opbrengen. Forget it."

De makelaar

Met die wijze raad keren we terug naar de makelaar. Om de puntjes van een mogelijk contract voor de bergwoning door te spreken. Wijsheid wordt nu nuchter wijs beleid. We beloven binnen twee weken schriftelijk te laten weten of de koop doorgaat. En dan staan we buiten. In de volle straatjes waar vertrouwde zomergezichten nu een winterjas om de nek gekneld houden. Zo ook de vrouw van Antonio. Haar bitse blik verzacht: "Wat doen jullie hier in januari?" Ik nodig haar uit, naar de auto, waar de cadeautjes voor haar, Anna en de hele familie nog op bezorging wachten. En ik babbel over huizen en verhuizen, in een horkerig Italiaans dat via kreten tot haar komt. Op de parkeerplaats kijkt ze me doordringend aan: "Weten jullie dat wij van plan zijn ons huis in de campagna te verkopen?" Kippenvel. Een knik van ‘ja, dat weet ik’, gevolgd door een snelle ontkenning, want zoiets kun je niet weten. De cadeautjes liggen in haar armen en ik sta daar wat te haspelen. Morgen moeten we terug naar Nederland, maar misschien kunnen we toch Het Huis nog even zien? Om vier uur ’s middags. Het tijdstip dat Anna en Eros de beesten voeren. Dat is een date. Wij rijden wel ’s nachts. 

Bella, come sei bella

Vier uur. We blijven achter het hek staan en kijken, kijken alsof er een toekomst te zien valt. Hoe groot is dit huis eigenlijk? Groot genoeg? Ik ken alleen de keuken en de wankele meubels, de vergane balken. Anna gooit even later haar door de jaren goed gevette armen om mijn middel: "Bella, come sei bella" en ze troont me die vertrouwde keuken in, waar binnen vijf minuten een open haard knettert. Eros plopt een eigen wijntje open en laat ons alleen, mijn liefste in zijn kielzog meetrekkend: de mannen gaan het landgoed bekijken; de vrouwen praten. En ik vertel, zoekend naar woorden die ik niet ken. Over de droom, het geld dat we misschien overhouden van ons stadshuisje en hoe belangrijk het is om te weten dat dit huis ver boven onze kracht gaat of toch enigszins haalbaar zal zijn. Anna luistert en lacht, gul. Ze ziet onze kinderen al om haar rokken hangen, de familie vergroot met een Nederlandse poot. Ik fluister dat ze eeuwig mogen blijven komen, dat we niets zullen veranderen dat het huis kan aantasten, dat we zoveel van hen houden en van de plek. En ik smeek, misschien wel voor het eerst in mijn bestaan, of ze alsjeblieft binnen twee weken een prijs kunnen geven.

Anna zucht: "We hebben deze beslissing zelf pas genomen. Het huis redt het niet veel langer zonder restauratie. Antonio kan niet meer alles onderhouden, want hij heeft werk elders, ver buiten de stad. Eros en ik, we horen hier, maar we kunnen samen niet meer dan wat we doen. Ik zal met hem praten. Hij wil er nog niet aan. We hebben geen makelaar, aan niemand verteld dat we misschien toch moeten verkopen en dan al die spullen… alleen al het ontruimen duurt maanden."

Ik hap naar adem, nu het fata morgana ineens tastbaar wordt: "Je mag alles laten staan wat je niet meer voor eigen gebruik nodig hebt. Wij komen aan met niets, dus alles is welkom en we willen het best overnemen. Geef aan wat je op den duur graag terug wilt… en blijf hier komen, alsjeblieft." 

140 millioni

Tien dagen later belt Antonio naar Den Haag. Mijn lief verstaat een bedrag, vraagt nog eens, schrijft het opnieuw op en noteert 140 millioni: 175.000 gulden. We zeggen een minuut later: oké. Drie maanden later verkopen we ons eigen huis in Den Haag aan een stel dat elkaar heeft ontmoet in Toscane. Na aftrek van resterende hypotheek rollen de ronde cijfers eruit: we beschikken welgeteld over 175.000 gulden. Het Huis wacht op ons. Die zin blijft boven alles hangen, wat er ook gebeurt. Nooit, maar dan ook nooit, zijn die woorden verwisseld voor ‘Ik wil dit huis hebben’. Het huis regeert. Dat is onze bedding. Dat geeft aan hoe we hier moeten leven. En hoe alle anderen telkens aanschuiven, op zoek naar vroeger of op weg naar straks. Iedereen kan ons bedriegen, laten vallen, slaan, maar het huis niet. Dat koestert. Het heet Casa Nuova di Doccia en we zullen nooit weten wat het betekent. Doccia heeft twee betekenissen: geul, goot of douche. Beide horen bij het leven, zeker bij het onze. 
 
Wordt vervolgd…..

Belangstelling gekregen? Voor de lezers van Damespraatjes geldt een speciale aanbieding. Via de website www.ciaobuurman.nl kunt u mbv het bestelformulier het boek met cd bestellen voor slechts 10 euro. Doen!

6 reacties

sieuthinhadathanoi.info -

After all, that is why I came using this method and likely the
reason that you’re here too. Cleaning – The outside of the garage door should be cleaned at
least four times a year. If you want to evaluate if the spot is a superb area for
apartments, it is possible to ask your realtor because they are well-aware
of the things that should be considered before building your property.

https://tanhoangminhgiangvo.net -

It is climbing the ladder of inflation, which enable it to no longer be referred to as a reasonable option to purchasers.

Benefitted with up-to-the-mark infrastructure and tremendous commercial development, the city is a spectator of some in the prestigious residential and commercial projects.

However, prices is often extremely high without offering much in return.

https://www.sieuthichungcumoi24h.info -

Bottom line, getting a pro when you find yourself along the way of buying a home can give you the satisfaction you will
need. You get webinars to help you with respect to successful investing online.
Lastly, in both property investing and little league, you will need batting practice.

banchungcuhanoicitys.info -

This is stylized inside the same fashion as the old-fashioned
top of the house weather vane. At the moment there’ s
an enormous shift towards becoming far more environment concerned and many families are looking to do their part with
regards to living considerably more sustainable and making less influence for the planet.

You must pay nearly amount to the land, construction, furnishing, interior and
exterior designs, broker fees, and numerous insurance coverage you might not even need.

https://thuvienduan.info -

The primary good thing about Loveland Co real estate
listings on the web is allowing users to formulate an audio insight concerning the current houses available in the market.
The township lies at the prime location of city wherein many and almost all the significant landmarks
of city are placed in a close proximity. Getting this ready
could make it simpler for you because you may no worry how you covers the house.

trangnhadat24h.info -

However, today Kerala is proving itself to be an advertisement and commercial hub in the country that’s giving other states
a run because of their money. It’s is often a favourite for yoga groups having a mirrored workshop area featuring panoramic views.
Bathing inside crystal clear waters can be a joy where there are a
couple of fantastic opportunities for exploring – though, as
always using the sea, you should, obviously, make
sure that you follow prevailing local advice to ensure safety.

Reageer ook