Welke vrouw droomt nou niet van stapels kaarten op de dag van de liefde? Nena deed dat ook, maar is daar inmiddels helemaal klaar mee. “Toen mijn vriend de Valentijnskaart op de mat hoorde ploffen, was het hek van de dam. Die anonieme valentijnskaart bezorgde me flinke problemen.”

Inmiddels praat ze vrolijk mee met de groep mensen die Valentijnsdag maar een ‘commerciële toestand’ vindt. Dat was jaren terug wel anders. “Oprecht, ik ben een super romantische vrouw. Ik vind het heerlijk als een man mij in mijn jas helpt, mijn stoel aanschuift en de deur voor me openhoudt. Ik word dan helemaal warm van binnen. Wat dat betreft ben ik hopeloos ouderwets. Ook vind het ik het heerlijk als een man mij verwent op bijvoorbeeld Valentijnsdag. Sterker ik ben zwaar teleurgesteld als ik op 14 februari niets van mijn liefje krijg.” Zelf koopt ze niets voor haar lover. “Nee joh, dat hoort niet. De man moet het gebaar maken.”

Beetje jaloerse man

Aan aandacht heeft Nena geen gebrek gehad. “Vanaf mijn veertiende begon het feest. Jaarlijks bracht de postbode een stapeltje kaarten. Ik vond dat fantastisch en laafde me aan de aandacht. Eigenlijk is het nooit anders geweest. Er zat ook wel eens een anonieme Valentijnskaart bij, maar dat maakte me toen niet uit. Ik flirt graag en mannen vinden dat nog steeds leuk.” Zes jaar is Nena nu met Jules samen en ze hebben een heerlijke relatie. “Het enige dat ik soms lastig vind, is dat Jules een beetje jaloers is. Hij vindt het prima als ik met vriendinnen op pad ga en een leuke avond heb, maar als we samen gaan en mannen spreken me aan, dan verandert de sfeer. Maar ach, het heeft ook wel wat charmants, toch? Zo’n man die moeite voor je wil blijven doen, dat is een echte kerel.”

Trek je mooiste jurk aan

Toen Nena iets kreeg met Jules was ze duidelijk: op Valentijnsdag wilde ze worden verrast. Niet tegen dovemans oren gezegd: het eerste jaar pakte Jules groots uit. “Hij stuurde me bloemen en ik werd aan het eind van de middag opgehaald door een taxi. Op een kaartje op de achterbank stond dat hij op me wachtte. De taxi bracht me naar een onwijs chique restaurant en god wat was ik blij dat Jules me had opgedragen mijn mooiste jurk aan te trekken. Hij trakteerde me op een heerlijk, romantisch diner en toen het dessert werd opgediend, stond er naast mijn chocolade mouse een klein doosje. Je raadt het al: daarin zat de prachtigste ring die ik ooit van een man heb gekregen. Nou dat was punten scoren hoor, ik riep tegen mijn vriendinnen: ‘deze houd ik’.”

Lot uit de loterij

Inmiddels wonen Nena en Jules samen en werken ze er samen hard aan om hun relatie leuk en spannend te houden. “We verrassen elkaar één keer in de twee maanden met een weekendje weg. Om de beurt zoeken we een leuke bestemming uit en dan gaan we heerlijk eten en relaxen. Even weer aandacht voor elkaar. Dat is echt zo fijn. Met Jules kan ik goed praten en wat ik misschien wel belangrijker vind is dat hij zijn gevoelens goed onder woorden kan brengen. Met vorige vriendjes ging ik niet zo diep.” Nena kan niet anders zeggen: Jules is een lot uit de loterij waarop ze zuinig is. Zuur was het dan ook dat het vorig jaar, op Valentijnsdag notabene, bijna misging.

Donderwolken

“Ja joh, ik was me van geen kwaad bewust. Ik had die dag een ontzettend drukke dag op mijn werk. Het leek wel of iedereen me nodig had en ik was alleen maar bezig met het oplossen van problemen van anderen. Bekaf kwam ik thuis en ik zag de donderwolken al boven het hoofd van Jules zweven. ‘Oke, dacht ik, komt goed’.  Maar dat kwam het niet. Ik had mijn jas nog niet op de kapstok gehangen of Jules knapte uit elkaar. Op tafel lag een anonieme Valentijnskaart met daaronder een pakje. Hartjespapier, strikken en stickertjes, mierzoet, maar wel zo’n cadeautje waarvan je hart sneller gaat kloppen. Niet begrijpend keek ik Jules aan. Hij kon nauwelijks uit zijn woorden komen, zo boos was-ie.”

Kusjes van jouw Valentijn

Nena ploft neer naast hem op de bank en vraagt voorzichtig wat er aan de hand is. “Tja, wat moest ik zeggen? Wat moest ik doen? Ik zag zijn woede maar kon er ook niets aan doen. Hij stond erop dat ik de kaart openmaakte en voorlas. Dat deed ik. Het handschrift herkende ik niet en de woorden ook niet. In de kaart stond: ‘Nena, o lieve Nena. Telkens als ik je zie gaat mijn hart sneller kloppen. Ik zou je zo graag willen aanspreken, maar ik durf het niet. Soms doe je zo aardig tegen me en dan denk ik: ‘zie je, Neentje vindt me lief en aantrekkelijk’ maar ik weet dat je een vriend hebt. Ik houd je in de gaten en als het ooit uitgaat met je vriend hoop ik dat je met mij verder wil gaan. Kusjes, heel veel kusjes van jouw Valentijn’ stond er onder de anonieme Valentijnskaart.”

Schuimbekkend op de bank

Eeeeh. Jules was inmiddels rood aangelopen en echt serieus, ik had geen idee van wie deze kaart zou kunnen zijn.” In het mooi ingepakte pakje zat een hart vol dure bonbonnetjes. “Jules zat zo ongeveer te schuimbekken op de bank en ik bleef maar herhalen dat ik er ook niets aan kon doen en dat ik geen idee had van wie dit afkomstig was. Hij wilde me niet geloven en zei dat ik dondersgoed wist wie dit was. Ik kreeg het idee dat hij dacht dat ik vreemdging maar dat is niet zo. Sterker: de band met Jules is sterker dan ooit. Ik heb geen behoefte aan andere mannen en hoewel ik zo nu en dan nog wel eens een beetje wil flirten is dat al veel minder dan het was. Ik zat helemaal niet te wachten op deze grap!”

Bang voor nog een anonieme Valentijnskaart

De kaart en de chocolaatjes zorgen voor een bak ellende. Jules weigert te geloven dat Nena niet weet wie de afzender is en blijft er over door emmeren. “Het is bijna ziekelijk en zet onze relatie onder een enorme druk. Ik kan Jules niet overtuigen. Hoe vaak ik hem ook zeg dat er niemand anders is, hij gelooft me niet. En ja, dat snap ik maar ik kan hier zo niets aan doen. Met vriendinnen praat ik er veel en vaak over en samen zijn we hardop aan het denken wie het geweest kan zijn, maar we komen er niet uit. Ik wil ook dat het weer wordt zoals vanouds maar weet niet hoe ik het moet aanpakken. Ik houd mijn hart vast voor komende Valentijnsdag. Stel dat de postbode weer zo’n verrassing komt brengen, dan ben ik nergens meer…”

Heb jij wel eens een soortgelijke situatie meegemaakt? Zo ja, hoe ben je hier toen mee omgegaan. We lezen het graag in de comments 🙂

Foto door Katerina Holmes via Pexels

Joyce: ‘Ik trek het niet dat hij op Valentijnsdag bij zijn andere liefde is’

Drie jaar geleden is het nu dat Joyce besloot haar toenmalige man te verlaten. Ze gingen goed uit elkaar, hadden geen ruzie, maar de koek was op. Nadat hun drie zonen waren bekomen van de schrik, pakten ze allemaal hun leven weer op. “Luther had vrij snel een nieuwe liefde met wie hij nu nog steeds samen is. Ik mag haar graag. Zelf heb ik geen vaste partner, maar ik date met getrouwde mannen. Dat heeft voordelen, maar ik zie steeds vaker de nadelen…. Verder lezen”