Ze wordt er echt doodmoe van, altijd die opmerkingen als ze vriendelijk bedankt voor een gebakje of koek bij de koffie. Anne weet niet hoe ze er mee om moet gaan en dat haar collega Pieternel haar nu arrogant noemt zit haar dwars. “Ik ben niet arrogant, ik wil gewoon niet dik worden.”
Anne ziet er goed uit. Ze is slank, goed gekleed en heeft prachtig lang blond haar. “Maar dat is wel anders geweest hoor. Ik was vroeger een stuk zwaarder dan ik nu ben. Sterker: als kind was ik ronduit chubby en werd ik op school gepest. In mijn puberteit kwam de omslag en ben ik heel streng gaan lijnen. ’s Ochtends als ik opstond begon ik met hardlopen op mijn nuchtere maag en als ik terug kwam van werk dan ging ik eerst naar de sportschool. Maar liefst 25 kilo raakte ik toen kwijt en toen ik op het gewicht was dat ik voor ogen had, nam ik me één ding voor: ik wilde nooit meer dik worden.” Dat betekent dat Anne haar gewicht goed in de gaten houdt en nog steeds fanatiek sport.
Wat? Ben ik suikerverslaafd?
Vooral let Anne goed op wat ze eet. “Toen ik jaren terug echt heel streng aan het diëten was, nam ik nauwelijks suiker. Dus ook geen koek, snoep en chocola. Dat kostte me veel moeite want ik vond dat zo lekker. Maar ik schrok me rot toen ik ontdekte dat ik een suikerverslaving had. Daar kwam ik niet zelf achter maar de diëtiste waar ik naar toe ging wees me daarop. Ik dacht dat het allemaal wel meeviel maar dat was niet zo. Toen ik net begon met op mijn voeding letten en ik koek enzo niet meer at, kon ik echt van die cravings krijgen. Dan moest ik iets zoets. Ik nam in het begin nog gedroogd fruit en dat hielp heel goed en later verdwenen die cravings ook.”
He, doe niet zo ongezellig
De schellen vielen van Annes ogen en ze kreeg in de gaten wat slechte voeding met je kon doen. “Ik wilde niet verslaafd zijn aan suiker en vet eten en nam me voor daarvan zo min mogelijk te nemen. Inmiddels taal ik er niet meer naar. Het enige waar ik onwijze zin in kan hebben, is softijs en dat eet ik dan ook gewoon regelmatig.” Het niet meer eten van zoetigheid is voor haar omgeving niet te bevatten want als Anne op een verjaardag een taartje afslaat, wordt ze voor ‘ongezellig’ uitgemaakt. “Alsof ik alleen maar gezellig ben als ik taart eet. Ik weet het niet hoor, maar ik ben alleen met een kopje koffie ook reuze leuk.” Haar familie heeft het inmiddels geaccepteerd dat ze geen taart of cake wil en zeurt er ook niet over. Op haar werk gaat het er anders aan toe.
Dat kind is graatmager
“Ik werk bij een grote organisatie en als ik wil, kan ik dagelijks gebak eten want er is elke dag wel een jarige. Veel moeite heb ik met mijn directe collega Pieternel. Ik werk nu drie jaar met haar en ze blijft me maar van alles aanbieden. Haar hobby is bakken en al haar baksels neemt ze mee naar het werk omdat ze alleen woont en niet alles kan opeten. Zij al helemaal niet want ze is een paar jaartjes ouder en een stuk zwaarder. Daarover oordeel ik niet, iedereen moet lekker zelf weten wat-ie naar binnenschuift, maar het nare is dat Pieternel niet snapt waarom ik haar lekkers altijd afsla. Laatst zei ze tegen een collega: ‘Snap jij nou waarom Anne nooit iets eet? Het kind is graatmager, bijna doorzichtig. Kan toch niet goed wezen?’ Ik werd knalrood van schaamte en mijn collega zat een beetje te grinniken. Vreselijk.”
Je hebt een eetprobleem
Tijdens de lunch begint Anne dapper het gesprek. “Ik vond dat ik er iets van moest zeggen anders zou ze maar doorgaan. Ik zei tegen Pieternel dat ik niet van zoete dingen houd. Dat dat niets met haar bakkunsten heeft te maken, maar met mijn voorkeur voor eten. Ze gelooft me niet en vindt dat ik een eetprobleem heb. Dat roeptoetert ze nu ook rond en ik heb het gevoel dat ik me moet verdedigen en dat wil ik niet. Het enige dat ik doe is mijn gewicht en vooral mijn gezondheid in de gaten houden. Pieternel blijft aan mijn bureau komen met haar gebak, snoep en weet ik veel wat en zegt dan: ‘kind, zeur niet. Wat maakt het nou uit dat je wat zwaarder wordt? Je kan het hebben.’ De tranen prikken dan achter mijn ogen. Van onmacht, van irritatie en soms bijna van woede.”
Mijn lichaam is mijn tempel
Het lichaam van Anne is haar tempel en daar wil ze goed voor zorgen. Dat collega Pieternel haar arrogant noemt omdat ze niet wil snoepen vindt ze vreselijk. “De laatste keer dat ze met een schaal cake aan mijn bureau stond en ik mijn hoofd schudde, zei ze: ‘is mijn eten soms niet goed genoeg voor mevrouw, hm?’ Waar slaat dat nou op, het heeft niets met haar eten of met haar persoonlijk te maken. Ik neem van niemand taart of snoep. Het lijkt wel of ze het lekker vindt steeds de confrontatie met me aan te gaan. Ik kan er niet goed meer tegen en zie steeds meer op tegen de dagen dat ik met haar samenwerk. Mijn leidinggevende ziet de ernst van de situatie niet in en neemt het op voor Pieternel. Zo van: ‘ach, het is goed bedoeld’. Wat koop ik daar nou voor?”
Herken jij het verhaal van Anne? Heb jij ook een Pieternel op je werk? Hoe ga je daarmee om? Wat zou jij zeggen? Praat mee in de comments onder dit artikel.
Foto door Karolina Grabowska via Pexels
Ria -
je moet er schijt aan hebben .of gewoon zeggen ik was vroeger net zo dik als jij .en dat wil ik niet meer .kijken hoe ze zich dan voelt .ze beledigt jou ook .ik ben ook zwaar en heb bewondering voor je door zettings vermogen .