fb

Anja: “Mijn zoon van 11 wil niet meer naar school na de vakantie”

Ze heeft er zelf flink buikpijn van en slaapt er slecht door nu ze weet dat haar zoontje Axel niet meer naar school wil. “Terwijl hij dit jaar naar groep 8 gaat, het laatste jaar, dat zou toch een feestje moeten zijn?”

Anja merkte het al tegen het eind van het schooljaar: haar zoon Axel was niet zijn vrolijke zelf. Hij at slecht, speelde nauwelijks meer buiten met vriendjes en was stilletjes. “Normaal spelen Ax en zijn zusje Tara altijd met elkaar en hebben ze veel lol, maar nu niet. Als Taar een grapje maakte, dan was Axel zo aangebrand, het was gewoon niet leuk meer.” De vermoeidheid weet Anja aan het drukke schooljaar dat hij achter de rug had. “Het gekke was, dat toen de zomervakantie in zicht kwam, Axel opknapte. Hij ging weer voetballen met het buurjongetje en maakte weer een levendige indruk. Ik haalde opgelucht adem.”

Axel werd weer zichzelf

Het opgeluchte gevoel was maar voor even, want Anja wist ook: er moet iets aan de hand zijn. “Het is natuurlijk gek dat je kind maanden niet vooruit te branden is en zelfs somber is en vlak voor de vakantie weer bruist van de energie.” Toch liet Anja het zo en genoot samen met haar gezin van een fijne vakantie in Zuid-Frankrijk. Drie weken lang stonden ze op een camping en Axel was weer helemaal zichzelf. “Maar de laatste week voor de vakantie begon het weer. Axel werd somber, bozig en sloot ons buiten. Dat was zo apart om te merken, heel opvallend. Want was er nou aan de hand met mijn kind? Mijn man haalde zijn schouders op en vond dat ik me niet druk moest maken. Puberteit, dacht hij. Maar Axel is 11 jaar, hij kan toch nog niet in de puberteit zijn?”

Hij wil niet meer naar school

Niet geheel gerust, gaat Anja het gesprek met Axel aan. Ze vraagt of hij mee wil een stukje fietsen en onderweg te lunchen bij een restaurantje. Met tegenzin stemt haar zoon toe. “Wat ik hoopte gebeurde: Axel begon te praten. Eerst niet, maar ik begon een beetje te wroeten en te prikken en toen kwam het hoge woord eruit. Mijn zoon wil niet meer naar school. Hij wordt gepest door drie jongens uit zijn klas en hij kan geen weerstand bieden. Ze wachten hem na schooltijd op, pakken zijn rugzak af, gooien zijn spullen eruit, schelden hem uit en bedreigen hem continu. Als hij het de meester zou vertellen, was hij natuurlijk helemaal aan de beurt, laat staan dat hij zijn ouders op de hoogte zou brengen. Het ergste is dat Max, zijn beste vriendje hem laat zitten. Vermoedelijk is hij bang dat hij ook slachtoffers van de pestkoppen wordt.”

Hij moet gaan praten

Axel is van slag, vooral ook omdat Max hem zo laat zitten. “Hij zegt dat hij zich eenzaam voelt en dat vind ik vreselijk voor hem. Het is zo naar om je kind dat te horen zeggen. Ik weet hoe leuk Axel is, hoe trouw en grappig. Het kan toch niet zo zijn dat zo’n jochie zo ingedeukt de basisschool verlaat.” Erg vindt Anja ook dat ze de signalen niet heeft opgevangen terwijl ze in de veronderstelling is dat ze haar kinderen kan lezen. “Ik heb een open gesprek met Axel gehad over het pestgedrag van die drie gasten en wat dat met hem deed. Ik zei hem dat ik me goed kon voorstellen dat de lol van school er dan wel van af gaat, maar dat hij echt moet gaan praten met zijn meester. Dat wil hij niet en hij wil ook niet dat ik contact opneem met school.”

Ik voel me zo verdrietig

Daar moet Anja goed over nadenken. “Mijn man wil naar die jongens toe om met ze te praten en ze goed de waarheid te zeggen, maar dat is niet de oplossing. Ik denk echt dat we een gesprek met de meester moeten hebben en met hem de te nemen stappen moeten bespreken. Er is toch vast wel iets van een pestprotocol op school? Ik voel me zo verdrietig dat mijn zoon zo’n slechte twee jaar op school heeft, dat vergeet hij niet meer. Tara had het zo leuk in groep 8, ging op kamp, was druk met de musical. Allemaal zaken die erbij horen en die school leuk maken. Axel ziet er alleen maar tegenop om naar school te gaan. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?”

Straks is ie weer het mikpunt

Wat Anja denkt maar niet durft uit te spreken, is dat als er nu niet wordt ingegrepen, hij misschien ook wel op het voortgezet wordt getreiterd. “Ik moet er niet aan denken, straks is hij ook daar mikpunt en dan is het wel een puber. Straks gaat hij rare dingen doen of raakt hij in een depressie. Ik maak me echt grote zorgen, maar school begint straks weer en ik kan hem moeilijk thuishouden. Ik heb er slapeloze nachten van, weet niet goed wat te doen. Ik wil dat hij een leuke schooltijd heeft met leuke vrienden. Hij moet geen zorgen hebben maar genieten.”

Wat vind jij? Hoe kan Anja dit in goede banen leiden? Waaraan doet ze goed, wat kan ze beter niet doen? Gewoon contact met school opnemen en er over praten of is het beter om het op z’n beloop te laten? Praat mee in de comments onder dit artikel.

Foto door Kindel Media via Pexels

Bente: ‘De kinderen willen niet meer mee op bootvakanties en mijn man accepteert dat niet’

kinderen willen niet naar boot

Jarenlang spaarden Maurice en Bente voor een boot. “Het was de grote droom van Maurice en in het begin vond ik het ook super leuk. Maar na een paar jaar heb ik het wel gezien en de kinderen ook. Zij willen niet meer op bootvakantie maar gewoon naar een camping. Voor Maurice een no-go en een gesprek erover voeren is niet mogelijk…. Verder lezen

3 reacties

Joris -

Overigens staan er misschien nog bruikbare tips en adviezen onder de eerder publicatie van ditzelfde artikel. Zie https://damespraatjes.nl/anja-mijn-zoon-wil-niet-meer-naar-school-na-de-vakantie/.

Edward -

Stel je vooral niet teveel voor van die anti-pestprotocollen. Dit zijn 99 van de 100 keer kant en klaar aangekochte pakketten, gebaseerd op psychologische theorieën die in de praktijk onuitvoerbaar zijn en waar een groep onderwijsdeskundigen goud geld aan verdient. Deze protocollen hebben vrijwel allemaal een gemene deler: bemiddeling tussen pesters en slachtoffers alsof het weldenkende en rationele mensen zijn. Dat zijn kinderen alleen niet, zeker niet als ze beginnen te puberen (en dat kan je vanaf een jaar of 10 toch echt al gaan verwachten).

Vertrouw ook niet teveel op leerkrachten hierin. Pesters aanpakken kost veel inspanning en waakzaamheid van leerkrachten. Hoe graag veel van hen willen, daar hebben ze gewoon de tijd en de energie niet voor. Het is veel makkelijker om weg te kijken en doen alsof alles rozegeur en maneschijn is.

Het beste wat je kunt doen, is je zoon weerbaarder maken. Denk hierbjj niet alleen aan mentaal weerbaarder maar ook fysiek. Zelfverdedigingscursussen kunnen hierbij goed helpen zodat je zoon weet dat hij van zich af kan bijten als het moet. Maar daarbij moet je, als ouders, ook bereid zijn te accepteren op school te moeten komen als je zoon het geleerde ook in de praktijk brengt.

Joris -

Als je na 8 jaar niet weet of er wel of niet een pestprotocol is, heb je wel onder een steen geleefd, hoor.

Reageer ook