fb

Waargebeurd: Jolanda’s moeder stapt over een maand uit het leven

Ze kan niet meer. Is op de van de zenuwen maar wil ook alles eruit halen wat erin zit. Jolanda (34) haar moeder wil niet meer leven. De pijn die ze nu heeft, wordt alleen maar erger. “Is het egoïstisch van me als ik zeg dat ik niet wil dat ze het doet? Ik kan nog niet zonder haar.”

Vier jaar geleden werd haar moeder ziek. “Ze had aldoor pijn in haar buik. ‘Overgang’ zei de huisarts. Mijn moeder geloofde dat niet. Ze was vierenzestig en had naar haar gevoel de overgang achter zich gelaten. Ze drong aan een gynaecologe te bezoeken.”

Chemokuur
De tumor in haar baarmoeder die werd aangetroffen was groot. Om haar te opereren, moest ze eerst een chemokuur ondergaan zodat het gezwel zou slinken en makkelijker te opereren was. “Het was een zware tijd, maar mijn moeder hield de moed erin en bleef positief. Daar was ik blij om, want ik ben somberder ingesteld en moest me bedwingen om niet steeds te denken dat ze dood zou gaan. Mijn vader overleed zes jaar terug plotseling aan een hartaanval. Die klap was ik voor mijn gevoel nog maar net te boven. Mijn moeder moest dus gewoon blijven leven.”

Hooguit een jaar
Jolanda haalde opgelucht adem. De operatie was geslaagd en haar moeder werd ‘schoon’ verklaard; er waren geen onrustige cellen meer in haar lichaam aangetroffen. “Ze bleef onder controle en een half jaar geleden had ze vage klachten. Ze was snel moe en had moeite met ademhalen. Ze voelde zich niet lekker.” Jolanda maakte zich zorgen. En terecht. Haar moeder had een uiterst agressieve vorm van longkanker. De vooruitzichten waren slecht: hooguit een jaar. “Mijn wereld stortte in elkaar maar dat wilde ik mijn moeder niet laten merken. Zij was heel stellig: als de pijn ondraaglijk werd, wilde ze haar leven beëindigen. Toen ze me dat vertelde, omhelsde ik haar huilend. Snikkend zei ik dat ik niet zonder haar kan. Ik ben enig kind, familie heb ik niet, ik blijf alleen over.”

Euthanasie
Inmiddels is de toestand van haar moeder de laatste tijd achteruit gehold en heeft ze de knoop doorgehakt: ze heeft een datum uitgekozen waarop ze uit het leven wil stappen. “Over vier weken is het zover; dan slaapt ze in. Thuis in het bijzijn van haar beste vriendin Judith en ik. Ze is nu druk met het regelen van haar uitvaart; ze schrijft zelf de kaarten, zoekt muziek uit en heeft aangegeven waar ze graag wil dat haar as wordt uitgestrooid. Iedereen vindt haar zo flink en dapper, maar ik kan alleen maar denken: ‘wat doe je me aan? Hoe denk je dat dit voor mij is?’ maar dat durf ik niet met haar te bespreken. Mijn beste vriendin werd boos op me. Ze verweet me dat ik alleen maar aan mezelf kan denken en me niet verplaats in het door kanker aangetaste lijf van mijn moeder. “Zij heeft makkelijk praten, vindt Jolanda, zij heeft allebei haar ouders nog.

Niet over nadenken
Ondanks haar verdriet en onmacht probeert Jolanda er het beste van te maken in de resterende tijd die ze nog kan doorbrengen met haar moeder. Hoe het verder moet als ze er niet meer is, weet ze niet. “Als ik daarover nadenk word ik ziek van ellende. Mijn buik krampt samen en ik kan alleen maar heel hard huilen. Maar daarmee schiet ik weinig op.”

Reageer ook