Als moeder van drie zeer avontuurlijke en sportieve dochters kreeg ik de afgelopen jaren natuurlijk wel eens de vraag of ik meewilde naar het klimcentrum. Om te griezelen vond ik het en met een smoes wist ik me altijd te drukken. “Papa gaat al met jullie mee” of “Ik moet de was nog doen”. De slappe excuses werden altijd geaccepteerd: zij begrepen ook wel dat ik het daar in mijn broek zou doen van angst.
Angsthaas
Vanaf een jaar of 18 heb ik een vorm van hoogtevrees ontwikkeld. Eigenlijk helemaal niet zo erg of buitensporig. Ik kan van een flat naar beneden kijken, heb op de Eifeltoren en de Empire State Building gestaan en ook stap ik met alle plezier in een vliegtuig om me naar een fijn vakantieadresje te brengen. Heb inmiddels 2 keer in een helicopter gezeten en een paar maanden geleden tijdens een persreis een ballonvaart in Cappadocia gemaakt. No problemo! Heb er zelfs enorm van genoten! Maar waaruit bestaat mijn hoogtevrees dan wel?
De trap aflopen met twee kopjes koffie
Dat dus! Twee keer heen en weer lopen voor twee koppen koffie, omdat ik de leuning niet durf los te laten als ik een trap op- of afloop. Best een handicap want niet iedere trap heeft een leuning, gelukkig de meeste wel en daardoor kan ik ook prima door het leven. Maar toch zie ik het als een beperking en deze week heb ik, zeker omdat ik flink werd getriggerd, besloten om er wat aan te doen. Patsboem! Ik ruk mezelf uit mijn comfortzone en ga manieren bedenken om het aan te pakken.
Die berg op Curacao
Vorige week hadden mijn dochter en ik een paar vrienden te eten. Eén van die vrienden zit ook in het groepje van mensen met wie ik dit najaar naar Curacao ga. Mijn dochter opperde dat we misschien de Christoffelberg kunnen beklimmen. Maar meteen bedacht ze zich en gaf aan dat dat voor mij mogelijk te eng was. Ze kent me natuurlijk al haar hele leven en die inschatting was juist. Maar plotseling baalde ik daar zo enorm van dat ik besloot dat het genoeg was geweest met dat slappe gedoe. Ik ga er werk van maken.
Waarom er nu wel iets aan doen?
Eerlijk gezegd denk ik dat het een proces is en die goedbedoelde opmerking van mijn dochter was gewoon even de druppel (en daar ben ik haar super dankbaar voor) die de emmer deed overlopen. Een paar dagen na die bewuste opmerking bracht ik mijn dochter naar Schiphol voor haar vakantie. Dat zou ook meteen betekenen dat ik de komende week helemaal alleen thuis zou zijn. Helemaal niet erg, want Mara gaat binnenkort bevallen en dan wil ik absoluut in de buurt zijn. Die week dat ik alleen ben zou ik naast mijn werk best nog een projectje erbij kunnen hebben, zeker nu ik helemaal niet voor anderen hoef te zorgen. Ik besloot op Schiphol dat dat project “Sandra overwint haar hoogtevrees” gaat worden.
Waar bestaat mijn hoogtevrees uit?
- Van steile bergpaden naar beneden lopen
- Via rotsen naar beneden klimmen als ik geen houvast heb
- Skien
- Hard naar beneden gaan tijdens een afdaling (bij het fietsen)
- De trap op- en aflopen zonder leuning
- Klimwanden
Mijn strategie
Nadat ik terugkwam van Schiphol heb ik direct een introductie-les geboekt bij Rocksteady, een klimcentrum bij mij in de buurt. Een paar dagen laten zou mijn project “Sandra overwint ….” van start kunnen gaan. Bij het telefonisch aanmelden heb ik meteen verteld dat ik hoogtevrees heb en dat ik wel heel graag een keer wil komen klimmen. “Nou Sandra”, zei de vriendelijke jongen aan de telefoon “dat komt goed uit, want de les wordt door Jiska gegeven en zij is hoogtevreestherapeute. Ik zal het bij de aanmelding noteren. Maar bespreek het ook even met haar zelf als je er bent”.
Mijn plannetje om eerst maar eens een klimwand te bezoeken en daarna de volgende stappen te gaan zetten werd zo wel heel makkelijk voor mij ingevuld.
De klimles
Een paar dagen later was het zover. Ik was licht zenuwachtig, maar had er wel veel zin in. De groep waarmee ik zou gaan klimmen bestond uit 7 mensen en 4 daarvan hadden het al eerder gedaan. De instructrice/hoogtevrees-expert gaf duidelijke instructies. Wat ik zelf heel bijzonder vond was dat er voordat we daadwerkelijk gingen klimmen we heel lang met de veiligheid bezig waren. Hoe knoop je jezelf veilig aan die klimkoorden vast, hoe zeker je iemand die naar boven gaat klimmen. hoe controleer je elkaar en dan nog eens controle van de instructeur. Dat gaf mij zo’n groot gevoel van veiligheid dat mijn angst verdween. Ook werd mij geadviseerd om niet meteen helemaal naar boven te klimmen (wat denken ze wel niet van mij haha), maar eerst een paar meter. Het komt namelijk nog wel eens voor dat iemand kan schrikken van de hoogte en niet meer naar beneden durft. Want dat naar beneden gaan heeft alles met loslaten en vertrouwen te maken.
Het vervolg
Je zult het niet geloven, maar ik vond het geweldig om te klimmen! En ik ga nu een hele cursus volgen en ga daar in september mee starten. Maar ook ga ik bij Jiska een aantal trainingen volgen waarin ze me alles over de evenwichtspunten in mijn lichaam leert. Hoe ik mijn lichaam zeg maar moet gebruiken als ik zonder leuning een trap of een berg afloop. Ik ben echt super enthousiast hierover en hoop op deze manier mijn angst te overwinnen. Ik ga jullie hier zeker van op de hoogte houden.
En ik hoop dat die berg op Curacao een “piece of cake” voor me zal zijn. Ik lust ‘m in ieder geval rauw!
