Iedereen die een hondje heeft kent het gevoel dat je écht ergens naartoe moet, maar dat het hondje liever heeft dat je thuisblijft. Met grote, donkere ogen kijkt hij je zo lief mogelijk aan en lijkt te smeken of je niet pleeeease een dagje thuis kunt blijven. Zo ook drie weken geleden… “Sorry Sambal, ik moet echt naar kantoor. Ik ben straks weer thuis en dan gaan we lekker lopen en spelen” zeg ik tegen mijn hondje alsof hij het zou begrijpen. Al snel blijkt dat hij het niet begrepen heeft en blijft me vragend aankijken. Ik kan het niet meer, ik houd het niet meer… “Oke, pak je riem! Je mag mee naar kantoor”.
Snel pols ik of ook Lola zin heeft om mee te gaan, maar die ligt veel te lekker bij de verwarming. “Dag Lola, tot zo! Sambal en ik zijn zo weer terug!” roep ik naar haar en ook zij begrijpt er natuurlijk weer niks van. Gezellig lopen Sambal en ik naar kantoor. Als ik met de honden wandel vind ik het altijd leuk om tegen ze te praten en te vertellen waar we zijn en waar we heengaan. Ook hier begrijpen ze niks van en ook mensen die mij zien praten tegen mijn honden vragen zich af of ik gek geworden ben. Ach, ik vind het fijn en daar gaat het om.
Plassen en schoonmaken
Zodra we arriveren op kantoor begint de ‘ellende’. Hoewel Sambal inmiddels zindelijk is, gaat het soms nog mis als hij het spannend vindt. En laat dat nou net bij ons in de kantoortuin het geval zijn. Binnen no-time ligt er een grote plas onder mijn desk en kan het schoonmaken beginnen. Wanneer hij een beetje tot rust is gekomen maak ik een plekje onder mijn bureau waar hij kan liggen en water drinken. En ja hoor: het bakje water gaat om en schoonmaakronde twee kan beginnen.
Snurken en scheten
Als ik na flink poetsen aan een super schone werkplek ga zitten, valt de kleine heerlijk in slaap. Wie een Franse Bulldog kent, weet hoe het gaat: snurk, snurk, scheet, snurk, scheet, scheet, snurk, enzovoorts. Gelukkig kan iedereen er om lachen. En ze kunnen hier niet alleen om hem lachen, maar zijn ook helemaal verliefd op hem. Tijdens die paar uurtjes dat hij op kantoor was, heeft hij vier massages, tien knuffelbeurten en wel duizend hondenkoekjes gehad.
Pauze
Om 12 uur is het pauze en dat geldt dus ook voor Sambal. We lopen naar het Vondelpark achter het kantoor en hij speelt wat met een ander hondje. Na een half uurtje lopen we weer rustig terug en ik maak mijn werk af. Iets vroeger dan normaal lopen we weer naar huis. Pfoe, wat een zware werkdag was dat….
Nemen jullie je hond(en) ooit mee naar je werk? Hoe gaat dat dan? Volgende week vrijdag verschijnt er weer een nieuwe Mara’s Hondenleven. Waar zouden jullie graag over willen lezen?
