Het is een jaar of 12 geleden dat ik voor het eerst een baantje kreeg. Ik was 13 jaar oud en had geld nodig om mee naar de kermis te gaan. Van mijn zakgeld kon ik anderhalve keer in de Break Dance en als jonge puber wilde je natuurlijk veel vaker dan anderhalve keer. Oplossing van mijn moeder: ga op zoek naar een baantje! Jeetje, een baantje… Werken, dat was toch iets voor volwassenen? Het leek me in eerste instantie helemaal niks, maar toen ik na anderhalve rit in de Break Dance eigenlijk nog wel anderhalve keer wilde, zat er maar één ding op: aan het werk!
Aan het werk!
Toen ik mijn voornemen aan mijn ouders voorlegde kwam er al snel een vacature op mijn pad. Namelijk: strijken voor pa en ma tegen een uurtarief van € 4. Hoewel het idee van werken mij nog licht tegenstond, kon ik wel heel snel berekenen hoeveel Break Dance ritjes een middagje strijken me op zouden leveren. Ik pakte de kans met beide handen aan en ging aan de slag.
Heel goed leren strijken
Op mijn eerste werkdag werd ik op zaterdagochtend om 10 uur in de slaapkamer van mijn ouders verwacht. Mijn CV en referenties mocht ik thuislaten, maar mijn doorzettingsvermogen moest ik wel even zoeken voordat ik me naar mijn nieuwe werkplek begaf. Het eerste werkuur werd ik door mijn moeder ingewerkt. Overhemden, t-shirts met print en bloesjes met rouches; allemaal vroegen ze om een andere strijktechniek. De tijd vloog terwijl ik onder het toeziend oog van mijn moeder stond te hannesen op mijn eerste overhemd. Al snel zei ze: “je doet het hartstikke goed. Ik ga je alleen laten! Zet lekker de radio op, dan vliegt de tijd.” En gelijk had ze. Twee manden en vier uur later kwam ze de slaapkamer weer binnen om te melden dat mijn werkdag erop zat. Ik kreeg € 16 en stapte op mijn fiets naar de kermis. Wat een goed gevoel!
Na die eerste strijkochtend heb ik nog heel wat strijkochtendjes gehad. Eerst alleen bij mijn ouders thuis, maar al snel werd ik ook door vriendinnen van mijn moeder gevraagd. Mijn salaris vloog omhoog: in die eerste zomer ging ik van € 4 per uur naar € 8 per uur. En ik mag wel zeggen dat ik dit zeker waard was: ik werkte sneller en preciezer dan alle Gooische-strijkhulpen bij elkaar.
Het blijft een ontspannen bezigheid
Tegenwoordig strijk ik niet meer voor kermisgeld, maar gewoon voor mezelf. Hoewel het natuurlijk een noodzakelijk klusje is vind ik het nog steeds heerlijk om te doen. Mijn aanpak is ook nu nog hetzelfde. Ik zet een lekker muziekje op (tegenwoordig op een heerlijk strijk-playlist op Spotify, in plaats van de radio) en kan me uren laten gaan. Het is echt een vorm van ontspanning voor mij. Tijdens deze strijkmomentjes denk ik ook nog vaak terug aan mijn eerste strijkbaantje. Wat een mooie tijd en wat een mooie kans! Ik heb niet alleen feilloos overhemden leren strijken, maar ook dat werken heel leuk kan zijn. Thanks mam!
Wat was jouw eerste baantje?
Kan jij je herinneren wat jouw eerste baan was? Zo ja, wat deed je? Ik ben heel benieuwd! Praat met ons mee in de comments onder dit artikel.
