Ze zag er wat ongelukkig uit, Esther. Ging door een diep dal. “Zonder dalen geen pieken,” riep ze optimistisch. Ik kan niet anders dan haar gelijk geven. Heb bewondering voor haar positieve kijk op het leven.
Ik ben een buienmeisje. Meestal zie ik het allemaal reuze zonnig in. Soms niet. Een paar jaar terug werd het me allemaal teveel. De ballen waarvan ik vond dat ik ze in de lucht moest houden, donderden steeds weer op de grond. Moe was ik van het telkens weer oprapen. Maakte fouten op mijn werk, snauwde mijn mannen, groot en klein, af. Tegenwoordig gaat het prima met me en heb ik het meer meestal dan soms onder controle, dat leven van me.
Esther probeerde het hare ook op de rit te krijgen. “He, Ka, weet jij niet een goede coach voor me? Misschien dat praten helpt. Of heb je een ander, beter idee?” vroeg ze me laatst. Nadat ik een aantal praatsessies had met Lotte, was ik niet veel wijzer geworden.
“Ga kleuren. Word je rustig van,” raadde ik Esther aan. Zelf word heel kalm van het geluid van het zachte krassen van potloden over papier. Aan elke kleurwedstrijd van elke winkel doe ik mee. Niet zelden win ik. Zo sleepte ik een doos Lego in de wacht, een levensgrote Minion en een pot knikkers. Mijn oudste en jongste schamen zich werkelijk kapot als ik de prijzen ophaal bij de servicebalie.
Ik zag aan Esthers hoofd dat zij het niet zag zitten om ingewikkelde mandala’s, sierlijke vogels of tierige bloempatronen in te kleuren. “Ik wil me nergens mee bemoeien hoor,” lispelde collega Demelsa die had staan luistervinken, “maar een cursus Zen meditatie is enorm effectief.” Ik verslikte me in mijn koffie. Esther probeerde haar gezicht in de plooi te houden. “Zo heb ik geleerd mijn innerlijke schilpad elke dag los te laten,” ging Demelsa onverstoord verder. Innerlijke schildpad?! “Elke dag reserveer ik een uur voor mezelf. De schildpad staat voor loslaten en vederlicht verder gaan. Als ie zich veilig voelt, komt ie bij je naar buiten. Zorgt ervoor dat je rustig aan doet. Als je gehaast bent, voelt ie dat en trekt ie zijn kop in zijn schild. Je moet kalm zijn. Voelen. Zijn.” Ik haalde nog een koffie, Demelsa hief haar handen ten hemel. “Doe er mee wat je wil. Sta toch eens open voor de spirituele wereld,” sprak ze dramatisch.
Ik keek Esther vragend aan. Ze tuitte haar lippen. Vroeg zich af wanneer ze dat dan moest doen. Ze zat maar een half uur in de auto en twijfelde of dat trage beest genoeg had aan dertig minuten per dag. “Ka, ik moet bij dat hele schildpadverhaal aan een drol denken. Zo’n keutel die je steeds maar weer intrekt.”
Ik knikte begripvol. Die avond pakte ik tevreden mijn kleurboek. Wreef liefdevol over de kaft. Niks schreeuw om aandacht, vooral geen blokje om, enkel wat kleurpotloden waren genoeg.
Mijn innerlijke Stoffel zocht het maar even lekker zelf uit.
Karin van Leeuwen (44 jaar) schrijft vanuit haar eigen bedrijf De Gooise Pen en is drukker dan ooit. Heeft twintig jaar voor kranten gewerkt en schrijft blogs voor Damespraatjes. Ze woont samen met Robert Brekelmans en hun twee boenders Bob en Tom in ’t Gooi. Naast schrijven is lezen een grote hobby. De andere passie is sporten; heel wat uurtjes brengt zij door in de sportschool om een spinning-, pump-, of bodybalanceles te volgen. Sinds kort is ze regelmatig op het voetbalveld te vinden om het team van haar oudste te coachen.
